Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 6

Jólablað Æskunnar 1947
Fiskiskútur'nar komu siglandi inn höfnina, hvít
seglin dúðu eins og voldugir vængir og sjórinn livít-
löðrandi um stefni og hóga. Og í fornfálegu húsun-
um í þorpinu ómuðu glaðar raddir:
„Skúturnar eru að koma! Pabbi verður heima
um jólin!“
En Binni litli tók engan þátt i þessum fögnuði.
Hann kafaði snjóinn á götunni með körfu í hendi
og var á leið til vinar síns, gamla seglasaumarans,
sem venjulega var kallaður „skipstjórinn“.
„Það er hezt að ijúka þessu af,“ sagði hann við
sjálfan sig. „En ég kvíði fyrir þvi.“ Og honum urðu
þung sporin upp þrönga stigann, sem lá upp á loftið.
Innileg vinátta hafði tekizt milli gamla mannsins
og drengsins, sem jnisst hafði föður sinn. Hann fórst
í einu ofviðrinu, tók út af skútu. Og nú kveið Binni
því, að sldpstjóranum kynni að mislíka við sig.
Hann var ekki laus við kökk í hálsinum, þegar liann
opnaði dyrnar og gekk inn.
Brennibútar loguðu glatt í ofninum. Skipstjórinn
leit upp frá verki sinu, hvítur fyrir hærum og öld-
urmannlegur, og brosti við Binna.
„Ég sá til þín,“ sagði liann. „Tylltu þér þarna við
ofninn. Þú hlýtur að vera þreyttur og kaldur að
labba alla þessa leið.“
„Ég fékk að sitja í sleða lijá honum Lalla í Nýja-
bæ. Hann var að aka timburhlassi niður í bæinn.“
Ilann setli körfu sína á saumaborðið og bætti við:
„Mamma sendir þér hérna eplaköku og svolítið af
kryddsíld.“ Hann smeygði sér úr úlpunni og lagði
liana á stól, ræskti sig eins og liann ætlaði að halda
áfram, en settist svo allt í einu og starði inn i eldinn.
Skipstjóri leit úl undan sér á drcnginn, gelgju-
legan og feiminn. Svo lók hann aftur lil vinnu
sinnar og sagði um leið: „Þeir eru víst fegnir, pilt-
arnir, að fá þó að vera lieima jólanóttina. En það er
sagt, að þeir fari út aftur snemma á morgun.“
Hann hafði varla sleppt orðinu fyrr en Binni
spratt upp svo snöggt, að stóllinn var nærri oltinn.
„Þegar þeir fara fit aftur, skipstjóri,“ gusaðist út úr
honum, „])á — þá - fer ég með þeim.“ Svo féll liann
aftur niður í sætið og fór lirollur um hann um leið
og hann rétti hendurnar fram til að orna sér.
Gamli seglasaumarinn lét nálina siga, sat þögull
nokkur augnablik og strauk um hökuna. Svo sagði
hann: „Það voru fréttir, drengur minn. Yeit mamma
þín um þetta?“
„Nei,“ sagði Binni dauflega. „Ég lief ekki sagt
henni það. Henni finnst ég of ungur enn, og ég vildi
ekki særa hana.“
„En ætlar samt að fara,“ sagði gamli maðurinn.
„Það er ekki um annað að gera,“ sagði drengurinn
vonleysislega. „Það hefur alltaf einhver frá okkur
verið á sjónum, og það er víst hezt fyrir mig að vera
ekki landkrabbi lengur.“ Og hann rjálaði annars
liugar við löngu skærin á borðinu, lmgsaði um, hvers
vegna drengir fá aldrei að taka til sinna ráða án þess
að fullorðnir sletti sér fram i.
Allt í einu spurði gamli maðurinn: „Hvenær fóru
þeir að taka drengi með sér í norðurferðirnar?“
Binna hnykkti við. Hann hvarflaði augum um
vinnustofuna, þar sem flöktandi bjarmi frá arineld-
ijium lék um fornfálega skipskistuna og gamla tré-
bekkinn, þar sem gömlu sjómennirnir voru vanir
að sitja brúnahvassir og segja sögur sínar um svaðil-
farir á sjó.
„Ég var að spyrja þig, drengur minn,“ sagði
gamli maðurinn hæglátur.
Binni svai’aði hikandi. „Þeir taka ekki drengi. En
ég ætla að fela mig i einum bátnum, skipstjóri.“ Og
liann kreisti armana á stólnum, svo að lxnúarnir
hvítnuðu.
Skipstjórinn bar upp nálina, rýndi með öðru
auga og þræddi, en sagði ekki orð.
Vindhviða hristi hxirðina og ómur af söng bai’sl
utan frá sjónum. Binni beið þess með eltirvæntingu,
að karlínn segði eittlxvað. Loks þraut liann þolin-
mæði, hann stóð upp, gekk að glugganum og leit út
yfir höfnina. Bátar og skútur og stærri skip með
blaktandi seglum voi’u hvai’vetna að leggjast og
varpa akkerum á höfninni, og augu drengsins tindr-
uðu af áhuga við þessa sjón.
116