Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 27

Jólablað Æskunnar 1947
Verðlaunarþraut
ÆSKUNNAR 1947.
Kaflarnir, sem fara hér á eftir ot<
tölusettir eru 1—10 eru allir teknir
úr barna- og unglingabókum, sem
Æskan hefur gefið út á síðari árum.
Þrautin er að þekkja, úr hvaða bók
hver kafli er tekinn, en þær eru þess-
ar: Sögurnar hans pabha, Grant ski]>-
stjóri og börn hans, Kári litli í skól-
anum, Ivrilla, VoriS kemur, Niili
Hólmgeirsson, Dóra og Kári, Græn-
landsför mín, Gullnir draumar, Kalla
fer í vist. Ráðningar skul-u vera komn-
ar til blaðsins í síðasta lagi 30. apríl
1948.
Veitt verða þrenn verðlaun, hver
50 krónur.
Jæja, nú reynir á, hve mikið þið
lesið, og hve vel þið muriið!
1. — — Þegar þcir liöfðu veitt tíu
fiski til samans, ákváðu þeir að
halda heim. Þeim var orðið hálf-
kalt, og voru vel ánægðir með
þessa ferð. Báðir höfðu líka veitt
jafnt.
Þeir drógu nú upp stjórann,
lögðu út árar og i-eru af stað. Nú
var gott að hita sér við róðurinn.
— Það er oft kalt á sjónum, þótt
veður sé gott.
-■ — — „Þakka yður fyrir, ágæt-
lega. Foreldrar mínir áttu hýli
úti í svcit, en seldu það í haust,
þegar þau keyptu þetta hús. Við
ætluðum að vera flutt' í það fyrir
Iöngú, en viðgerðin tók langan
tíma. Ég hefur sjálfur verið lengi
að heiman, kom rétt fyrir jólin.
Éiginlega hef ég verið að heiman
i mörg ár.“
„Nú hann hefur þá verið i ein-
hverju sjúkrahæli,“ hugsaði Tim.
3.-------Á einu húsinu voru svalir.
Og i sáma l)ili og drengurinn
skundaði frani lijá, ópnuðust dyr
út á svalirnar, og ljóshirta skein
'gegnum létt, þunn gluggatjöld.
IJng og fögur kona gekk út á sval-
irnar. Hún beýgði sig yfir grind-
urnar. „Það rignir, nú er vorið
Jói minn, sagði ég. Þeir verðskulda ekki annað en
fyrirlitningu.
— En . . . sagði Jói.
—• En livað? spurði ég.
— En þú — þú skrökvaðir áðan, sagði Jói og
varð svo flóttalegur, að eins var og hann byggist
við höggi.
Mér hrá.
— Skrökvaði ég?
— Já, þá skrökvaðir áðan, sagði Jói og var nú
upplitsdjarfari. Þú sagðir kennslukonunni, að mig
langaði að tala við hana. Það var ekki satt. Ég vildi
ekkert tala við hana,
Það var rétt, sem Jói sagði. Ég skammaðist mín.
Ég liafði engin önnur ráð en reyna að rugla dóm-
greind lians. Og lil að bjarga mér úr þessum vanda
sagði ég:
— Það er rétt, sem þú sagðir, Jói minn, en ég
sagði kennslukonunni þetta aðeins til að hæta fyrir
þér. Ég þóttist gera þinn lilut betri með því að
segja, að þig langaði til að biðjast afsökunar. Skil-
urðu það ekki, Jói minn?
— .Tú, sagði liann, svo lágt, að ég naumast lieyrði.
— Jæja, Jói minn, sagði ég. Þú ert nú rétt kom-
inn heim. Viö tölum ekki meira um þetta, en mundu
mig um það að sækja skólann. Mundu mig um að
reyna ætíð að gera skyldu þína og vera góður dreng-
ur í hvivetna.
Ekki vissi ég, hvort Jói tók nokkuð eftir þvi, sem
ég var að segja. Hann játaði því, en var sýnilega
annárs hugar. Ég talaði noklcur fleiri aðvörunar-
orð til hans og rétti lionum siðan licndina til kveðju.
Hann leil á mig og i bláu djúpi augna lians var
augljós kviði.
•— En, sagði hann, lieyrðu, hvað á ég þá að gera
við appelsínurnar, sem ég er með i vösunum, þær
éru þrjár og svo þessi?
- Appelsínurnar? sagði ég, Þú skal bara borða
þær, væni minn. Ég er búinn að borga þær, svo a'ð
það ætti ekki að saka.
Andlit Jóa, sem allt var horfið bak við þungan
alvörusvip, varð snögglega uppljómað af Ijósi feg-
inleikans. Hann kvaddi mig í flýti, brosti og var
óumræðilega liamingjusamur. Síðan tók liann á rás
heim til sín. Skólatöskuna hafði hann á bakinu,
hljóp við fót og hélt annarri hendi í úlpuvasa
sínum.
Hvað, sem aðrir kunna aö segja, var auðséð, að
Jóa fannst sagan fara vel.
137