Heima er bezt - 01.06.1977, Blaðsíða 55

í herkvínni á Hamrahjalla, að þú myndir ef til vera hæsta
trompið, sem okkar megin væri.“
Bjarnharður laut þeim konungi og drottningu og mælti:
„Ég er sá sami og söm er afstaða mín til konungsvaldsins
og ríkisins og þá er ég var óbreyttur alþýðumaður í yðar
augum. Mitt líf legg ég að veði fyrir konung vorn og heill
ríkis hans.“
„Þökk sé ykkur öllum, vösku menn, sem komuð mér
og drottningunni til hjálpar. Heima í höfuðborg minni,
Sólvangi, mun fara fram viðurkenning ykkar allra eftir
verðleikum. Nú verður að grafa þá dauðu af árásar
hernum. Flytja verður heim lík þeirra manna, sem fallið
hafa af liði mínu og jarða þá með viðhöfn á kostnað
ríkisins. Til þess þarf ég að biðja þig um liðshjálp, mágur,
því liðsmenn mínir eru flestir meira og minna sárir og
allir mjög þreyttir.11
„Þú skalt fá alla þá hjálp, konungur, bæði til þess og
annars,“ mælti jarlinn. „Ég skil hér eftir nægilegt lið til
þess að annast þetta, sem þú hefur beðið um.“
„Áður en ég legg af stað,“ mælti konungur enn fremur,
„þá verð ég að ákveða, hvað gera skal við svikara þá,
sem þátt tóku í uppreisninni og hjálpuðu til þess að
vinna mér og drottningu minni lífstjón. — Hvort viljið
þið hér á staðnum afhenda vopn ykkar og gefast mér á
vald eða þá að verjast til síðasta manns að öðrum kosti?“
„Við kjósum að gefast upp,“ hrópuðu margir. „Við
könnumst við afbrot okkar og gefum okkur alla á náð
konungs og miskunn.“
„Gott,“ mælti konungur. „Sýnið iðrun ykkar eftir-
leiðis í verkum. Hjálpið til að grafa þá dauðu af árásar-
liðinu. Fylgizt svo með liðinu og hjálpið einnig til að
flytja þá heim, sem fallið hafa af voru liði. Þegar heim
kemur, mun ég taka nánari ákvarðanir ykkur viðvíkj-
andi.“
„Við þökkum yðar tign. Við munum reyna til að sýna
þakklæti vort í verki framvegis.“
Við yfirgefum konung þar sem hann snýr baki við
orustuvellinum og heldur af stað heimleiðis.
Júlíu prinsessu, ekkjudrottningunni og Vilmu leið allt
annað en vel eftir að Hrólfur lífvarðarforingi og Bjarn-
harður prins voru farnir.
Óttinn og óvissan kvaldi þær, hvað um þá yrði. Hvort
þeir yrðu teknir til fanga á leiðinni frá höllinni eða þá
féllu í orustunni, sem yrði, þegar þangað kæmi, sem her-
lið óvinanna var.
í annan stað kvaldi þær óvissan um konung og drottn-
ingu, sem þær vissu nú, að höfðu verið göbbuð í gildru.
Þannig var líðan þessara þriggja kvenna í jarðhúsinu
allt annað en góð.
Þær sátu allar þungt hugsandi. Allt í einu rauf Júlía
prinsessa þögnina og mælti: „Nú fer að líða að þeim
tíma^ sem handtakan á að fara fram. Við skulum allar
þrjár fara og skyggnast um, hvers við verðum vísari.“
Þær fóru eftir leynigöngunum, sem lágu í stórum boga,
unz komið var að herbergjum prinsessunnar.
Þær gægðust gegnum gægjugat. Þar sást inn í setu-
stofu prinsessunnar. Þær heyrðu, að nú var komið að
dyrunum, sem farið var um inn í íbúð prinsessunnar.
Ekkert vopnabrak heyrðist. Annað hvort var vörðurinn
flúinn eða þá að hann var einn af svikurunum.
Bylmingshögg var barið á hurðina, sem ekki gaf sig
hið minnsta.
