Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 10

Jólablað Æskunnar 1947
o o o O OOOOOOOOOOOOOO O o o o
Vísan hans Nonna.
°íflraft a líiill enn pói er é<j,
unnid cjet écj uarla neitt;
pa Ui minn er a lltaf áti,
oft ég sé fián mamtna er freytt;
ég er ennfá ósízöp stuttur
eins og fzátur - rengla mjór;
einfuern tíma, ef ég lifi,
œtia ég sanit ad uerda stór.
Sig. ]úl. Jóhannesson.
alveg splunkurný. Hún liét Sæsvalan.“ Það var eins
og liann gældi við nafnið.
„Hvert átti hún að sigla?“ spurði drengurinn
ákafur.
„Til Hong Kong, flytja þangað timbur og olíu og
taka aftur te og silki. Ég var húinn að hlakka óra-
lengi til þessarar Kinaferðar, og mér fannsl að við
ætluðum aldrei að komast af stað.“ Hann þræddi
nálina skjálfhentur og hélt svo áfram. „Svo var það
einn daginn, þegar verið var að hlaða skipið, að
120
mér dalt í liug að skreppa í léttibátnum til vitans á
ströndinni og kveðja vitavörðinn, gamlan vin
minn. Það var farið að hvessa dálitið, þegar ég lagði
af stað, en ég þóttist samt öruggur, ef ég réri kná-
lega.“
„Og hvernig gekk?“ spurði drengurinn áfjáður.
Gamli maðurinn hristi höfuðið. „Ég var ekki kom-
inn nema miðja vega, þegar ofviðri skall á. Það
skóf sjóinn og þeytti hátskelinni minni til eins og
liún hefði verið pappírssnifsi. Og loksins hvolfdi í
einni hrinunni.
Veðrinu slotaði eins snögglega og það skall á. Ég
fannst meðvitundarlaus i rekaldi, sem hafði skolað
upp í fjöruna, og var börinn þar inn i hús og lífg-
aður við.“
„Svo að þú sigldir ekki Sæsvölunni til Hong
Kong?“ spurði Binni eins og á nálum.
„Nei, ég slýrði ekki Sæsvölunni framar. Einn
morgun i dögun sá ég liana sigla undir stjórn ann-
ars manns.“ Hann þagnaði andartak og horfði dreym-
andi út yfir höfnina. Svo rankaði hann við sér og
hélt áfram. „Um kvöldið spurði ég lækninn, hvort
ég mundi ekki geta tekið við skipinu aftur, þegar
það kæmi úr Kínaferðinni. Hann sagði mér, að ég
mundi aldrei framar liafa heilsu til að stunda sjó-
inennsku, og yrði að fá mér einhverja atvinnu á
landi.“
„Og livað svo? Segðu mér meira!“ sagði dreng-
urinn ákafur.
„Fyrst á eftir gat ég elcki fest hugann við neitt.
Ég sá alltaf fyrir mér Sæsvöluna, sá hana sigla lit i
morgunbjarmann, heyrði storminn syngja i reiðan-
um og löðrið skolast um þilfarið, og ég — ég gat
ekki fylgt henni!“
Þeir sátu lengi hljóðir. Loks hugsaði drengurinn
upphátt: „Og þú varðst að hírast hér á loftinu öll
þessi ár, þó að þú þráðir sjóinn!“
Andartak mátti lesa þessa löngu baráttu í svip
gamla mannsins. Svo sagði hann:
„Ég hef loksins lært það, drengurinn minn, að
Jífið gefur með annarri liendi en tekur með hinni.
Stundum getur sýnzt svo, að það ræni mann miklu
meira en það gefur. En þá er ekki um annað að gera
cn fara að eins og mamma þín, þegar liún er að gera
við slitna spjör. Hún athugar liana i krók og kring
og tjaslar henni saman eftir því sem unnt er, og það
verður að duga.“
„Og svona stóð á því, að þú fórst að sauma segl?“
sagði drengurinn lágt og hlýtt.
„Já, það fór nú svo. En það leið samt heilt ár áð-
ur en ég gat haft mig til þess að gera nokkuð. En
svo var það um jólin, að hann.Jóel gamli hað mig