Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 14

Jólablað Æskunnar 1947
honum frá þvi, seni gerzl liafði. Þegar Bjössi var
kominn heim, var honum skipað að liátta ofan í rúm.
Fötin hans voru skítug upp úr götunni og liann var
með nokkrar skrámur. Til allrar liamingju var liann
svo heppinn að liafa ekkert meiðst verulega. Og
næsta dag var hann kominn í búðina aftur og farinn
að sendast. Kaupmaðurinn vildi ekki vera að liætta
við að taka Bjössa í sendisveinsstöðuna, þótt svo illa
tækist til fyrir honum. Hann Iiugsaði hara með sjálf-
um sér, að Bjössi léti sér þetla að kenningu verða.
Einu sinni var Bjössi sendur með stóran og þung-
an bréfpoka í hús nokkurt. En kaupmaðurinn spurði
liann þó fyrst, hvort hann treysti sér að fara með pok-
ann. Bjössi sagði, að það væri nú ekki mikið að bera
hann, hann hefði nú borið þyngra en þetta áður,
þetta væri bara eins og fis, og fór svo af stað með
pokann. — Hann komst slysalaust upp á fyrstu hæð-
ina í húsinu, hringdi dyrabjöllunni og spurði eftir
viðtakandanum. En sá, sem lconi til dyra, sagði að
viðtakandinn ætti ekki heima á þessari hæð. Þá varð
Bjössi að fara upp á næstu hæð. Hann var nú strax
orðinn þreyttur á að halda á þessum stóra og þunga
poka, sem var svo hár, að hann gat ekki séð upp yfir
hann, þegar hann liélt á honurn, og svo breiður, að
hann gat varla séð lil hliðanna. En Bjössi var nú
nokkuð seigur, og hann vildi ekki gefast upp alveg
strax og Iiélt þvi áfram að rogast með pokann liægt
og hægt upp stigann. Þegar Iiann komst upp á aðra
hæð, fór liann að leita að dyrabjöllunni. En það var
nú ekki gott að sjá út fyrir pokann. Og þegar liann
fann enga dyrabjöllu, varð hann að taka pokann á
annan handlegginn og berja á dyrnar. Hann varð að
bíða þolinmóður nokkra stund, þar lil kona kom til
dyra. En þegar hún sagði honum, að pokinn ætti ekki
að fara þangað, var Bjössa öllum lokið. Hann varð
nú að fara enn hærra upp. Nú var hann orðinn svo
lúinn í höndunum og þreyttur í bakinu, að hann var
alveg að hniga niður. Nú þótti honum pokinn ekki
vera eins og fis, eins og hann hafði sagt við kaup-
manninn. Hann fór nú að rogast áfram með pokann
upp næsta stiga. Skyndilega skrikaði lionum fótur.
Ilann rann aftur á bak niður stigann og missti pok-
ann um leið. Pokinn fór á tröppubrún og rifnaði. Þá
kom í Ijós innihald hans. Það var hveiti, sem þeyttist
og þyrlaðist á aumingja Bjössa, fór á fötin og í and-
litið. Nú vissi Bjössi ekkert, hvað hann ætti að gera,
en einhvern veginn varð hann að komast út úr þess-
um vandræðum. Hann hafði hellt niður öllu liveit-
inu, og livað ætli kaupmaðurinn segði, ef hann vissi
það. Þar að auki hafði hann svo að segja eyðilegt
fötin sín. að því er hann hélt, og hvað mundi
hún mainma hans segja, ef hún vissi það. En allt i
einu datt honum ráð í hug.. Hann hentist niður stig-
ana og hljóp út um útidymar, þaut á bak hjólinu og
þeyltist af stað. Fólk glápti á liann, enda var það von,
því hann var hvítur upp fvrir liaus. Hveitið rauk af
honum, og það slóð hvítur strókur aftur úr honum.
Hann stöðvaði hjólið fyrir utan kjallaradyrnar heima
hjá sér og hljóp niður i kjallarann. Hann fór inn i
þvottalierbergið, og ti! allrar hamingju var þar eng-
inn. Svo skrúfaði hann frá vatnskrana og fyllti lóf-
ana af vatni, sem hann skvetti svo framan i andlitið.
Mamma hans hevrði lætin í honum niðri í kjall-
aranum og fór niður. Aumingja Bjössi heyrði, þegar
liún var að koma, og vissi nú ekkert, hvað hann ætti
af sér að gera. Ef hún nú kæmi og sæi liann alhvítan
þarna niðri og hann búinn að eyðileggja fötin sín, að
hann hélt. Nei, hann gat alls ekki lnigsað til þess. En
hún var nú alveg að koma, og hann varð að flýta sér
að fela sig. Hann þaut eins og örskot, þó þungur
væri á sér, út í horn, þar sem hlaði af óhreinum
jjvotti ló á bekk. Það var dálítið bil milli bekkjarins
með þvottinum á og veggjar. Þar hnipraði aumingja
Bjössi sig saman, og var þetta ágætis fylgsni. Hann
hafði rétt komið sér fyrir i liorninu, þegar mamma
hans kom inn i þvottaherbergið. Hún varð alveg
undrandi, ]>egar hún sá, að skrúfað var frá vatns-
krananum með fullum straumi og dyrnar, sem lágu
út úr kjallaranum voru galopnar, og frá dyrunum
lá hvítur slóði inn í þvottaherbergið. Þetta þótti
henni eitthvað grunsamlegt. Það fyrsta, sem hún
gerði, var að skrúfa fyrir vatnið, síðan lokaði hún
útidyralmrðinni. En til allrar hamingju leit hún ekki
út, því þá hefði lnin, án efa tekið eftir sendisveina-
hjólinu, sem Bjössi hafði skilið eftir rétt við dyrn-
ar, eins og áður er sagt, og þá hefði hana farið að
gruna margt. Og enn betra var, að liún sá ekki
Bjössa, en það gat varla komið til þess, þvi hann
var svo vel falinn þarna í horninu bak við þvottinn.
Það var eins og þungum steini væri létt af hjarta
Bjössa, þegar hann heyrði mömmu sína fara út úr
þvottaherberginu aftur. En hann beið samt við, þvi
hann ætlaði nú ekki að fara að koma upp um sig.
Þegar liann heyrði, að mamma hans var komin upp
i íbúðina, rétli hann fyrst úr sér og ætlaði að rísa
upp. En hvaða vandræði. Þurfti hann þá ekki endi-
lega að relca löppina í bekkinn, og auðvitað féll
])vottahlaðinn niður á Bjössa, og hann lá á gólfinu
á kafi í óhreinum þvottinum. Aumingja Bjössi fór
nú að reyna að ná þessu ofan af sér, en það gekk
mi ekki sem bezt, þar sem liann var alveg ringlaður
i höfðinu af öllum þeim ósköpum, sein á hann höfðu
dunið. Hann gat þó að lokum staflað öllum þvott-
inum upp á bekkinn aftur, og hrósaði liappi yfir að
124