Heima er bezt - 01.09.1996, Síða 35

Bergrós sker sig enn úr
hópnum. Hún er alltaf jafn
fálát, óörugg með sjálfa sig
og tortryggin á umhverfi sitt. Hún
mætir flesta daga í skólann alls
óundirbúin. í kennslustundum virðist
hún vera annars hugar og fylgist lítið
með því, sem þar fer fram. En þrátt
fyrir þessa neikvæðu þætti í hegðun
telpunnar, telur kennslukonan að hún
geti lært, engu síður en hin börnin.
Og Glóey Mjöll ætlar sér að komast
að rótum vandans. Hún hyggur að
hann liggi í ytri aðstæðum Bergrósar
í heimilislífi, og ef til vill líka utan
þess. En fyrsta skrefið er að eignast
trúnað skjólstæðingsins. Hún leggur
sig fram hvern skóladag í þeirri við-
leitni, að vinna traust telpunnar, en
því hefur miðað skammt fram til
þessa.
* * *
Skóladegi er lokið. Börnin hafa
kvatt og eru horfin á braut. En Gló-
eyju Möll dvelst enn um stund í
kennslustofunni. Hún hugar að nýju
námsefni, sem henni er ætlað að
leggja fyrir nemendur sína á næstu
dögum. Allt er orðið hljótt innan
veggja skólans og þögnin djúp og
friðsæl eftir hástemmdan eril dagsins.
Unga kennslukonan hefur nú lokið
athugunum sínum á nýja námsefninu
og býst til heimferðar. Hún heldur
rösklega af stað ffá skólanum. Svalur
vindur blæs á móti henni og minnir
sterklega á vetrarins volduga hörpu-
slátt. En Glóey Mjöll hefur ekki farið
mörg skref er ókennilegt hljóð berst
að eyrum hennar og yfirgnæfir
strengjaspil veðurs og vinda. Hún
nemur staðar og litast um. Henni
virðist hljóðið koma frá næsta ná-
grenni en sér engan á ferli í námunda
við skólann. Hljóðið færist heldur í
aukana og það leynir sér ekki að þetta
er neyðarkall. Spölkorn frá barna-
skólanum stendur gamalt timburhús,
sem er mannlaust nú um stundir. Við
nánari ígrundun finnst Glóeyju Mjöll
sem hljóðið berist frá þessu auða
húsi, þótt undrlegt megi virðast. Hún
hraðar sér af stað og tekur stefnuna
þangað. Framan við húsið er skúrlag-
að anddyri. Utidyr standa opnar til
hálfs og þama inni á neyðarkallið
upptök sín. Glóey Mjöll hrindir dyr-
unum upp á gátt. Við augum hennar
blasir óvænt og ljót sjón. í anddyrinu
eru saman komnir fjórir af nemend-
um hennar, tveir drengir og tvær telp-
ur. Önnur telpan er Bergrós. Hún
liggur á gólfinu, króuð inni í horni,
hin þrjú gína yfir henni eins og
gammar yfir bráð og hún er auðsjá-
anlega ofurliði borin og kemur eng-
um vörnum við. Samsærisbörnin í
anddyrinu hrökkva skyndilega upp
frá gjörningi sínum. Athæfi þeirra er
ekki lengur óséð, einhver stendur þau
hér að verki. Þau líta flóttalega tii
dyra. Kennslukonan!!! Verra gat það
ekki verið. Ofboð og skelfing grípur
gerenduma þrjá. Og áður en Glóeyju
Mjöll gefst ráðrúm til þess að ávarpa
viðstadda ryðjast þremenningarnir
framhjá henni með slíkum tilburðum,
að henni liggur við falli, þar sem hún
stendur í dymnum, og tvístrast út í
buskann.
Bergrós liggur kyrr í horninu og
hniprar sig saman eins og í algerri
uppgjöf. Föt hennar eru í óreiðu og
sítt hárið, sem venjulega er brugðið í
tvær fléttur, flæðir laust og úfið um
axlir og herðar. Það leynir sér ekki á
útliti telpunnar, að hér hafa orðið
töluverð átök.
Glóey Mjöll gengur rólegum skref-
um til Bergrósar.
„Reyndu að rísa á fætur, Bergrós,“
segir hún þýðlega og réttir henni
höndina til stuðnings.
Telpan gýtur óttafullu homauga til
kennslukonunnar en hreyfir sig
hvergi. Hún er sýnilega mjög miður
sín. Glóey Mjöll krýpur niður við
hlið hennar.
„Þú þarft ekki að vera hrædd leng-
ur, Bergrós,“ segir hún festulega. „Eg
er vinur þinn og vil hjálpa þér, en til
þess að ég geti það verður þú að
treysta mér og svara spurningum
mínum án undanbragða.“
Unga kennslukonan horfir hlýjum,
einlægum augum á skjólstæðing sinn.
„Hefur þú oft áður orðið fyrir
svona áreitni?“
IHeima er bezt 347