Heima er bezt - 01.03.1951, Blaðsíða 23

Nr. 1
Heima er bezt
19
stúlka getur frekast verið. Þann
tíma, sem ég þekkti hana, dvald-
ist ég stöku sinnum í fangelsi
skamman tíma í senn, og í hvert
skipti fór hún að vera með öðr-
um mönnum — ekki af nauð-
syn, geri ég ráð fyrir, heldur
fyrst og fremst sökum léttúðar.
Hún var einu sinni þannig gerð
— lauslát, leiðitöm, stúlka, sem
aldrei hugsaði sig um tvisvar,
áður en hún lét undan vilja ein-
hvers.
Oftar en einu sinni ákvað ég
að yfirgefa hana; í hvert skipti
varð hún tryllt og taað mig um
að fara ekki frá sér. Þegar loks
kom að því, eftir að ég hafði
kynnzt D, elti hún mig um göt-
urnar, grátandi, hrópancÁ, í
senn með hótanir og beiðni á
vörum, og reyndi iðulega að
valda hneyksli. Ég minnist þess,
að einu sinni kastaði hún sér
niður fyrir fætur mér úti á
miðju Coventry-stræti, þar sem
West End-mannfjöldinn glápti
á okkur, og harðneitaði að
standa upp fyrr en ég lofaði því
að koma aftur til hennar.
Þegar ég tók hana að mér aft-
ur, var hún stuttan tíma viðun-
anleg og lét tilleiðast óðara af
einhverjum öðrum manni, sem
hafði áhrif á hana í svipinn.
Hún var sníkjudýr og byrði á
þeim, sem töldust til „undir-
heimanna“, en aldrei beinn með-
limur þeirra sjálf. Þegar ég
hafði hitt D, varð mér Ijóst, að
Violet myndi aldrei geta orðið
sannur maki manns af minni
tegund. Ennþá get ég séð fyrir
mér táristorkin augu hennar,
hálfglottandi, sætar varirnar,
smjaðrandi hendur og örvílnun
í hverri hreyfingu, þegar hún leit
á mig og sagði:
„Byrjum upp á nýtt, Charlie.
Ég veit, að ég er slæm, en ég get
bara ekki gert að því stundum.
Ég skal verða öðruvísi — ég vil
það, svo sannarlega. Við höfum
oft verið hamingjusöm, eða er
ekki svo? Mér þykir vænna um
þig en nokkurn annan, þegar á
allt er litið — svei mér þá. Ekki
vera reiður við mig, Charlie. Við
getum hvorugt án hins verið.
Það veiztu. Farirðu frá mér, verð
ég að aumingja. Það er í engan
stað að venda fyrir mig. Kom-
um heim, Charlie!“
Ég reyndi að auðsýna þolin-
mæði, en það var til einskis.
Innan skamms var hún tekin til
við það sama, — sömu drykkju-
hneigðina, fjöllyndið í ástamál-
um, þar sem sá fékk yfirhönd-
ina, sem hafði meira af pening-
um en skynsemi í fórum sínum.
Sú stund kom, að mér fannst ég
verða að losna við hana eða
verða brjálaður að öðrum kosti.
Og þegar hún að lokum komst í
kynni við einhvern náunga, sem
virtist ætla að þekkja hana ó-
venju lengi, varð það mér til
mikils léttis. Ég lofaði henni að
sigla sinn sjó, án þess að sjá hið
minnsta eftir henni.
Ef ég hefði ekki orðið á vegi
D, myndi Violet sennilega hafa
snúið til mín — jafnvel eftir
þetta. Til er sú tegund kvenna,
sem er að miklu leyti á andlegu
þroskastigi barns. Violet var af
þeirri tegundinni; henni var það
sjálfri ljóst, og hún gerði hvað
sem hún gat til að hljóta með-
aumkun annarra. Því var ekki
hægt að neita, að hún gat ver-
ið fögur og yndisleg á stundum;
þá gat manni orðið á að hugsa
sem svo: „Nú hefur hún áreið-
anlega breytzt; hún mun standa
við loforð sín upp frá þessu.“ En
þegar hún elti mig um göturn-
ar í þeim tilgangi einum að
valda hneyksli, fannst mér að
ég gæti myrt hana. Ég fór að
skilja þá menn, sem hafa tekið
upp á því að hengja sig til þess
að losna á þann hátt undan kon-
um sínum.
