Vorið - 01.12.1965, Síða 40

dagur. einnig hjá Lata-Hans. En á mánu-
daginn íór hann aftur til vinnu. Enn fékk
hann vinnu hjá bónda einum og fékk
asna að launum.
Það gekk ekki greiðlega að koma asn-
anum upp á bakið, það tókst þó að lok-
um. Svo þrammaði hann af stað með
hina þungu byrði sína. Nú hagaði svo
til að hann varð að fara fram hjá bæ
einum, þar sem ríkur bóndi bjó með
dóttur sinni. Hann átti bara þessa einu
dóltur og hún var bæði heyrnarlaus og
mállaus. Hún hafði aldrei á ævi sinni
hlegið og læknarnir sögðu, að hún
myndi aldrei geta talað fyrr en einhver
hefði komið henni til að hlæja.
Þegar Lati-Hans kom heim og sagði
frá þessum óförum, sagði móðir hans:
„Ja, þvílíkur dauðans vesalingur. Þú
hefðir átt að setja band á köttinn og
teyma hann á eftir þér.“
„Þetta skal ég gera næst,“ sagði Lati-
Hans.
Laugardaginn fékk hann vinnu hjá
slátrara einum og fékk stórt kjötstykki
að launum. Og Lati-Hans gerði nú eins
og móðir hans hafði sagt honum. Hann
setti band um kjötstykkið og dró það
á eftir sér á forugum og ósléttum vegin-
um.
„Þú ert nú meiri hálfvitinn,“ sagði
móðir hans. „Þú áttir að vera svo viti
borinn að hera heldur kjötið á bakinu.“
„Það skal ég gera í næstu ferð,“ sagði
Lati-Hans.
Sunnudagurinn var auðv.itað hvíldar-
182 VORIÐ