Heima er bezt - 01.06.1977, Blaðsíða 51

veit ekki hvaða flíkum hann skuli klæðast í það skiptið.
Þá er gripið til ýmissa ráða til að fá dampinn upp sem
oft hefur það í för með sér að óskir lesenda eru látnar
sitja á hakanum. Margt fleira mætti nefna í þessu sam-
bandi, sem ætti að sýna að það er ekki jafn auðvelt að
halda lengi úti svona þætti og sýnist í fljótu bragði.
En aldrei verður nógsamlega lögð áhersla á, hvað bréf
lesendanna eru mér mikils virði, og ég hlýt að harma
það ef einhver uppgefst á mér og hættir að skrifa, ef
ég svara ekki samstundis hinum margvíslegu óskum. Ég
hendi ekki einu einasta bréfi, og í hvert sinn sem ég sest
niður til að sníða búning þáttarins, gríp ég til hinna
ósvöruðu bréfa og les þau enn yfir. Flestar bestu hug-
dettur mínar eru fengnar úr sendibréfunum, jafnt þeim
sem ég nefni sem hinum sem ekki hafa verið nefnd, svo
og þeim sem ekki er æskt að sé að neinu getið. — Sig-
ríður Einarsdóttir verður því að bíða enn um sinn eftir
„Frænkunum"1, því sé þetta ljóð eftir Halldór trúi ég
ekki öðru en að það sé í ljóðabók eftir hann.
Þá er komið að dægurljóðinu sem svo margir hafa
vænst og ég spurðist fyrir í febrúarblaðinu: „í nótt
eða aldrei skaltu hug minn skilja“. Lesendur hafa sent
mér margar uppskriftir, en enginn veit um höfund.
Lagið við þetta ljóð er aftur á móti ættað frá Ítalíu,
O sole mio! og er eftir E. di Capua. Ég verð að segja
það eins og er að mér finnst þessi texti ekki smella
reglulega vel við þetta heimsfræga lag. En hvað um
það, hér birtist það. Nafngift þess er fengin að láni hjá
þeim systrum á Sandi í Aðaldal, Sigurbjörgu og Sól-
veigu Guðmundsdætrum, en þær settu fram Ijóðaósk-
ina í upphafi. Þá verður að geta þess að uppskriftir eru
mismunandi og hef ég því tekið það ráð að birta það
sem ég tel sennilegast. Erindin hafa verið talin tvö eða
fjögur, allt eftir því hvernig ljóðið hefur verið sett upp,
og held ég að það skipti ekki svo miklu máli.
ÞEGAR BLÓMIN FÖLNA
Þegar kyrrðin ríkir og kvölda tekur,
þá kvikna ástir í huga mér.
Þær eru bergmál sem unað vekur,
frá öllu því sem gleymt og liðið er.
En minningarnar eg margar geymi
sem mýkja’ og græða hin horfnu sár.
Þær fljúga um í hugans heimi
sem hlýjar vonir og nýjar þrár.
Þegar blómin fölna ferðu burtu frá mér,
er hausta tekur og sumar dvín.
Er vorar aftur eg vona að sjá þig,
það er eina hjartans óskin mín.
Segðu’ mér í nótt sem þú öðrum dylur,
ínar hjartans vonir — og engu gleym.
nótt eða aldrei skaltu hug minn skilja
meðan blómin sofa, við vökum ein.
Þá hefur mér borist vitneskja um þriðju vísuna sem
virðist þó ekki vera úr ofangreindu Ijóði, heldur sjálf-
stæð undir sama lagi. Læt ég hana fljóta með til gamans:
Er skúrum léttir, skær er sólarljómi,
þá skína demantar á hverju blómi,
og foldin öll svo fagurgróin teygar
í friði og yndi gullnar sólskinsveigar.
Og ljósið þráða sem lýsir mér,
það Ijómar, brúður, í augum þér,
milt sólskin blíðra brosa,
í augum þér, í augum þér.
Margir lesenda hafa brugðist vel við beiðni minni
um gamanvísnabragi og sent mér. Eru þeir eftir ýmsa
höfunda. Hér er einn og er hann eftir Gísla Ólafsson
frá Eiríksstöðum, en hann var landskunnur fyrir ýmsar
vísur sínar og ljóð; látinn fyrir nokkrum árum.
TILDUR
Kem eg inn á kvenna þing
og kanna hópinn glaða.
Þær eru orðnar auglýsing
allra móðins blaða.
Allt er málað andlitið,
engin hrukka á skinni.
Skánkar af hári um heljar lið
hanga á guðsmyndinni.
Ó, þú silkisokka-víf,
síst mót gæfu spyrnir.
Grysjuð blússa um brjóst og líf,
en berir handleggirnir.
Þið munuð finna ástar yl
á æðri manna þingum.
Svona gripir get eg til
að geðjist uppskafningum.
Krenkja holdið hvergi má
klæðnaðurinn þykkur.
Landsspítalinn lifir á
leifunum af ykkur.
Karlakórar, meðferð þeirra á sönglögum og lagaval
virðist vinsælt umræðuefni í Akureyrarblöðum og sitt
sýnist hverjum. Stjórnandi þessa þáttar telur karlakóra
þarfan menningarfélagsskap og vitnar til fyrri ummæla
á þessum síðum. Ljóðið sem fer hér á eftir er samið
með karlakórssöng í huga og er eftir Bjarka Árnason
frá Siglufirði. Karlakórinn Vísir (í þeim bæ) söng þetta
inn á hljómplötu fyrir nokkrum árum. Lagið er þýskt
sjómannalag.
Framhald á bls. 239.
Heima er bezt 231