D varð fyrst á vegi mínum í
veitingakrá einni í Soho, er ég
var vanur að sækja að staðaldri,
skemmtilegum og frjálslegum
stað, þar sem hvaðeina var mjög
listamannlegt, en músíkin fram-
leidd af farandhljómlistar-
mönnum og trúðum. Frá fyrsta
andartakinu, er ég sá hana, var
ég hrifinn af henni, og liðu þó
mörg kvöld áður en mér gafst
færi á að taka hana tali.
Það, sem mér féll bezt, var
hinn ferski kvenleikur hennar,
ásamt ótvíræðu hispursleysi og
sjálfstæði. Hún klæddist nokkuð
listamannlega og öðruvísi en
aðrir, og hafði gaman af ljós-
um, hnýttum hálsklútum af
þeirri tegund, sem sveitastúlkur
í Ameríku bera — og fannst mér
þetta eina atriði út af fyrir sig
mjög fallegt og aðlaðandi.
Hár hennar var ljóst; vöxtur
hennar allur þótti mér undur-
fagur; hún hafði mjög skær
augu og fór vel að brosa. En
framar öllu öðru gat ég séð það,
að hún var mikill persónuleiki.
Af föngulegum konum af öllum
tegundum og úr öllum stéttum
var hún sú fyrsta, sem hreif mig
fullkomalega upp frá þeirri
stundu, er ég leit hana fyrst.
Mér varð það brátt ljóst, að
hún myndi eiga eftir að hafa
áhrif á líðan mína. Kvöld eftir
kvöld fór ég á þessa veitingakrá
í von um það, að hún myndi
vera þar, og sleginn ótta við þá
tilhugsun, að væri hún þar ekki,
myndi ég ef til vill aldrei sjá
hana framar. í fyrsta skipti á
ævinni fannst mér, að það
myndi hafa slæm áhrif á mig,
ef lifnaður minn skyldi endilega
þurfa að valda þvi einmitt um
þessar mundir, að ég yrði nauð-
synlega að fara burtu og missa
sjónir af henni um langt skeið.
Ég var — ómótmælanlega —
ástfanginn maður; og fullkom-
lega á valdi ástarinnar.
En hinn gamli kvíði hafði ekki
yfirgefið mig: hvernig gat ég
gert mér vonir um að þekkja
hana? Hvað myndi hún segja,
þegar hún kæmist að raun um
það, hverskonar lífi ég lifði, —
eins og alltaf hlyti að leiða að?
Væri ekki betra fyrir mig að fara
eitthvað út í buskann og reyna
að gleyma þessu? Ást heiðar-
legrar stúlku var meira en ég
hafði rétt til að krefjast. Og þó,
— því ekki ég, eins og svo marg-
ir aðrir? Þau kvöld, sem ég eyddi
í það eitt að fá að sjá hana,
urðu mér stundir örvílnunar og
andlegs ójafnvægis.
Tækifærið kom upp í hend-
urnar á mér eitt kvöldið, þegar
tveir ítalskir músíkantar komu
inn með mandólín. Ég hafði lært
að leika á það hljóðfæri af sjálf-
um mér, þegar ég dvaldist í Ruh-
leben, og bað annan þeirra um
að lofa mér að grípa í streng-
inn — rétt til gamans. Ég hef,
gleymt því, hvað ég spilaði — að
líkindum hefur það verið eitt-
hvert þýzkt lag, sem ég hef urg-
að á hljóðfærið meðan ég var í
fangabúðunum, — en að því er