Heima er bezt - 01.11.1964, Blaðsíða 30

Þórður Þórðarson, Neðri-Hálsi, Iíjós.
skyldi haldið til Flensborgar með strandferðaskipinu í
lok septembermánaðar. Skólinn skyldi settur 1. okt.
Aldraður frændi minn, Hjörleifur Benediktsson, fór
með mér til skips á Djúpavog. Flutningur minn var
kofort, rúmfatapoki og taska. Ekkert sögulegt gerðist
á þessari leið, og út í skipið var farið síðdegis með far-
þega og þeirra dót. Hólar voru þá með námsfólk og ver-
tíðarfólk af Austfjörðum til Reykjavíkur. Öll farrými
full, og margt í lest, en samt skyldi ég með.
Niður á annað pláss fór ég og lagðist á bekk við mat-
borðið — öll rúm voru full. Þarna á bekkjunum voru
menn fyrir, sem leyfðu mér þarna landvist í bráð. Skip-
ið sigldi út úr Berufirði og tók stefnu utan við Papey
suður með landi, hinni löngu hafnlausu strönd. Mat-
málstími kom, og þá varð ég að þoka fyrir þeim, sem
settust að borðinu. Borin var fram tillaga þess efnis, að
vísa þeirn iit og upp á dekk, sem hér væru nýliðar og
ekki áttu áður hæli þarna. — Þeir hefðu hér engan rétt.—
Mér fór ekki að lítast á blikuna, því úti var kalsa veður,
náttmyrkur og úfinn sjór. En nú tóku til máls tveir af
þeim mönnum, sem ég hafði lagst niður hjá, er ég kom
i skipið.
„Ef þið ætlið að reka þennan pilt út, þá verðið þið
að taka okkur með. Við sleppum honum ekki.“
Þetta voru bræður frá Háreksstöðum í Jökuldalsheiði:
Einar Páll Jónsson, síðar ritstjóri í Winnipeg, og Sigur-
jón bróðir hans, prestur í Kirkjubæ um áratugi. Eftir
þetta leit ég á þessa bræður sem verndara mína og jafn-
vel lífgjafa.
Ég lá nú á bekknum um nóttina og næsta dag, hálf
sjóveikur, en margir farþegar voru hressir í bragði og
styttu sér stundir við spil, söng og samræður. Einstöku
fylliraftar voru á slangri um skipið og ávörpuðu okkur
sem bræður góða. Skipið hafði litla viðdvöl í Vest-
mannaeyjum og komurn við því snemma dags til
Reykjavíkur. Þann sama dag gengum við suður í Fjörð,
eins og þá var kallað. Hittum skólastjórann í Flensborg
að máli, er bjó á efri haeð skólahússins. Bauð hann okkur
velkomna og bað þá pilta, sem áður voru þar komnir,
að taka okkur til sín um nóttina. Næsta dag ættum við
að vitja flutnings okkar, og skyldi hann útvega fylgdar-
mann með hestvagn undir dótið.
Skólahúsið var gamait timburhús. Áður verzlunar-
hús Flensborgarkaupmanna. Þarna voru fyrir allmargir
piltar úr nærsveitum og vesturlandi. Tóku þeir vel
kveðju okkar austanmanna. Hófst nú þarna „Hrafna-
þing“ mikið með piltum, sem ekki höfðu áður sézt, en
áttu nú samvist fyrir höndum. Segja mátti, að við vær-
urn þarna komnir úr öllum áttum og flestum landsins
byggðum, glaðir og gunnreifir, eins og vera bar, og
ekki myrkir í máli. Margir töluðu samtímis, svo ástæða
var til að brýna raustina. Þá segir einn af vestanmönn-
um: „Það er meiri bölvaður rífandinn í þessum litla
strák,“ og lítur til mín. „Það væri þörf að lækka rost-
ann í honum.“ Mun þá hafa dregið nokkuð niður í mér
og þingið farið spaklega fram til loka.
Við nánari kynni kom í ljós, að þessi vandlætari var
Þórhallur Danielsson, kaupmaður, Hornafirði.
414 Heima er bezt