Heima er bezt - 01.11.1977, Qupperneq 24

Músin og ljónié
Úr fórum Eðvalds F. Möllers kaupmanns á Akureyri
er neðanskráð saga. Hún er greinilega ætluð börnum,
enda hefur hann ritað á spássíu stílabókarinnar sem
hún er rituð í, að hún muni vera „við hæfi Hrafns
Eðvalds“ sem er dóttursonur hans og var ungur sveinn
þegar sagan er rituð.
Það dylst engum, sem kunnugur er, að þessi uppskrift
Möllers er næstum bein endursögn á sögu með sama
nafni úr Dæmisögum Esóps, en þó með þeim skemmti-
legu breytingum sem lokkuðu mig til að birta hana.
Eðvald F. Möller hafði mikla frásagnarhæfileika og
sagði vel frá. Hann var fróður maður. Get ég trútt um
talað því eigi sjaldan sátum við á tali. Ég kom oft á
heimili hans því Pálína kona hans var föðursystir mín
og með okkur kærleikar.
Saga þessi er óneitanlega í flokki táknrænna dæmi-
sagna og þarf sjálfsagt að skýra hana fyrir börnum svo
þau hafi gagn af. Ég mun þó ekki leggja út í það, en
treysti á að foreldrar muni gera það, vegna þess að það
er jafnan heilladrýgst.
Ungur vinnufélagi minn, Þorbergur Hinriksson, hef-
ur teiknað myndirnar sem prýða söguna og kann ég
honum þakkir fyrir handbragðið. — E. E.
Ljónið er eitt af stærstu dýrum heimsins. Það er
fallega vaxið með hnarreist höfuð. Það er gulleitt að
lit, en faxið sem er í kringum allan hálsinn er dökkleit-
ara og mikið. Vegna þess hvað það er sterkt og tígu-
legt er það kallað konungur dýranna.
Músin er eitt af minnstu dýrum veraldar. Hún er
með langan hala sem er eins langur og skrokkurinn.
Stóru dvrin, kettir og hundar, ráðast oft á mýsnar,
drepa þær og éta, og búa mýsnar sér því holur sem
cru með svo mjóum gangi, að þær eru öruggar fyrir
árásum stærri dýranna.
Einu sinni var mús sem bjó í holu úti í skógi. Þegar
hún þurfti út til að afla sér matfanga, varð hún ávallt
að hafa hraðann á því heima í holunni átti hún 4 unga
sem allir voru á spenum.
Einn dag er ungarnir voru allir sofandi og hún
svöng, fór hún út að leita sér matar. Fór hún hratt
yfir en hugurinn var allur heima í holunni, svo að hún
aðgætti ekki um ferðir sínar sem skyldi og hljóp yfir
ljón sem lá sofandi í háu grasi. Ljónið vaknaði við,
sló til hramminum og hremmdi músina. Músin varð
afskaplega hrædd er hún sá að þetta var ljónið. Bað
hún sér lífs, og sagði Ijóninu að það væri ekki aðeins
um sitt eigið líf að tefla, því 4 ungar sínir væru ósjálf-
bjarga heima í holunni og þeir myndu deyja úr hungri
ef ljónið dræpi sig, og enginn til að gefa þeim mjólk.
„Ef þú gefur mér líf þá skal ég vera þér hjálpleg eins
og ég get þegar þú þarft þess við,“ mælti músin.
Ljónið fór að hlæja að því að hún, litla ögnin, ætlaði
að hjálpa honum, konungi dýranna:
„Ha, ha, ha, ha, úr því þú ætlar að hjálpa mér
seinna, þá verð ég að gefa þér og ungunum þínum líf,
— ha, ha, ha, ha.“
Adúsin þakkaði klökk og innilega lífgjöfina og sagð-
ist muna það á meðan hún lifði.
Nú leið langur tími. Músarungarnir voru komnir af
spena. Adúsin lét þá fara með sér í skóginn og kenndi
þeim hvernig og hvar þeir ættu að leita sér fæðu, hvaða
372 Heima er bezt