Heima er bezt - 01.01.1958, Síða 30

Höfundur: TOP NAEFF . Þýðandi STEFÁN JÓNSSON, námsstjóri
eKhJJ
SKÓL/
SKÓLASAGA FRÁ HOLLANDI
OG
VIN STÚLKUR
HENNAR
FJÓRTÁNDI HLUTI
Skyldi hann verða grár aftur? Nei, mér til mestu undr-
unar breytti hann ekki lit, það er góð auglýsing fyrir
verksmiðjuna, sem býr til þennan lit. Þarna stóð ég nú,
rennvot á vatnsbakkanum. Fötin héngu utan á mér
eins og blautar druslur. Þið getið ekki hugsað ykkur,
hve vesaldarlega ég leit út. Ég var svo sóðaleg, því að
kjóllinn minn var illa útleikinn af leirldessum og sefi.
Fötin límdust við mig og voru eins og hengd utan á
mjóa spýtu. Hárið hékk í druslum og hatturinn minn
fallegi var eins og klessa á hausnum á mér. Ég var með
rauða slæðu um hálsinn, og liturinn úr slæðunnni rann
niður á hvíta blússuna mína. Eftir mikið strit náði ég
hjólinu upp á þurrt land, en ég þorði ekki á það aftur,
en leiddi það með mér heim á leið og fór hægt. —
Stúlkan æpti fyrst upp af hræðslu, er hún opnaði fyrir
mér, en svo veltist hún um af hlátri. Ég var svo ves-
aldar-leg. Ég varð að standa um stund í anddyrinu,
til að láta leka úr fötum mínum, og þar varð ég að
taka af mér skóna. Svo kom frænka. Hún varð náttúr-
lega stórreið. En þó var eins og skammirnar frysu á
vörum hennar, er hún sá hvernig ég var útleikin. Það
var hlægilegt að sjá, hvernig hún breyttist allt í einu.
Það varð að taka dregilinn af forstofunni og hengja
hann út til þerris. Ég var eins og hundur af sundi
dreginn, og hlakkaði til að klæða mig úr bleytunni,
þegar ég kæmi upp, en þá kom frænka til skjalanna
og sagðist vera alveg eyðilögð út af reiðhjólinu, þar
sem það væri annarra eign, og skipaði mér að fara með
það strax til hreinsunar og viðgerðar. Ég hefði nú frem-
ur kosið að stinga mér í rúmið, eins og ég var renn-
vot og skjálfandi, en um það þýddi ekki að tala. Sem
betur fór hafði hjólið ekkert skemmzt, en þeir tóku það
allt í sundur. — Allt kvöldið var ég rám eins og kráka,
og það er ég ennþá. Ég vona bara að mér batni fljótt,
því að annars get ég ekkert sungið.“
Allir krakkamir höfðu hlustað hugfangnir og bros-
andi á frásögn Jennýjar, og oft heyrðist kallað fram í:
„Ó, hve hún segir skemmtilega frá.“
Jenný var orðin kafrjóð í kinnum, eftir þessa löngu
frásögn, og augu hennar glömpuðu af lífsfjöri, en
snöggt hóstakast stöðvaði mælskuflóðið.
„Ég vildi að ég hefði séð þig,“ sagði ein stúlkan
hlæjandi.
„Geturðu ekki endurtekið þessa skemmtilegu sögu
á kvöldvöku hjá Ieikfélaginu?“ spurði einn af piltun-
um, en allir þyrptust utan um Jennýju með hlátri og
gamanyrðum.
Andrés, sem aldrei tók neinn þátt í svona glensi, sat
úti í horni og starði á Jennýju, en ást og tilbeiðsla skinu
úr augum hans.
Jenný leit upp og mætti augum hans augnabliks-
stund, — en hún sýndi honum enga vægð, og sagði hálf
hranalega: „Af hverju ertu svona alvarlegur og skrít-
inn, græningi? Segðu eitthvað skemmtilegt, drengur.“
Andrés eldroðnaði og stamaði, — en í því sagði
Maud: „Má ég biðja um orðið? Ég hef nú, hvað eftir
annað, ætlað að skjóta inn einu orði, en aldrei komizt
að fyrir hávaða og ærzlagangi. — En það, sem ég vildi
segja, er þetta: „Eg get ekki tekið að mér neitt hlut-
verk í leiknum, því að ég er að fara héðan í heima-
vistarskóla.“
„Æ, það var leiðinlegt,“ sögðu margir í kór. „Er
þetta alveg ákveðið?“
„Já, og það megið þið þakka okkar ágætu ungfrú
Príor. Ég verð þó að vera einhversstaðar í skóla. Ef
til vill hefði ég ekki farið héðan fyrr en næsta ár, ef
þetta hefði ekki komið fyrir, sem þið vitið öll um. En
því fyrr, sem ég fer, því fyrr get ég komið heim.
Þetta er vitanlega leiðinlegt fyrir pabba, en sjálf kvíði
ég ekkert fyrir.“
„Og hvert ferðu?“ spurðu mörg í einu.
„Til Wimbledon, það er ein af útborgum Lundúna.
Ég held það sé aðeins um 20 stúlkur í þessum skóla.
Ég vona að það verði skemmtilegt.“
„Þetta var hræðilega leiðinlegt,“ heyrðist úr öllum
áttum. „Hvað getum við þá fengið inn í skemmtiskrána
í þess stað? Geturðu ekki frestað ferðinni?"
28 Heima er bezt