Vorið - 01.12.1965, Qupperneq 27

lij á þér. En þací get ég sagt þér, að þegar
ég sé mér nokkurt færi þá strýk ég úr
vistinn,i.“
„Það geturðu nú ekki á meðan þú
hefur galdraskóna,“ sagði dvergurinn
og brosti.
Aumingja Villi! Hann var látinn
byrja á starfi sínu samstundis. Dvergur-
inn vafði gulum umbúðum utan um ein-
kennilegt blátt blóm og sagði v,ið Villa,
að hann ætti að fara með það til tröll-
kerlingarinnar Gurru, sem átti heima á
efsta tindi fjallsins.
Fætur hans lögðu strax af stað, eða
öllu heldur rauðu skórnir, og Villi
komst loksins upp á tindinn másandi
og hvásandi. Þar sá hann lítið hús kom-
ið að hruni. Grænan reyk lagði upp um
strompinn og að innan heyrði hann
ráma raust, sem virtist vera að söngla
eitthvað.
Það var tröllkerlingin, sem söng eins
konar tröllasöng, og þegar Villi hafði
drepið á dyrnar, kallaði hún: „Kom
inn!“
Hann gekk inn og sá Gurru sitja
íbogna yfir svörtum potti, sem kraum-
aði í yfir eldinum. Hún söng trölla-
söngva og Villi stóð kyrr gapandi af
undrun og horfði á hana.
„Hvaða heimskur labbakúlur stendur
þarna og glápir,“ sagði tröllkerlingin
önug. Hvað vilt þú?“
„Eg verð að segja það, að tröllkerl-
ingar og dvergar bjóða ekki verulega
góðan þokka af sér,“ sagði Villi. „En ég
hef aldrei séð sjóðandi vatn, sem sendir
frá sér græna gufu.“
„Nei, ekki það? En það er vegna
þess, að þú ert svo heimskur patti,“
sagði tröllkerling.in og rétti trésleif, sem
hún hélt á í hendinni, ógnandi í áttina
til hans. „En hvers vegna ertu kominn
hingað? Segðu mér það.“
„Ég kem frá dvergnum hérna neðar
í fjallinu,“ svaraði Villi. „Hann sendi
mig með þetta til þín.“
„Ha-ha-ha. — Það er þá tröllajurtin,
sem hann sendir mér. Það var nú fínt.
Berðu kveðju mína til dvergsins Trimma
með kæru þakklæti og segðu honum, að
honum sé velkomið að koma hingað á
föstudag og drekka hjá mér kaffisopa.“
Villi hefði ekki haft neitt á móti því
að setjast niður og hvíla sig lítið eitt,
en galdraskórnir ráku hann af stað, út
úr kofanum og niður fjallið. Dvergur-
inn beið hans og hafði hjá sér nokkra
smáböggla, sem Villi átti að fara með.
„Heyrðu mig,“ sagði Villi. „Ég get
ekki komizt með allt þetta. Ég þarf að
hvíla mig svolitla stund.“
„Þú verður nú að vera án þeirrar
hvíldar,“ svaraði dvergurinn. „Ég þarf
að koma þessum bögglum til viðtak-
enda. Hlustaðu nú vel á: Þennan böggul
VORIÐ 169