Heima er bezt - 01.09.1996, Page 21

ill gluggi, bogmyndaður, yfir dyrum.
Efst á turni voru þrjú hljómop, lokuð
með hlerum. Veglegt hús og tók um
100 manns í sæti. Hvelfing var blá,
en þiljur viðarmálaðar. Yfirsmiður
við kirkjubygginguna var Halldór
Benediktsson á Skriðuklaustri.
„Hin nýja kirkja var háreist og
glæsilegt hús og vandað að viðum,
kom tilhöggvið frá Noregi eins og
hin forna og mikla stafkirkja á 12.
öld,“ segir sr. Ágúst Sigurðsson í bók
sinni Forn frægðarsetur II, bls. 64.
Er ég man fyrst eftir, var kirkjan
farin að láta nokkuð á sjá og mátti
muna tvenna tímana.
Hún hafði skekkst nokkuð á grunni
af völdum veðurs, en veður geta orð-
ið mikil á Valþjófsstað, einkum í
suðvestan og vestan átt. Man ég, að
stundum brakaði og brast í kirkjunni
eins og skipi í stórsjó, ef hvasst var.
En í mínum huga var þetta falleg
kirkja, og við hana eru bundnar
nokkrar af bernskuminningum mín-
um frá Valþjófsstað. Tveir atburðir
eru mér þar ofarlega í minni, sem
báðir tengjast þessari kirkju, og skal
nú nokkurð frá þeim greint.
Hinn fyrri er fermingardagurinn
minn, 14.júní 1953.
Bernskuheimili mitt, Droplaugar-
staðir, er ysti bær sveitarinnar. Um
nokkurn veg var því að fara að
prestssetrinu Valþjófsstað. Vikuna
fyrir ferminguna höfðum við ferm-
ingarbörnin, 4 talsins, gengið til
spurninga hjá sóknarprestinum, sr.
Marinó Kristinssyni. Fórum við ríð-
andi og urðum samferða þrjú saman.
Fermingardagurinn rann upp,
bjartur og fagur. Ég og fjölskylda
mín, fengum far til kirkjunnar með
nágranna okkar, sem átti stóran her-
trukk, en bílaöldin hafð þá ekki enn
hafið innreið sína á heimili mínu.
Stóðum við á palli alla leiðina, og
var tekið fólk í bílinn á nokkrum
bæjum á leiðinni upp í Valþjófsstað.
Sjálfsagt þætti þetta nú skrítinn
ferðamáti á fermingardegi í dag.
Fermingarathöfnin fór fram með
hefðbundnum hætti. Við börnin urðu
að standa, meðan presturinn flutti
fermingarræðuna, og þótti mér það
nokkuð strembið, en í þann tíð tíðk-
aðist að hafa tvær ræður í fermingu,
fyrst krikjuræðu af stól og síðna
ávarp til fermingarbarnanna frá alt-
ari.
Yngsta systir mín var skírð í mess-
unni ásamt þremur öðrum börnum,
svo dagurinn var raunar tvöfaldur há-
tíðisdagur hjá okkur.
Lítið man ég af athöfninni sjálfri,
nema ræða prestsins var stutt. Svo
manég, að sunginn var sálmurinn
„Legg þú á djúpið,“ - 3. vers, þegar
við höfðum verið fermd.
Ekki var tekið til altaris í athöfn-
inni, það var gert í vikunni á eftir. Að
Man ég, að við yngra fólkið, fór-
um niður á svo kallaða Kiðukletta og
fórum þar í leiki, að hlaupa í skarðið,
hafnarleik, o.fl.
Skemmtu menn sér hið besta fram
til kvölds, er haldið var heimleiðis í
vorblíðunni.
Ekki tíðkaðist að gefa dýrar ferm-
ingargjafir á þessum árum. Nýtt
armbandsúr fékk ég þó frá foður-
ömmu minni, og átti ég það lengi.
Þannig var fermingardagurinn. í
minningunni er hann einn af þeim
dögum, er ekki gleymast.
En hverfum nú nokkuð nær í tíma
eða til ársins 1961. Drengstaulinn,
sem gekk fyrir gafl í Valþjófsstaðar-
Valþjófstaðarbœrinn nokkru fyrir aldamót.
athöfn lokinni stilltum við okkur upp
ásamt prestinum framan við kirkju-
dyr, svo kirkjugestir gætu óskað okk-
ur til hamingju. Að því búnu fóru
menn að tínast á pallinn og haldið
var heimleiðis.
Seint var komið heim, og því engin
veisla þann dag, hún var haldin
nokkrum dögum síðar.
Skyldfólk og nágrannar komu í
veisluna, þar á meðal nokkur böm.
Flestir komu á bílum og dráttarvél-
um, en nokkrir ríðandi.
kirkju vorið 1953, var þá orðinn full-
tíða maður og búinn að hleypa heim-
draganum, kominn vel á veg með
nám í Kennaraskólanum í Reykjavík.
En enn stóð gamla kirkjan á Val-
þjófsstað á sínum stað á grundinni,
kannski orðin eitthvað gisnari en
áður.
I júnímánuði þetta sumar bar góða
gesti að garði á heimili foreldra
minna, sem komnir voru um langan
veg, eða alla leið frá Ameríku. Þar
var á ferð ömmusystir mín, Margrét
' 1*51-1'
Heima er bezt 333