Heima er bezt - 01.03.1951, Blaðsíða 22

18
Heima er bezt
Nr. 1
SANNAR FRÁSAGNIR I:
Fagurt mannlíf í undirheimum
Eftir Trevar Allen
MEGINÞORRI þeirra manna,
sem lifa vafasömu lífi, finna,
líkt og allir aðrir menn, nauð-
syn þess að eiga maka, er tekið
geti þátt í gleði þeirra og sorg-
um. Ég hef varla kynnzt þeim
vandræðamanni, sem ekki hef-
ur borið mannlegar og viðkvæm-
ar tilfinningar til eiginkonu
sinnar eða hjákonu, og til barna
sinna, — óskað eftir því að geta
gert þeim til hæfis og veitt þeim
menntun.
Nú á dögum eru svo til jafn-
margar vandræðakonur sem
vandræðamenn, og sé nokkur
munur á þeim, þá er hann sá,
að konurnar eru reglusamari og
hagsýnni í verkum sínum en
mennirnir, auk þess sem þær eru
gæddar mun gleggri mannþekk-
ingu. Mikill fjöldi vandræða-
manna velja sér maka úr hópi
þessara kvenna; og sé ekki um
Raftækjaverksmiðjan fékk á
síðastliðnu ári 1.4 milljónir
króna til kaupa á hráefnum. Nú
eftir gengisfellinguna hefur hún
sótt um leyfi upp á 3 milljónir
króna. Því skal ekki haldið fram,
að þær stofnanir, sem hafa með
höndum hin erfiðu gjaldeyris-
mál okkar, hafi ekki fullan
skilning á nauðsyn mikillar raf-
tækjaframleiðslu í landinu. En
nauðsynlegt er, að allur almenn-
ingur skilji það, hvar skórinn
kreppir að — og hagi sér sam-
kvæmt því.
Það liggur í augum uppi, að
raftækjaiðnaðurinn, sem hefur
gefið svo góða raun, er nauð-
synlegri en flestar aðrra iðn-
greinir. Allt verður að stefna að
því, að hann hafi bolmagn til
að gera fólkinu í landinu kleyft
að njóta raforkunnar.
Það er ekki búið að raflýsa ís-
land fyrr en heimilin hafa feng-
ið tækin, sem nauðsynleg eru til
þess, að hægt sé að njóta raf-
orkunnar.
giftingu að ræða, njóta menn-
irnir einatt góðra ráða og skiln-
ings þeirra, ef ekki beint sam-
starf.
í flestum slíkum samböndum
ríkir jafnan fullkomið jafnrétti
milli aðilanna; jafnrétti, sem
ekki er ætíð að finna í hinu
eðlilega þjóðfélagi. Konan er
manninum til stuðnings á allan
hátt, tekur á sig áhættu hans
og reynist honum að jafnaði trú,
þegar svo tekst til, að kemst upp
um hann og hann lendir í fang-
elsi. Til eru þó undantekningar.
Eins og ég hef áður talað um,
þá er hið holdlega samband
kynjanna ekki talið mjög bind-
andi í stétt glæpamanna; það er
hinsvegar hið andlega samband
og félagslyndi, sem telst mikils
virði. Flestir glæpamenn eru það
skilningsglöggir, a$ þeir vita, að
kona er háð samskonar nauð-
þurftum og þeir sjálfir, og sé
hún skilin frá manni sínum um
langt skeið, á meðan hann er
í varðhaldi, getur maðurinn
ekki verið þekktur fyrir að finna
að því, þótt hún hafi samband
við annan. Þegar slíkt kemur
fyrir, snýr konan sér venjulega
að manni sínum aftur strax og
hann er laus. Hann spyr engra
spurninga, og sambúð þeirra er
jafn góð og heil eftir sem áður.
Sambúð þeirra grundvallast á
þögulum skilningi á því, að viss-
ir hlutir geti verið óhjákvæmi-
legir með tilliti til hins óvenju-
lega lífs, er þau lifa. Það er um-
burðarlyndi af beggja hálfu.
Konur höfðu skipað mjög lít-
ið rúm í mínum heimi allt til
þeirrar stundar ,er ég kynntist
D, þá tuttugu og sex ára gamall.
Ég var enganveginn heimtu-
frekari en gerist og gengur, en
einhvernveginn hafði mér fund-
izt það óheiðarlegt gagnvart
einum kvenmanni að ætlast til
þess, að hún færi að taka þátt
í því lífi, sem ég lifði. Ég kaus
heldur að vera einn, og forðað-
ist því jöfnum höndum að
hleypa nokkurri of nærri mér
eða gefa villandi upplýsingar
um mig. Ég geri ráð fyrir, að
fólki hafi þótt ég vera fremur
einmana, kynhungraðan og ó-
kunnugan þeirri hlýju vináttu,
er sameini flesta unga menn.
Sannleikurinn er sá, að ég
hugsaði varla um þessa hluti;
ég var of önnum kafinn við að
halda í mér líftórunni, gera á-
ætlanir, ferðast stað úr stað. Frá
barnæsku hafði ég verið heldur
einmana — svo lengi sem ég
mundi. Lifnaður minn jók svo
á þessa einmanakennd; ég tók
henni sem sjálfsögðum þætti
míns óvenjulega lífshlaups, þar
sem tilfinningavæmni fékk
sjaldan tækifæri til að brjótast
út. Eftir því sem árin liðu varð
mannfælnin mitt annað eðli, og
ég gat ekki hugsað mér að vera
öðruvísi en ég var.
Áður en ég varð á vegi D,
hafði ég kynnzt stúlku, sem hét
Violet, og héngum við saman að
nafninu til í allt að því fimm ár.
Ég geri ekki ráð fyrir, að það
geti kallazt mikil vinátta. Hún
var einþykk og óstöðuglynd að
eðlisfari, eiginlega eins óáreið-
anleg og ábyrgðarlaus og ung
HEIMA er bezt mun birta í hverju hefti sannar frásagnir á
borð við þá, sem hér birtist, en um hin óskyldustu efni. Fjalla
þœr um merka atburði, cefintýri, afreksverk og hetjudáðir
og eru teknar úr miklu ritverki, sem gefið var út í Englandi.
— Elías Mar rithöfundur mun þýða allar greinarnar.
—