Heima er bezt - 01.04.1988, Síða 26

Guðrún Ingibjörg Sigfúsdóttir.
vinnukonur þegar ég man fyrst eftir. Systur mínar fóru að
heiman á veturna, til að læra þegar þær uxu upp. Þá þurfti
að hafa vinnufólk, það voru engin úrræði önnur.
Mamma sá einnig um öll þrif og svo að vinna upp á
okkur öll. Hún prjónaði heilu fötin á okkur utan sem innst,
þangað til hún fékk prjónaðar skyrtur en annað ekki.
Prjónavél kom ekki á heimilið fyrr en 1914, að ég held, það
gæti þó hafa verið aðeins fyrr. Eftir það prjónaði ég alltaf.
Ég lærði eiginlega ekkert til þess. Mér var sýnt í þrjá
klukkutíma, hvernig ég ætti að fitja upp, og svo varð ég að
þreifa mig áfram. En það var komin prjónavél í hreppinn
áður, og á hana var farið að prjóna stærri föt, sem síðan
voru seld.
Einnig gerði mamma alla skó á okkur. Og svo prjónaði
hún skotthúfur á allar konurnar í kring. Það var ákaflega
mikið verk að prjóna úr svona fínu bandi og spinna í
húfurnar. Enda voru fingurnir á henni stundum alveg
dofnir.
Mamma spann oft fram eftir á kvöldin. Hún keypti mig
þá stundum til að kemba fyrir sig. Þá voru hlóðakökurnar,
flatbrauð bakað í hlóðum. Hún sagðist skyldi gefa mér
heila köku vel smurða með sykri ofan á ef ég kembdi fyrir
sig. Og svo sofnaði hún aldrei fyrr en klukkan þrjú. Við
færðum henni alltaf kaffi í rúmið á morgnana klukkan níu
eða að ganga tíu. Þá fékk hún rjómakaffi. Ég vissi þó aldrei
á hverju hún mamma nærðist. Hún var lengi með magasár,
en hún læknaðist af því með að borða hákarl og nýmjólk.
Hún fór ekki til læknis, og víst var um það, að hún dó ekki
af magasárinu.
Mamma átti s'áumavél, þegar ég man fyrst eftir mér.
Alveg eins vél hef ég séð hjá Sambandinu, elsta vélin þar
var alveg eins og maskínan hennar mömmu. Einnig átti
hún gimbaspólu og skrínu með því. Ég held að saumavél
Sigmundur Jónsson.
hafi lika verið til í Kirkjubæ hjá frú Kristínu og séra Einari.
Oft var komið til mömmu, og hún beðin að sníða líkklæði,
en þau voru lögð undir og ofan á líkið. Hún átti svo kallaða
kósamaskínu, það var ósköp lítið apparat, en með henni
var hægt að gera lauf og göt á líkklæðin. í líkklæðin var
notað afskaplega fínt léreft. Venjulega var farið niður á
Seyðisfjörð og keypt í þau og kistuskrúfur og svoleiðis.
Mamma lagði venjulega ekki til efni í líkklæðin, en það
kom fyrir að hún lánaði það. Pabbi átti venjulega borð í
eina líkkistu og jafnvel tvær. Þetta var siður, og hann lánaði
þau oft. Og við héldum þessum sið eftir að við fórum að
búa. Það var ekki alltaf hlaupið að því að fá við, til dæmis
var það ekki hægt yfir veturinn. Ekki fékk mamma greitt
fyrir líkklæðin fremur en fyrir skotthúfurnar. Konurnar
spurðu bara, hvort hún gæti ekki látið sig fá þær, og það var
sjálfsagt.
Mamma vann aldrei hin grófari verk, þó kom hún
kannski út á tún og tók saman. Hún hvorki þvoði þvott né
bar saman eða reisti tað. En hún sá um alla matargerð og
leit vel eftir henni Tobbu sinni, sem var vinnukona lengst
hjá okkur. Hún hafði komið heim með foreldrum sínum,
sem þá voru bæði orðin gamalmenni. Móðir hennar dó
heima en hann lifði eitthvað lengur, karlinn hann Einar, og
svo varð Tobba bara eftir.
Faðir
Föðurafi minn Jón Vigfússon bjó í Gunnhildargerði alla
sína tíð, og þar var hann upp alinn. Hann var fóstraður þar
upp hjá Magnúsi föðurbróður sínum og tók síðan við búinu
af fóstra sínum, er hann dó. Jón afi minn átti konu, sem hét
Sesselia og með henni þrjá sonu og eina dóttur. Ég man nú
aðeins eftir einum þeirra. Hann bjó á Galtastöðum, næsta
bæ við Gunnhildargerði. Jón missti konu sína, en ári síðar
134 Heima er bezt