Heima er bezt - 01.06.1958, Qupperneq 17

Siguráur SigurSsson
talar um í|>róllir
E^g ræðst í það með hálfum huga að skrifa
stuttan íþróttaþátt fyrir þetta rit. Ég geri mér
ljóst, að þetta er vandasamt verk og óvíst,
hvernig til tekst, og vil ég því ekki spá neinu
um það, hve lengi verður áfram haldið. En þess skal þó
getið, að meðan ég hef þetta á hendi, verður hér ekki
um tæmandi íþróttafréttir að ræða, heldur hugleiðingar
um þá íþróttaviðburði, sem mér þykja athyglisverðastir
hverju sinni.
Saga skipulagðra íþrótta á íslandi er ekki lengri en
svo, að margir þeirra, er áttu hlut að því að vekja unga
menn til kerfisbundinna íþróttaiðkana og að hefja skipu-
lagt íþróttalíf, eru enn á meðal okkar. Að vísu er saga
íþróttaafreka íslendinga jafn löng sögu þeirra, en fyrr
á tímum var íþróttin oftast enginn leikur og menn þá
reknir til afreka á ýmsum sviðum af illri nauðsyn.
Þótt saga íþróttanna sé ekki löng, er hún fjölþætt, og
margt hefur borið til tíðinda þennan röska aldarhelm-
ing, Margt hefur verið reynt, en fátt eitt náð haldgóðri
fótfestu. Áhuginn hefur bálað upp, en því miður kulnað
áður en varði. Svona er þetta t. d. um þjóðaríþróttina,
glímuna. Hún átti mikilli hylli að fagna um skeið, en
virðist nú, því miður, á undanhaldi.
Með öðrum þjóðum hafa ákveðnir íþróttaviðburðir
náð slíkri fótfestu í þjóðlífinu og hylli almennings, að
óhugsandi væri að fella þá niður. Svo er um róðrar-
keppnina á Thamesá milli ensku háskólanna í Cambridge
og Oxford, Maraþonhlaupið í Boston og hjólreiða-
keppnina frönsku, Tonr de France. Þessir kappleikir
vekja hverju sinni heimsathygli, og í tveim þeim síðari
hafa allir þátttökurétt sem vilja, hvaðan úr heiminum
sem þeir eru.
Hér á landi eru það aðeins tveir íþróttaviðburðir svo
að ég muni, sem náð hafa fótfestu í þjóðlífinu og öllum
almenningi finnst ómissandi. Ég á í fyrsta lagi við hlut
íþróttamanna um land allt í hátíðahöldum 17. júní, en
þann dag hafa íþróttamenn haldið hátíðlegan síðan 1912
og keppt í ýmsum greinum íþrótta, oftast að viðstödd-
um miklum mannfjölda. Svo er það Víðavangshlaup
í. R., sem háð hefur verið í sumarbyrjun síðan 1916,
aldrei fallið niður og ávallt verið haldið á sumardaginn
fyrsta, að tveimur skiptum undanteknum.
Lengi framan af hófst Víðavangshlaupið við Alþingis-
húsið og lauk í Austurstræti, og fylgdist þá jafnan mik-
ill mannfjöldi með hlaupinu, einkum síðasta áfanganum,
og má segja, að hlaupararnir hafi hlaupið gegnum sam-
fellt mannhaf niður Bankastræti, um Austurstræti að
afgreiðslu Morgunblaðsins, sem þá var vestarlega í
strætinu. Þátttakendur voru þá oftast margir og hlaupið
spennandi.
Fyrir nokkrum árum var breytt til og hlaupið hafið
í Hljómskálagarðinum og lokið þar einnig. Brautin hef-
ur legið úr Hljómskálagarðinum í sveig suður um
Vatnsmýrina og til baka. Endamarkið ‘ hefur verið við
Hljómskálann. Við þessa breytingu virtist draga mjög
úr áhuga almennings. Allmargir hafa samt jafnan komið
til að horfa á, en óhætt er að segja, að áhorfendaskarinn
hafi aldrei verið til vandræða mikill, eins og fyrir kom
stundum áður.
Fertugasta og þriðja Víðavangshlaupið var háð núna
á sumardaginn fyrsta. Veður var hið fegursta og að sögn
„elztu manna“ hefur veður ekki verið eins gott í Reykja-
vík á sumardaginn fyrsta síðastliðin 20 ár. Enda horfðu
rm fleiri á Víðavangshlaupið en nokkru sinni síðan það
var flutt af götum miðbæjarins. Þátttakendur voru að
þessu sinni sorglega fáir, eða aðeins tíu, átta úr Reykja-
vík og tveir utan af landi. Þótt þátttakendur væru ekki
fleiri, fóru áhorfendur engan veginn vonsviknir heim,
því að hlaupið var skemmtilegt, og átti annar gestanna
utan af landi mestan þátt í því, að svo varð. Þessi gestur
var næstum óþekktur íþróttamaður, Haukur Engilberts-
son heitir hann og er úr Borgarfjarðarsýslu. Hann
keppti nú í fyrsta sinn í Reykjavík við fremstu hlaup-
ara þjóðarinnar síðustu árin, Kristján Jóhannsson, sem
fjórum sinnum hefur sigrað í Víðavangshlaupinu og á
íslandsmetin í 5 og 10 km hlaupunum, og Kristleif Guð-
björnsson, sem á íslandsmetið í 3000 metra hlaupi og
hefur verið talinn efnilegastur ungra hlaupara til þessa.
Haukur gerði sér lítið fyrir og sigraði mjög glæsilega.
Hann hafði forystuna næstum allt hlaupið og sigraði
með yfirburðum. Hljóp hann endasprettinn mjög glæsi-
lega og á honum sáust engin þreytumerki. Óhætt er að
fullyrða, að sigur Hauks var óvæntur, enda fögnuðu
áhorfendur sigri hans mjög innilega.
Haukur er réttra 20 ára, fæddur 10. apríl 1938. Hann
er frá Vatnsenda í Skorradalshreppi, Borgarfjarðarsýslu,
og vinnur öll venjuleg landbúnaðarstörf. Hann býr langt
frá íþróttavöllum og íþróttasölum og mun að mestu
„sjálfmenntaður“ hlaupari. Þess má geta, að hann var
einn þeirra ungu manna, sem þátt tóku í námskeiði því,
er íþróttaþáttur Ríkisútvarpsins gekkst fyrir síðastlið-
inn vetur, en mun hafa lagt á sig allmiklu erfiðari æf-
Heima er bezt 199