Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 29

V O R I Ð
91
hann lá, og malarinn tók hinn góða
aiida, sem kominn var til að bæta
111 raunum lrans, og lét hann í tóma
nij<)ltumm og byrgði vandlega
aftur.
,.A, svei! Þar náðum við honum,"
segir Hans. „Þegar við þurfum nú
a honum að halda, skulum við láta
dann gægjast dálítið upp úr tunn-
únni. Nú verður hann að vera eins
°g við viljum."
Nú liggur vel á þeim hjónum, og
er Hans að ganga um gólf inni í
baðstofu. Þá heyrir hann, að stórir
'cgndropar dynja á rúðunni, og að
barið er á gluggann með ákefð.
Hann lýkur honum upp og fölleit
bona, veinandi og grátandi, skýzt
11111 um hann. Hún flaut í tárurn
°g hrundu dropar af hverju hári.
Hans Iiélt fyrst, að jretta væri
buldukona, en varð rnjög glaður,
þegar hún sagði honunr nafn sitt
°g kvaðst heita Rigning.
’.Þú liefur talað börnunr mínum
Ve* til“, segir lrún, ,,og hafa þau
cbki linnt við mig látum, fyrr en
eg fór sjálf af stað. Ég er nú líka
boinin, en lrvað á ég að gera fyrir
þig? Vertu sanrt fljótur, ]rví að ég
þarl víða við að koma.“
..Vertu blessuð, Rigning mín
goð. Geturðu ekki komið til mín
SV() sem áttunda hvern dag?“ segir
j J. . o o
uins og skellir aftur glugganum,
en kastar brekáni yfir konuna. Hún
andvarpar undir því og segir:
»Æ, lofaðu nrér út. Ég þoli ekki
þennan hita, og ég lifi ekki undir
skráþurrum fötum. Eða ætlarðu
að launa mér konruna svona?“
Hans lét sem lrann lreyrði ekki
þetta og réði sér ekki fyrir gleði.
Rigning valt þá út af máttlaus og
lá eins og x öngviti. Hans tók lrana
svo í fang sér, bar hana fram í búr
og lét lrana niður í tóman sá. Síð-
an byigði hairn sáinn og læsti búr-
inu vandlega á eltir sér.
„Haira, nú höfunr við vind og
regrr á okkar valdi,“ sögðu hjónixr
hvort við airnað, ,,og þttrfum sízt að
kvíða lífinu lréðan af.“,
Daginn eftir var logn. Myllan
hreyfðist ekki og allt vatn var
hlaupið niður í garðinum. Vind-
belgirnir litlu komu þá að leita að
föður sínum og regnbelgirnir að
móður sinni. Það fannst enginn
airdvari og hvergi sást ský á lofti.
Það i jáði ekkert, þótt Hans setti
tunnuira, senr Stormur var í, undir
mylluvæirgina, þótt lrann velti sán-
um, sem Rigning var í. Það kom
hvorki vindur né regn að heldur.
Þá fór Hairs ekki að lítast á og
þóttist sjá, að lramr mundi lítið hafa
unirið við þessi hrekkjabrögð.
Hann tók þá alveg ofair af tuntr-
unni og varð hræddur, er hantr sá,
hve skorpinn og rýr Stornrur var
orðiirn og hve lítið lífsnrark var
nreð honunr. Hann sá þá sitt ó-
vænna, því að dæi Stormur þarira,
varð honunr myllan ónýt, og þá lá
ekki annað fyrir en að lrann yrði að
fara á Irúsgang með allt sitt lryski.
Hann kallaði þá á kotru síira og