Heima er bezt - 01.06.1977, Blaðsíða 52

ÞÓRARINN E. JÓNSSON
PRinSESSfl
í útlegð
Saga í
miðaldastíl
4. HLUTI
8. KAFLI
ORUSTAN VH) HAMRAHJALLA
Tveir riddarar þeystu yfir sléttuna og stefndu í áttina
til skógarins. Þeir riðu dökkum herfákum og voru klædd-
ir hertygjum. Þeir riðu samhliða og mæltu ekki orð. Við
skógarjaðarinn stigu þeir af baki og létu hestana hvílast.
„Bjamharður prins, þetta heppnaðist. Enn eru þó til
trúverðugir menn, sem á má treysta,“ mælti Hrólfur
lífvarðarforingi.
„Heldurðu, Hrólfur, að flestir í lífverðinum séu svik-
arar?“
„Nei, það held ég ekki,“ svaraði Hrólfur. „Það mun
koma í ljós seinna. Það er tæpast meginhluti þess varð-
liðs, sem nú á að verja höllina, er stendur með illræðis-
mönnum þeim, sem eiga að framkvæma verknaðinn. Hins
vegar leynast svikararnir víða, samanber svikula þjón-
inn. Ég óttast bara, að hann viti of mikið, því auðvitað
hefur hann notað aðstöðu sína til njósna. Það sést bezt
á því meðal annars, að hann vissi um leynidymar á múrn-
um, sem ég hélt að enginn vissi um nema ég og konungs-
fjölskyldan. Nú hafa hestarnir hvílzt nóg. Við verðum
að hafa hraðann á“.
Að svo mæltu stigu þeir á bak hestum sínum og riðu
inn í skóginn. Troðningurinn, sem þeir riðu eftir, lá í
hlykkjum og bugðum. Bjamharður undraðist ratvísi
Hrólfs um skóginn í myrkrinu.
Er þeir komu að rjóðri langt inni í skóginum, steig
Hrólfur af baki og mælti:
„Við skulum lofa hestunum að hvílast lítið eitt, því
löng leið er enn eftir að borg jarlsins. Þar fáum við óefað
óþreytta hesta. Við emm staddir sem næst í miðjum
skóginum. Hér skulum við hafa hestaskipti. Þeir eru ekki
af verra taginu hestarnir, sem ég lét trúnaðarmann
minn ná í. Ef svikaramir vissu, hver hann er, þá myndi
hann ekki kemba hæmmar.
Þetta er leynistígur, sem liggur stytztu leið í gegnum
skóginn. Vera má, að okkur sé gerð fyrirsát, þar sem leið-
in liggur út úr skóginum. Þó svo verði, þá verður þar
um fáa menn að ræða, sem okkur ætti að vera auðvelt að
yfirbuga. Nú kemur sér betur, að þú hefur lært vopna-
burð.“
Þeir héldu áfram ferðinni. Er þeir nálguðust skógar-
jaðarinn, heyrðu þeir hest frísa.
Hrólfur nam staðar og hvíslaði: „Hér er setið fyrir
okkur. Við skulum skilja lausu hestana hér eftir. Ekki
getum við barizt með hesta í taumi.“
Áfram héldu þeir og riðu út úr skóginum með brugðn-
um sverðum.
„Hverjir emð þið?“ dmndi í fyrirliðanum, sem réð yfir
mönnum þeim, er leiðina vörðu.
„Ferðamenn,“ svaraði Hrólfur rólega.
„Þetta er rödd Hrólfs lífvarðarforingja. Ráðumst á þá,
félagar!"
„Lifi konungurinn!" hrópuðu þeir Bjarnharður og
Hrólfur. Hér urðu skjót umskipti. FyrirUðinn og tveir
aðrir féllu dauðir til jarðar af hestum sínum. Hinum
féllust hendur.
„Slíðrið sverðin, lyddur,“ hrópaði Hrólfur lífvarðar-
foringi. „Af stað til borgar Hreiðars jarls, ef ykkur er
annt um ykkar auma líf.“
Mennimir hlýddu án tafar. Áfram var haldið eins
hratt og auðið var.
Það urðu snögg handtök hjá varðmönnum jarlsins, er
þeir urðu komumanna varir, og Hrólfur kallaði til þeirra
og sagði hver hann væri. Vindubrúin var látin falla.
Flokkur varðmanna kom og umkringdi þá félaga, er
fóm ásamt þeim yfir brúna, sem umsvifalaust var dregin
upp.
„Gætið þessara svikara, að þeir sleppi ekki,“ mælti
Hrólfur við foringja þeirra, sem á verði stóðu. „Svo verð
ég tafarlaust að ná tali af jarlinum.“
Liðsforingi þaut þegar af stað, og fljótlega birtist jarl-
inn í eigin persónu og spurði, hvað um væri að vera.
„Þessir svikarar sátu fyrir okkur, þegar við komum út
úr skóginum. Aðrir þrír liggja þar dauðir.“
„Vel af sér vikið,“ mælti jarlinn. „Takið vopnin af föng-
unum. Látið þá inn í fangaklefa hallarinnar. Farið mann-
úðlega með þá, en gætið þess, að þeir sleppi ekki. Einnig
skal þess vandlega gætt, að enginn yfirgefi kastalann án
míns leyfis.“
„Þess skal gætt, herra,“ svaraði yfirmaður varðliðsins.
„Komið með mér þessa leið,“ mælti jarlinn. Hann fór
með þá Bjamharð og Hrólf inn í einkaherbergi sitt.
Hrólfur sagði jarlinum £ fáum orðum frá samsærinu
heima í höllinni. Einnig frá því, að konungur hefði verið
gabbaður með fölsuðum skilaboðum og sæti nú í her-
kví í Gnúpadal.
„Þetta eru mikil og ill tíðindi,“ mælti jarlinn. „Nú
gilda athafnir meira en orð. Farið úr herklæðum, hvílist
og snæðið á meðan ég útbý leiðangur, konunginum og
drottningunni til bjargar. En segið mér fyrst, Hrólfur,
hver er þessi virðulegi maður, klæddur herfötum, sem
minna á liðinn tíma? Ég minnist þess ekki að hafa séð
hann fyrr.“
„Fyrirgefið, herra jarl. Mitt í uppreisnaræðinu gleymir
maður öllum siðum og venjum. Þessi maður er Bjam-
harður prins, dóttursonur Hróars konungs hins milda,
er ríkti yfir konungsríkinu „Baldursheimi11.
232 Heima er bezt