Einhver öskraði dimmri röddu: „Farið frá. Ég skal
mölva hurðina.“ Það kvað við ægilegur brestur. Hurðin,
þó sterk væri, lét undan. Inn ruddist maður, ef mann
skyldi kalla. Hann var tröll að vexti, andlitið eins og á
apa, augun blóðhlaupin og æðisleg. Ófreskja þessi æddi
inn í svefnherbergi prinsessunnar, en kom óðara aftur
öskrandi af bræði.
„Prinsessan er horfin. Við höfum verið sviknir.“ Tröll-
ið greip þjóninn og hristi hann eins og köttur hristir mús.
„Þú hefur svikið okkur( hundurinn þinn og falið
prinsessuna. Segðu strax hvar hún er eða ég skal . . . .“
„Slepptu mér,“ öskraði þjónninn dauðhræddur. „Ég
held ég viti, hvar leynidymar eru.“
„Ef þú lýgur . . .“ urgaði í tröllinu. Þjónninn fór strax
að leita. „Hérna er leynifjöðrin, en hurðinni er vafalaust
lokað með slagbrandi — hún bifast ekki.“
„Frá,“ öskraði ófreskjan, greip þjóninn og endasenti
honum þvert yfir herbergið. Svo renndi risinn sér á hurð-
ina, sem þoldi höggið, þótt þungt væri.
„Komið,“ hvíslaði prinsessan. „Hann er búinn að finna
hurðina og verður ekki lengi að brjóta hana.“
Þær þutu burtu dauðskelkaðar. Eins og í fjarska heyrð-
ist þungur dynkur. Langt í burtu heyrðist risinn öskra:
„Komið með ljós. Maður kemst ekkert fyrir þessu bölv-
aða myrkri."
„Áfram, fljótt, svolítið lengra. Svona. Standið fyrir
aftan mig. Svona nú. Viðbúnar.“ Ægilegur dynkur heyrð-
ist. Jarðgöngin nötruðu.
„Hvað skeði?“ hrópaði Vilma.
„Uss, þeir eru að koma. Verið þið rólegar. Þeir komast
ekki lengra.“
„Nú heyrðu þær að risinn öskraði: „Hér er klettur. Ég
kemst ekki lengra.“
„Þetta er fallhurð, fleiri tonn á þyngd,“ heyrðu þær
þjóninn segja. „Komdu. Ég veit um aðra leið.“
„Næst mölva þeir skápinn, sem lokar hinni leiðinni,"
mælti prinsessan. „Komið!“
Þær flýttu sér aftur til hellisins. Prinsessan flýtti sér
inn hin leynigöngin, þau sömu og Bjarnharður og Hrólfur
höfðu farið um. Litlu síðar heyrðist annar dynkur, enn
meiri en sá fyrri. Rétt á eftir birtist prinsessan aftur, föl
í andliti en svipmikil.
„Komi faðir minn aftur lifandi úr þessari óheillaför og
náist þjónninn, þá skal sá svikari fá svikin greidd refja-
laust.“
„En þessar dyr þarna. Eru þar leynigöng líka? Hvert
liggja þau?“ spurði Vilma, sem nötraði af kvíða og angist.
„Þau göng eru löng og enda í brattri, skógivaxinni
brekku, langt utan við hallarmúrana. En ekkert er vísara
en víst. Það er best að láta þriðju fallhurðina falla líka.
Þá hurð kann ég líka að opna.“ Að svo mæltu hvarf
prinsessan enn á ný. Brátt kom hún aftur, léttari á svip.
f fjarska heyrðust ægileg öskur og formælingar.
„Þeir hafa brotið skápinn og fundið leynigöngin. Fall-
hurðin lokar leiðinni. Lengra komast þeir ekki. Komið.
Við skulum færa okkur þangað, sem við heyrum ekkl
í þorpurunum.“
„Hvaða ógurleg ófreskja er þetta?” spurði Vilma, „ég
gat ekki hugsað mér, að svona ódámur væru til.“
„Ég hef heyrt minnzt á ægilegan glæpamann, sem Ulf-
Heima er bezt 235