Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 22

Jólablað Æskunnar 1947
Sigrún, ég gæti þekkt húsið á því, að það væri með
slórum kvisli, sem sneri út að Skerjafirðinum og á
flötinni framan við húsið væri slór fánastöng. Hann
sagði, að þetla væri gamall skipstjóri, en ég skyldi
ekkert spyrja eftir honum, lieldur eftir frúnni, hún
héti Sigrún.
— Jæja, Jói minn, og svo fórstu með sendinguna
eða livað? spurði ég.
— Já, ég fór með liana, en svo fann ég víst ekki
húsið. Ég fann annað hús, sem mér fannst endilega,
að myndi vera liið rétta. Það kom ung stúlka til
dyra, Ég sagði lienni, að ])etta væri frá honum Pétri
í Nytsemd. Maðurinn ætti að heita Lárus, en frúin
Sigrún. Þá hló stúlkan hara og sagði, að það væri
ltún mamma sin, en Pétur hcfði ábyggilega ekki sagt
Lárus. Hann liefði sagt Kjartan, þvi að pabbi sinn
héti Kjartan. Ég var samt alveg viss uni, að Pétur
sagði Lárus en ekki Kjartan, því að Kjartan og Lárus
er ekkert líkt. Svo opnaði stúlkan pokann og sagði:
- Je minn góður, það eru appelsínur. Þá kom þarna
fullt af krökkum og háðu uin að gefa sér, en stúlkan
gaf þeim ekki neitt, og hún gaf mér lieldur ekki
neitt. Hún sagðist alveg vera hissa á lionum Pétri
í Nytsemd og spurði mig, Iivað þetta kostaði, en ég
vissi það ekki. Ég vissi ekki heldur, að þetta voru
appelsínur, því að hann Pétur sagði mömmu i gær,
að Iiann ætti engar appelsínur. Var það ekki ljótt
af Pétri?
Jú, það átti Pétur auðvitað ekki að segja, Jói
minn, úr því að hann átti þær. Það á enginn að
skrökva.
Nei, það á enginn að skrökva. En ég gat ekki
tekið appelsínurnar af stúlkunni. Henni þótti svo
vænt um þær. Hún hað mig bara að þaklca kærlega
fvrir og sagði, að pabhi sinni mvndi borga þær. Siðan
■■ »i' i - /i ;
lét hún aftur liurðina og ég fór. Ef ég liefði munað
eftir áð segja líka, að maðurinn ætti að vera gam-
a 11 skipstjóri, þá hefði þctta kannske ekki farið
svona.
— Jæja, Jói minn, sagði ég, það er engin ástæða
til að vera að gráta yfir þessu.
— Jú, sagði Jói og liélt áfram að telja upp raunir
sínar. Hann var nú að mestu hættur grátinum, en
sat flötum beinum á malarbingnum og kastaði smá-
steinum út í bláinn.
— Ef ég segi mömmu, að Pétur í Nytsemd liafi
appelsínur, þá kemst allt upp og ef ég segi það ekki,
fær mamma engar appelsínur. Svo skannnar pabbi
minn mig fyrir að skrópa. Kennslukonan verður
vond. Það er allir vondir. Pétur i Nytsemd er vond-
ur og skipstjórinn er vondur. Það eru allir orðnir
vondir við mig.
Svona, Jói minn, sagði ég, við skulum reyna
að gera golt úr þessu. Ef þú ert viss um, að send-
ingin hafi átt að fara í annað hús, þá skal ég nú
hjálpa þér til að koma henni til skila. Við liljótum
að geta fundið rétt hús. Ég skal labba með þér, og
við skulum taka appelsínurnar.
En Jói bara leit á mig eins og lionum fvndist ég
ótrúlega heimslcur.
Það er ekki hægt, sagði hann.
Er það ekki liægt?
Nei, heldurðu að ég sé ekki biiinn að því ?
Jæja, ertu búinn að því?
Já, auðvitað. Pétur varð svo voðalega vondur.
Þú hcfðir bara átt að sjá liann. Hann sagði, að kerl-
ingin skipstjórans hefði hringt og sagzt engar appel-
sinur liafa fengið. ()g ég fékk ekki einu sinni að hafa
hjólið. Hann tók af mér hjólið, svo að ég varð að
labba. Hann neitaði lílca að láta mig fá töskuna
1 '•, . '-,r ]
[^♦♦♦♦♦♦* ♦ ♦♦♦«♦
Þegar Siggi litli ætlaði að hressa upp á snjókarlinn og gefa honum kaffisopa.
♦ ♦♦«♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦#•
132