Vorið - 01.12.1965, Side 43

DRENGLYNDI
„Þarna fór þetta. Alltaf er ég jafn
heppinn,“ sagði Bjarni. Hann var aS
taka til í leirvörubúð, þar sem hann var
vikadrengur, og eitthvað af leirvöru
datt niður og brotnaði. Húsbóndi hans
hafði heyrt brothljóöiö og kom til hans,
ekki sem blíðastur á svipinn.
„Hvernig stóð á því, að þetta brotn-
aði?“ spurði hann með þjósti.
„Ég hef líklega sett það of tæpt á
hilluna,“ svaraði Bjarni.
„Mér þykir mjög fyrir því.“
„Hvað gagnar það? Ekki verður það,
sem brotið er, heilt aftur, þó gð þér þyki
fyrir því,“ svaraði húsbóndi hans. „Þetta
er nú í fimmta sinn, sem þú mölvar fyr.ir
mér á þessum eina mánuði, sem þú hefur
verið hér.“
„Já, það er satt,“ sagði Bjarni rauna-
lega.
„Ég get ekki þolað það,“ sagði kaup-
maðurinn. „Það var lán, að þetta skyldi
vera ódýrt, en það hefði eins getað verið
dýrt postulín. Það er bezt fyrir þig að
leita þér að, vinnu annars staðar.“
Þetta þótti Bjarna slæmt, því að hann
var hræddur um, að það myndi reynast
erfitt að fá aðra vist. Og það reyndist
líka svo, hvernig, sem hann leitaði fyrir
sér, gat hann enga vinnu fengið.
Einn dag nokkru síðar varð honum
gengið framhjá búðinni, sem hann
hafði áður unnið í, og þá sá hann, að
kaupmaðurinn var að sýna konu postu-
lín, sem var til sýnis í einum glugganum.
Nokkra stund gekk hann áfram hugsi.
Svo sneri hann við og gekk inn í búð-
ina.
„Ég kom til að láta yður vita,“ sagði
hann, „að tveir postulínsbollar þarna í
glugganum eru dálítið sprungnir. Það
ber ekki á því, nema vandlega sé aðgætt.
Mér varð það einu sinni á að slá þeim
saman, þegar ég var að flytja þá til.“
Kaupmaður.inn horfði á hann þegj-
andi nokkra stund. Svo sagði hann:
„Hvernig stendur á því, að þú kemur
til að segja mér frá þessu?“
„Ég ætlaði mér í fyrstu ekki að gera
það,“ svaraði Bjarni. „Ég hugsaði, að
það myndi ekki gera mikiö til, því að
sennilega tæki enginn eftir sprungunni.
En þegar ég fór að hugsa betur um það,
fann ég, að ég mátti ekki leyna því.
Faðir minn talaði oft við mig um ráð-
vendni. Hann sagði mér, að sá hefði
alltaf verra af rangindum, sem þau
gerð.i en hinn, sem fyrir þeim yrði. Mér
datt í hug, að einhver kynni að kaupa
þessa bolla og taka eftir sprungunum og
saka yður svo um svik, eða annar piltur
kynni að fá vinnu hjá yður og honurn
yrði svo saklausum kennt um þetta. Mér
fannst því réttara að segja yður hrein-
skilnislega frá þessu. Þegar mér tekst
að fá vinnu skal ég borga yður skaðann
eins fljótt og ég get.
Bjarni áleit nú, að erindinu væri lokið
og bjóst til að fara út.
„Bíddu ofurlítið,“ sagði kaupmaður-
VORIÐ 185