Bjarmi - 01.12.1998, Síða 29

Ég hefi sett alla von mína á Drottin, og hann laut niður að mér og
heyrði kvein mitt.
Hann dró mig upp úr glötunargröfinni, upp úr hinni botnlausu leðju,
og veitti mér fótfestu á kletti, gjörði mig styrkan í gangi.
Hann lagði mér ný ljóð í munn, lofsöng um Guð vorn. Margir sjá það
og óttast og treysta Drottni.
Sæll er sá maður, er gjörir Drottin að athvarfi sínu og snýr sér eigi til
hinna dramblátu né þeirra er snúist hafa afleiðis til lygi.
Mörg hefir þú, Drottinn, Guð minn, gjört dásemdarverk þín og áform
þín oss til handa, ekkert kemst í samjöfnuð við þig. Ef ég ætti að
boða þau og kunngjöra, eru þau fleiri en tölu verði á komið.
Á sláturfórnum og matfórnum hefir þú enga þóknun, - þú hefir gefið
mér opin eyru - brennifórnir og syndafórnir heimtar þú eigi.
Þá mælti ég: „Sjá, ég kem, í bókrollunni eru mér reglur settar.
Að gjöra vilja þinn, Guð minn, er mér yndi, og lögmál þitt er hið innra
* * IL
i mer.
Ég hefi boðað réttlætið í miklum söfnuði, ég hefi eigi haldið vörunum
aftur, það veist þú, Drottinn!
Ég leyndi eigi réttlæti þínu í hjarta mér, ég kunngjörði trúfesti þína og
hjálpræði og dró eigi dul á náð þína og tryggð í hinum mikla söfnuði.
Tak þá eigi miskunn þína frá mér, Drottinn, lát náð þína og trúfesti
ætíð vernda mig.
Því að ótal hættur umkringja mig, misgjörðir mínar hafa náð mér, svo
að ég má eigi sjá, þær eru fleiri en hárin á höfði mér, mér fellst
hugur.
Lát þér, Drottinn, þóknast að frelsa mig, skunda, Drottinn, mér til
hjálpar.
Lát þá verða til skammar og hljóta kinnroða, er sitja um líf mitt, lát þá
hverfa aftur með skömm, er óska mér ógæfu.
Lát þá verða forviða yfir smán sinni, er hrópa háð og spé.
En allir þeir er leita þín skulu gleðjast og fagna yfir þér, þeir er unna
hjálpræði þínu skulu sífellt segja: „Vegsamaður sé Drottinn!“
Ég er hrjáður og snauður, en Drottinn ber umhyggju fyrir mér. Þú ert
fulltingi mitt og frelsari, tef eigi, Guð minn!