Vorið - 01.06.1959, Síða 25

VORIÐ
63
sinnar.) Hvers vegna ertu að
gráta, heillin mín? (Strýkur hár
liennar.) Ég get ekki þolað að sjá
elsku konuna mína svona sorg-
mædda.
FRÚIN: Af hverju varstu svona
andstyggilegur við mig, þó að ég
ætlaði að gefa þér sætsúpu?
ÁLFUR: Sætsúpu! Hún er minn
eftirlætisréttur. Og enginn í 511-
um heiminum eldar betri sæt-
súpu en þú, elsku engillinn
minn.
FRUIN: Þú veizt, að það er mín
mesta ánægja að geta gert þér til
hæfis.
ÁLFUR (býður henni sæti í stóln-
um): Svona, þerraðu nú augun
og hvíldu þig andartak.
FRÚIN (tekur sönru svipbreyting-
um og hin): Hvíla mig? Ætli
mér væri vanþörf á því. Það get-
ur dregið af gamanið að verða að
búa með öðrum eins manni, ef
mann skyldi kalla. Sí og æ verð
ég að vera á þönum í kringum
þig og dekra við þig á allan hátt.
Og hvar eru svo launin, mér er
spurn? Jú, ég fæ að ganga mér til
liúðar. Ef þú færð nógan tíma til
að hræra í draslinu þínu, ertu
ánægður. En þér getur aldrei
dottið í hug, að okkur Júlíu
kunni að langa til að lyfta okkur
pínulítið upp stöku sinnum.
Hvenær ferðu nreð okkur á
skemmtigöngu. . . . eða í leikhús-
ið? Aldrei, — kemur það ekki
einu sinni til hugar. Skríður bara
í skel þína með þessar „uppgötv-
anir“ .... þessar líka „dásanr-
legu“ uppgötvanir- Aldrei getur
jni talað við okkur mæðgurnar í
einlægni. Og hverjar eru svo af-
leiðingarnar? .... Afleiðingarn-
ar eru þær, að við förum á bak
við þig, þegar við getum. Já, þú
ert svei mér skemmtilegur eigin-
maður, eða hitt þó heldur.
ÁLFUR (í bænarrómi): Þetta
máttu ekki segja, elskan mín.
JÚLÍA (grátandi): Hættu nú,
mamma!
ELLA (hrín): Eru allir á heimilinu
orðnir snarvitlausir?
FRÚIN: En nú skal jressu brátt
verða lokið. Ég skil við þig. . . .
ef Jrú skánar ekki.
JÚLÍA: Pabbi. . . . Höfum við öll
hér á heimilinu orðið fyrir gjörn-
ingum, eða 'hvað?
ÁLFUR: Það er þessi rækalls sann-
leiksstóll, þessi dásamlega upp-
götvun mín, sem hefur sett allt á
annau endann. En nú er hann
búinn að koma nógu illu til leið-
ar. Hann hefur hrakið vinnukori-
una mína í burtu.... og traust
dóttur minnar hef ég misst.
Bezta vin minn hef ég rekið á
dyr. Og nú er konan mín á för-
unr frá mér! Nei, þess konar
sannleik kæri ég mig ekki um að
heyra. (Rífur stólinn í sundur og
lrendir stykkjunum sínu í liverja
áttina.) Hana! Nú vona ég, að við