Bjarmi

Årgang

Bjarmi - 01.12.1998, Side 28

Bjarmi - 01.12.1998, Side 28
Margrét Jóhannesdóttir Hann dró mig upp úr glötunargröfinni, upp úr hinni botnlausu leðju, og veitti mérJótfestu á kletti, gjörði mig styrkan í gangi. í þessu versi úr 40. Davíðssálmi finn ég góða lýsingu á eigin reynslu. Það eru margir sálmar sem hafa talað sterkt inn í mínar aðstæður á ólíkum tímum á lífs- leiðinni en það að fá „fótfestu á kletti“ hefur verið hvað afdrifaríkast fyrir líf mitt. Ég ólst upp á kristnu heimili og hef alltaf talið mig vera í hópi kristinna en samt fannst mér ég vera í „hinni botn- lausu leðju“ og að því komin að sökkva. Það var ekkert eitt sem olli því. Ég var í basli með trú mína, bæði hvað hug- myndir og líferni varðar. Kröfur til sjálfrar mín gat ég ekki uppfyllt og at- burðir úr bernsku héldu mér hlekkjaðri. Það var enginn einn atburður sem breytti lífi minu heldur átti breytingin sér stað á löngum tíma. Engu að síður var það kraftaverk að mér var veitt fót- festa og ég gjörð styrk í gangi. Fyrstu versin í sálminum fjalla einmitt um inn- grip Guðs í líf einstaklings sem setur alla von sína á Drottin, einstaklings sem hefur ekkert annað fram að færa fyrir skapara sinn en andvarp og hljóðan grát. „Hann laut niður að mér og heyrði kvein mitt.“ í staðinn fyrir kröfur mætir Guð aumingjanum með náð. Það veitir hvíld að vita að það er ekki ástundun helgisiða, stórkostlegar trúar- upplifanir eða frábærar fómir í kristilegu starfi sem hreyfir hjarta Guðs. Skilyrðis- laus elska Guðs til sköpunar sinnar er eina ástæðan fyrir því að Guð grípur inn. Enda segir í sálminum: „Á slátur- fórnum og matfórnum hefir þú enga þóknun, - þú hefur gefið mér opin eym - brennifómir og syndafómir heimtar þú eigi. Þá mælti ég: Sjá ég kem.“ í bréfinu til Hebrea í 10. kafla er sagt að Kristur segi þessi orð þegar hann kemur í heiminn. Guð heyrir og huggar, ekki með því að klappa okkur á kollinn. Hann kemur til okkar. Sjálfur stígur hann niður í hina botnlausu leðju, í glötunargröfina, og fórnar lífi sínu. Hann afmáir hið brotna og gefur okkur hlutdeild í sínu fullkomna lífi. Sigur Margrét Jóhannesdóttir Jesú yfir synd og dauða verður sigur okkar, kletturinn sem veitir líf, von og stöðugleika. Sá sem hefur enga von nema Guð er ömggur. Margir halda að sá sem leitar öryggis hjá Guði í staðinn fyrir að trúa á sjálfan sig og treysta eigin styrkleik sé að glata sjálfum sér. En í sálminum er hinu gagnstæða haldið fram. Sá er sæll, hamingjusamur og heill sem gjörir Drottin að athvarfi sínu. Sá finnur sjálf- an sig sem lætur af eigin stolti og treyst- ir Drottni. Það er fyrst þegar einstakling- ur er kominn í lífssamfélag við skapara sinn að líf hans nær tilgangi sínum og hann getur lifað heilsteyptu lífi. Sálmurinn minnir okkur á að lífið með Guði er ekki átak og fóm heldur mótast það af þakklæti til Guðs. Sjálfur gefur Guð lofsönginn. „Hann lagði mér ný ljóð í munn, lofsöng um Guð vorn.“ Gleðin og fögnuðurinn sprettur fram af lífssam- félaginu við Guð. I staðinn fyrir að meta allt út frá sjálfum sér, þá verður viðmið- unin hver Guð er og hvað hann hefur gert og þannig gjörbreytast viðhorf og gildismat. Þakklæti fyrir dásemdarverk Guðs brýst út í játningu með orðum, annars vegar sem lofgjörð til Guðs og hins vegar með því að kunngjöra öðrum hjálpræðið. Og það er ekki bara með munninum sem Guð er játaður heldur með öllu lífinu. „Að gjöra vilja þinn, Guð minn, er mér yndi, og lögmál þitt er hið innra í mér.“ Það var dásamleg uppgötv- un fyrir mig að skilja að lífsreglurnar sem Guð gaf okkur eiga ekki að koma í veg fyrir að við njótum lífsins heldur mynda þau ramma sem gefur frelsi, leið- beiningar fyrir líf í hamingju og fullnæg- ingu. Fyrir utan rammann er ekkert frelsi því að þar erum við komin út fyrir áform skaparans með mannlegt líf. Það er með auðmýkt og hlýðni við vilja Guðs sem við viðurkennum og vegsömum skaparann sem Drottin. Þrátt fyrir frelsun Guðs og allar gjafir hans okkur til handa til að lifa lífinu í samfélagi við hann, þá er raunveruleik- inn oft eins og sálmaskáldið lýsir því í lok sálmsins: „Því að ótal hættur um- kringja mig, misgjörðir mínar hafa náð mér, svo að ég má eigi sjá, þær eru fleiri en hárin á höfði mér, mér fellst hugur.“ Hann finnur að hann hefur sjálfur ekk- ert fram yfir þann sem er í glötunargröf- inni sér til bjargar, hann er hijáður og snauður. Nú sem fyrr er öll von hans á Drottni, að Guð taki ekki miskunn sína frá honum. Sálminn endar með fullvissu um að Guð er öruggt athvarf því að Drottinn ber umhyggju. „Þú ert fulltingi mitt og frelsari, tef eigi, Guð minn!“

x

Bjarmi

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.