Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 13

VORIÐ
15
ast, og það voru óþvegin orð, sem
hann slöngvaði inn yfir boi'ðstokk-
inn á skútunni:
„Bannsettir þorpararnir. Þið
liggið bara og hrjótið. En ég skal
kenna ykkur betri siði. Ég skal. . “
Skipstjórinn snaraði sér inn fyrir
borðstokkinn, en í sanra bili var
ráðizt á hann og honum slengt flöt-
ura á jrilfarið.
„Hjálp! Morð!“ kallaði hann.
„Eruð þið vitlausir, drengir, slepp-
ið mér samstundið.“
„Komdu með vasaljósið!“ kallaði
einhver, og nú tók Claudíus skip-
stjóri eftir |>ví, að nrargir menn
voru á þiljum, en hann sá þar
ltvergi sína pilta. Nú kom einhver
og lýsti framan í liann með vasa-
ljósi og í sama bili kvað við undr-
unaróp.
„Þetta er einhver garnall maður,
skeggjaður,” var kallað út í hópinn.
„Getur'ekki verið, að hann sé
grímuklæddur?“, spurði einhver.
„Sleppið mér! Sleppið mérl“
öskraði skipstjórinn. „Hvað viljið
þið mér? Hef ég kannske falskt
skegg? Eruð þið allir vitlausir?"
Fyrirliðinn — sá sarni, sem verið
hafði með í að handtaka drengina
— gaf skipun um að sleppa Claudí-
usi, og að vörmu spori stóðu þeir
hvor andspænis öðfunr á þilfarinu.
Fyrirliðinn hélt enn á vasaljósinu
í hendinni.
„Hverjir eruð þið, og hvaða er-
indi eigið þið hingað?“ spurði Clau-
dius skipstjóri með óstyrkri röddu.
Hann var líka dálítið óstyrkur í
fótunum eftir viðureignina.
„Þetta hljóta að vera einhver mis-
grip,“ stamaði foringinn. „Við er-
um skátar og erunr á eins konar
æfingaferð, ásarnt öðrum skáta-
flokki, senr átti að koma að norðan
og skyldum við hittast hér í ákveð-
inni skútu. Þetta var allt fyrirfram
skipulagt, en — — — en það var
ekki þessi skúta. . . .“
„Nei, það var ekki jressi skúta,"
hreytti skipstjórinn út úr sér og var
nú farinn að ná sér aftur. „Skátar!
segið jrið. Hvað er jrað nú eigin-
lega? Voruð við æfingar, ætluðuð
að hittast í skútu! Hvar eru Jreir
Ferdinant og Oli? Eruð Jrið ef til
vill búnir að stela þeim?“
Foringinn skýrði nú frá, að þeir
hefðu tekið Jrá fasta, Jrví að Jreir
hefðu haldið, er þeir fundu Jrá sof-
andi og Jieir síðan þóttust vera létta-
drengir á skipinu, að Jretta væru
allt sarnan einhver brögð frá þeirra
hálfu.
Nú var Claudíus skipstjóri búinn
að jafna sig til fulls og las hinum
aðkomnu piltum ófagran lestur, og
ræðu sína endaði hann á jressa leið:
„Nú gerið þið svo vel og sækið
þá Ferdinant og Óla. Og Jrað verð-
ur að gerast á svipstundu. Eftir eina
klukkustund verða þeir að vera
komnir hingað aftur. Nvi er að
renna á byr og við létturn akker-
um eftir litla stund. Og hafið svo
í huga, að aðgæta í næsta skipti,
hverjir það eru, sem þið ráðist á,