Heima er bezt - 01.07.1956, Blaðsíða 30

258 Heima Nr. 7-8
--------------------------------er bezt ---------------------------
ganga inn í baðstofuna og kveðja foreldra sína, en bað
Jóhann fyrir kveðju til þeirra.
Og segir nú ekki af ferð Benedikts. Og í Árgerði
gekk allt sinn vanagang eftir að Benedikt var lagður af
stað. Jóhann gerði öll útiverkin'og hafði nóg að gera.
Veður var sæmilegt um daginn, og nokkurt frost.
Snjór var mikill á jörðu og sumt nýfallið. Er aldimmt
var orðið um kvöldið fór Árgerðisfólk að vonast eftir
Benedikt heim. En svo leið tíminn að Benedikt kom
ekki, og fór fólkið að undrast um hann, því ekki.var
hann vanur að slóra á bæjum, heldur koma beina leið
heim frá rjúpunum.
Þó datt fólkinu fyrst í hug að nú hefði Benedikt
brugðið út af venju og tafið í Mildagarði eða Hlíðar-
haga. Og er lengra leið á kvöldið og Benedikt kom
ekki var farið á þessa bæi. En þar hafði Benedikt ekki
komið. Þótti þá sýnt að eitthvað óvenjulegt tefði heim-
komu hans.
Voru nú orð send á næstu bæi og menn fengnir til
leitar. Komu saman á milli 10—20 manns, er lögðu af
stað í leitina.
Tunglsljós var mikið og bjart og ekki hafði snjóað
um daginn svo leitarmenn náðu strax slóð Benedikts
frá því um morguninn.
Vörðugil heitir heimasta gilið á Skjóldal að sunnan-
verðu. Er það djúpt og bratt. Safnast í það mikil fönn
og er þar mjög snjóflóðahætt og hlaupa þar snjóflóð
á hverjum vetri og stundum fleiri á sama vetri.
Nú röktu leitarmenn slóð Benedikts upp fjallsöxlina,
og er þeir komu svo langt að þeir sáu í Vörðugil sáu
þeir að snjóflóð hafði h'aupið þar fyrr um daginn.
Greip þá strax ótti um að Benedikt hefði lent í snjó-
flóðinu. Röktu þeir áfram slóð Benedikts, en hann
hafði gengið hiklaust og án tafar, upp alla öxl og upp
fjallsranann meðfram Vörðugili. Ofarlega við gilið lá
slóðin út í gilið. En snjóflóðið hafði tekið sig upp rétt
fyrir ofan og hurfu spor Benedikts í snjóflóðinu.
Leitarmenn fóru nú út í gilið og athuguðu gilbarm-
inn þar. En hvergi fundu þeir spor eftir Benedikt, upp
úr gilinu.
Hófu þeir þá dauðaleit um allt gilið og athuguðu
jafnframt hvort nokkur slóð sæist neðar á gilbarmin-
um. En hvergi sáu þeir spor, nema þessa einu slóð er
þeir röktu fyrst út í gilið. Og hverei fundu þeir Bene-
dikt. Hurfu þeir þá frá leitinni nokkru eftir miðnætti
og heim til sín.
En snemma um morguninn var aftur lagt af stað og
voru nú 20—30 manns er tóku þátt í leitinni. Sáu þeir
nú við dagsbirtuna far eftir aðra hendi Benedikts á
skaflbrúninni ofan við snjóflóðið, má því telja víst að
flóðið hafi farið af stað undan þunga Benedikts.
Skammt fyrir neðan þann stað er Benedikt lagði út í
gilið, er klettabelti lágt í gilinu, og einstakur steinn, er
stóð upp úr. Rétt þar fyrir neðan fann Magnús Árna-
son í Litla-Dal lík Benedikts. Var það á kafi í snjó-
flóðinu, en þó lítill snjór ofan á því. Sár voru á höfð-
inu og þótti einsýnt að hann hafði látizt samstundis og
hann fékk þau. Lögðu nú leitarmenn af stað með líkið
heim í Miklagarð.
Anna móðir Benedikts lézt fjórum dögum síðar, og
fóru þau mæðgin í eina og sömu gröf.
Voru þau jörðuð í Miklagarði, við mikið fjölmenni.
Benedikt var dugnaðarmaður og drengur hinn bezti.
Var hann tvímælalaust mesta mannsefni sveitarinnar.
Hann var einnig hverjum manni vinsælli. Erfimæli eftir
hann ortu þeir hreppstjórarnir Benedikt á Hálsi og
Davíð á Kroppi, Jóhannes bóndi í Miðhúsum, Páll frá
Helgastöðum, Kristín Sigfúsdóttir, Jóhannes Jóhannes-
son, Brautarholti og Þórhildur Júlíana Arnþórsdóttir.
Mátti segja að öll sveitin syrgði fráfall hans. En hann
varð því miður ekki grátinn úr Helju.
M. H. Árnason.
af gamla skólanum
Bóndaríki bjó hún við
og bar það framar vonum.
Þó varla hefði flóarfrið
fyrir illsku úr honum.
Orðin var af elli bleik
og því megið trúa.
Hún fægði þessa ávallt eik
er undir varð að búa.
Þó falli í valinn fályndur
flesta lítið varðar.
En hér var kannske kjörviður,
sem kalinn hné til jarðar.
Björg í Dal.