Heima er bezt - 01.06.1977, Blaðsíða 8

eftir að þetta kom fyrir. Næst þegar heildsalinn leit inn
í búðina til mín sagði ég honum hreinskilnislega, að það
þýddi ekkert fyrir hann að ætla að reyna að selja mér
vörur aftur, hvorki eitt né neitt, ég hefði ekki krónu
til að borga þær með. Gott ef hann fór ekki hálf öfug-
ur út, blessaður maðurinn, það var svo mikil ygglibrún
á mér. En auðvitað uppgötvaði ég fljótlega að það
dugaði ekki að missa kjarkinn. Ég lét festa hillurnar
upp, traustar en áður, keypti nýjar birgðir af heildsal-
anum og nú fylgdi gæfan með í kaupunum. Svo fór að
ég keypti æfinlega gjafavörur hjá þessum sama manni.
— Og nú hafa hjólin máski farið að snúast?
— Já, nú fóru hjólin að snúast, enda var ég svo hepp-
in að fá nokkurs konar banka við hliðina á mér, þarna í
götunni.
— Hvaða banki getur það hafa verið?
— Það var Guðni Jónsson úrsmiður, sem margir
kannast við. Hann var góðvinur foreldra minna og mun
ég hafa notið þess. Ég gat alltaf leitað til Guðna þegar
mig vantaði peninga í bili til útborgunar. Svona stelpu-
kjáni eins og ég gat nú ekki strunsað inn í Landsbank-
ann eða Útvegsbankann á þessum árum og beðið um
lán. En eftir að ég var flutt yfir í Austurstræti 8, og
sér í lagi eftir að stríðinu lauk, þá komst nú allt á fleygi-
ferð.
— Þá hefur fólk víst ekki þurft að láta skrifa.
— Nei, þá þurfti fólk svo sannarlega ekki að láta
skrifa. Og vörurnar runnu út, það stóð ekkert við í
búðinni, sama hvað það var. Það gat varla heitið að ég
þyrfti að auglýsa vöruna, en slíkt er mikill kostur.
Brátt hafði ég það mikil fjárráð, að ég gat tekið á leigu
hluta af gömlu ísafoldarprentsmiðjunni. Þá skapaðist
líka tækifæri til að stækka búðina og færa hana í ný-
tískulegt form, sem alltaf hafði verið minn draumur.
— Var skemmtilegt að standa í svona verslunarskurki?
— Það var alltaf mikil vinna, en það var skemmtilegt
eftir að allt fór að ganga vel. Ég átti vissulega marga
yndislega daga í búðinni og leið aldrei betur en þegar
sem mest var um að vera. En, sem sagt, vinnan var
alveg óhemju mikil.
— Var þá ekki mesti þrældómur að vinna hjá þér?
— Það má vel vera, en örugglega ekki meiri en menn
gátu borið, því það vildi enginn fara frá mér. Einu
sinni hafði ég útlending, sem langaði til að breyta eitt-
hvað til. Þetta var ákaflega fær maður og ég sagði eins
og var, að ég mætti eiginlega alls ekki missa hann, en
samt skyldi hann endilega fara, ég gæti vel skilið að
hann vildi sjá sig um og freista gæfunnar á öðrum
stöðum.
— Og fór hann frá þér?
— Já, hann fór, en kom aftur eftir árið. Hann var
hjá mér í þrettán ár þessi maður. Ég var yfirleitt mjög
heppin með fólk og þá er mér efst í huga Hjördís Hall,
sem segja má að væri mín hægri hönd um tólf ára skeið,
ákaflega traust kona og örugg. Ég gat óhrædd skilið
búðina eftir í hennar umsjá, hún kunni góð skil á öllu
og var fær um að taka taumana í sínar hendur.
— Hvað hafðir þú margt fólk í þinni þjónustu?
Blómaverzlunin Flóra, Awturstrœti.
gæti verið arðvænlegt að hafa meiri fjölbreytni í búð-
inni, versla ekki eingöngu með blóm og það sem þeim
tilheyrði. En ég vildi fá eitthvað, sem væri óumdeilan-
lega fyrsta flokks vara, svo það varð úr að ég keypti
samstæðu af ákaflega fallegum kristalsvörum hjá einum
heildsalanum í Reykjavík. Síðan lét ég setja upp vegg-
hillur með speglum í litiu búðinni minni Austurstræti
1, en þar verslaði ég um tíma, og raðaði svo öllum krist-
allnum fyrir framan speglana. Þetta varð mjög glæsilegt
og ég fór heim til mín sæl í sinni. En þegar ég opnaði
búðina morguninn eftir, þá blasti við mér sjón, sem ég
aldrei gleymi. Veggirnir voru auðir, en hinir dýru mun-
ir lágu allir mölbrotnir á gólfinu.
— Hvernig stóð á þessu, hvað hafði komið fyrir?
— Þarna var mikil bílaumferð og húsið ekki vand-
aðra en svo, að það hristist þegar mest gekk á. Hillurnar
höfðu hreinlega runnið fram af festingunum með öllu
sem á þeim var.
— Þú hefur þó vonandi ekki farið í rúst sjálf eins
og kristallinn?
— Ja, það lá við, mér fannst eins og dagar mínir væru
taldir. Ég var beinlínis hrædd við að gera innkaup lengi
188 Heima er bezt