Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 12

Jólablað Æskunnar 1947
þreytta barninu minu i nótt.“ Og hún var svo sorg-
jnædd, að fiskimanninum lá við að klökkna.
Fiskimaðurinn flýtti scr af slað, því að menn
Heródesar voru á næstu grösum. En þeim datt ekki
í hug, að litli báturinn, sem flaug fyrir þöndum segl-
um yfir vatnið, liefði innan borðs barnið, sem þeir
Jeituðu. Innan skamms voru þau komin í örugga
Jiöfn. Og þegar móðirin undraðist, live fljótt og vel
þau liefðu sloppið úr hættunni, svaraði fiskimaður-
inn liógværlega: „Það gerði seglbúnaðurinn.“
Þessa nótt livíldi Jesúbarnið undir fannlivítu segli
fiskibátsins. Og fiskimaðurinn annaðist gesti sína
af umliyggju og ástúð, og eftir fáa daga gátu þeir
ljaldið áfram ferð sinni.“
Gamli maðurinn þagnaði andartalc og hélt siðan
áfram: „Dásamlegir hlutir gerast á jólunum. Upp frá
þessu, segir sagan, taka fislcibátarnir ævinlega að
vagga þýtt og rótt, þegar dregur að fæðingarliátíð
frelsarans, eins og þeir sóu að vagga þreyttu smá-
barni til svefns. Og ef einliver, sem ber harm i lijarta,
óskar sér einlivers af Jieilum liuga um þær mundir,
])á verður hann bænlieyrður, ef liann man það, sem
mestu varðar, að liafa segl trúarinnar við liæsta
hún.“
Stundarkorn sátu þeir, gamli maðurinn og dreng-
urinn, og störðu í eldinn. Að utan lieyrðist vind-
gnýr og brimliljóð. AJlt í einu sagði drengurinn:
„Óslcaðir þú þér einhvers?“
„Já,“ svaraði liann.
„Viltu segja mér, livað það var?“
Gamli maðurinn hilcaði andartalc. Svo sagði
Jiann: „Ég óskaði mér, að ef ég tælci að mér segla-
saumið og ynni það verk vel og af trúmennsku, þá
mætti mér veitast á lcomandi árum einhver laun fyrir
það, sem ég Jiafði misst.“
„Hefurðu fengið þau?“ spurði Binni.
„Nei, elcki enn. En ég veit eklci nema þau séu nú
á næstu grösum.“
Drengurinn liallaðist fram á olnboga og studdi
liönd undir kinn. „Viltu segja mér, livaða laun þú
liafðir i liuga?“ Jiálflivíslaði liann.
„Mér var það sjálfum elclci ljóst þá,“ sagði liinn.
„En nú veit ég, að mér mundi vera lcærast af öllu
að finna dreng, sem ég gæti kennt allt, sem ég kann
sjálfur um slcip og sjómennsku.“
Binni þagði.
Hinn tók aftur til máls. „Ég lief víða flælcst og
flotið á flestum tegundum slcipa, sem til eru og
veit sitt hvað, sem hvergi stendur í bókum. Og þetta
vildi ég gjarnan kenna strák, sem ætlar sér með
límanum að vera slcipstjóri á eigin slcipi.“
„En auðvitað“, sagði hann og brýndi röddina, „má
122
það elclci vera strákur, sem hefur strokið að heiman.
Enginn getur gert góðan skipstjóra úr þess hátlar
peyja.“
Hann stóð upp, lcveikti á lcerti og lét það í glugg-
ann. Síðan stalclc liann viðarbút í eldinn og slcaraði í
Iiann.
Allt í einu spratt Binni upp og snaraðist i úlpu
sína. „Ég ætla að liöggva svolítið i eldinn fyrir þig,
skipstjóri. Lárus getur komið á hverri stundu.“ Og
Iiann þaut út.
Eftir andartalc heyrðist axarhljóð neðan úr viðar-
skýlinu. Binni gekk þar berserksgang. Svo stóð
gamli maðurinn upp þreytulega og bar körfuna inn
í litla eldhúsið sitt.
„Báðvilltur drengur á reki i strand,“ tautaði liann
fyrir munni sér. „Og ég, ræfillinn, get líklega elclci
bjargað,“
Og bann flýtti sér aftur fram á loftið og settist við
gömlu farmannakistuna sína. Þegar hann lyfti lolc-
inu, angaði á móti honum ilmur af sandelsviði og'
vakti gamlar minningar um siglingar til fjarlægra
heimsálfa. Þar liafði liann reilcað um búðir og sölu-
torg og keypt minjagripi, sillcidúlca, postulin, fáséða
sleina eða leikföng lianda börnum vina sinna.
En liann varð að flýta sér áður en Binni kæmi
aftur. Hann valdi í snatri nolclcra muni úr minja-
safni sínu, bjó um hvern í segldúkspjötlu og skrif-
aði utan á með blýanti. Og það stóð lieima, að liann
var búinn að lcoma þessu fyrir i lcörfunni þegar
Binni kom með fangið fullt af eldiviði. Hann lilóð
kubbunum saman úti i horni, dustaði af sér, sneri
sér að Vini sínum og sagði liilcandi:
„Þú varst að tala um, skipstjóri, að þig vantaði
dreng, sem vildi læra um slcip og sjómennsku. En
það má víst ekki vera drengur, sem ætlaði að strjúlca
að heiman?“
„Ég vildi eklci dreng, sem hefði slrolcið að lieim-
an,“ sagði gamli máðurinn. „En það er alll annað
um dreng, sem liefði aðeins verið að hugsa um að
strjúka.“
í þessu heyrðist i slcðabjöllimi úti fyrir. Binni
þreif lnifuna sína, setti liana á sig og dró niður á
eyi’u. Hann þokaði sér að dyrunum og muldraði eitt-
hvað um, að lianii mætti ekki láta Lárus bíða.
Gamli seglasaumarinn settist þunglamalega í stól
úti við gluggann og rýndi út í rölclcrið. „Gleymdu
ekki lcörfunni þinni, góði minn,“ sagði hann. Svo
liallaði liann sér þrevtulega upp að stólbalcinu og
lolcaði augunum.
En það var aðeins andartalc. Allt í einu spratt
hann upp og hrópaði af fögnuði. Andlitið Ijómaði
eins og ljós i fjarska stafaði bjarma á það. Lófi