Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 32

Jólablað Æskunnar 1947
auka á eftirvæntinguna, tróð i pípu
sína og fór sér aS engu ótt.
„Nú, nú, hvað funduö þið?“
„Ekkert, ekki nokkurn skapaSan
hlut, og það sannar, að Iíinverjar
hafa kunnaS að senda skeyti þráð-
laust.“
Nýtízku spakmæli:
Þetta kemur eins og þjófur úr heið-
skíru lofti.
Enginn veit sína æfina, fyrr en í
ausuna er komið.
Betra er að veifa röngu tré en
bókarlaus að vera.
Enginn verður ber nema sér bróður
eigi.
r ítlur
í eðlisfræðistíma.
Jens romsar upp: Klórgas er ákaf-
lega eitrað og hættulegt mönnum. Þess
vegna er bezt að kennarinn geri allar
tilraunir með það.
í landfræðitíma segir Ella:
Loftslagið i Bombay i Jndlandi er
svo óhollt, að allt fólkið í borginni
verður að búa úti í sveit.
Læknirinn: Þér eruð ósköp aum-
ingjalegur. Fóruð þér ekki eftir ráð-
leggingu minni, að reykja aðeins þrjá
vindla á dag?
Sjúklingurinn: Jú, ég gerði það, og
þess vegna er ég nú svona. Ég hef
aldrei reykt fyrr á ævi minni.
Tveir verkfræðingar voru að spjalla
og bera saman bækur sínar.
„Ja, gömlu Egyptar, þeir hafa nú
verið karlar i krapinu,“ sagði annar.
„Þeir hafa kunnað allt. Ég skal segja
þér, að einu sinni var ég að stjórna
simalagningu i Egyptalandi. Einn
góðan veðurdag fundum við borgar-
rústir, sjálfsagt fimm þúsund ára
gamlar. Við grófum j^ar niður eitthvað
tíu fet, og hvað heldurðu, að við höf-
um fundið? Símaleiðslu, lagsmaður.
Egyptar hafa þá verið búnir að upp-
götva símann.“
„Þetta getur vel verið,“ anzaði
hinn. „Ég hef nú líka flækzt nokkuð
víða og sitt hvað séð. Þú veizt, að ég
stjórnaði einu sinni járbrautarlagn-
ingu austur í Mongólíu. Þegar við
lögðum brautina í gegnum kínverska
múrinn, sem er víst 7000 ára gamall,
þá urðum við að grafa ein tuttugu fet
niður, og hvað heldurðu að við höfum
fundið?“
„Ja, það er ekki gott að segja.“
Hinn þagði stundarkorn til þess að
Siggi: Viltu koma í
raeningjaleik?
Kalli: Fyrst þarf ég að
hjálpa mömmu að þvo
upp, en ég kem, strax
og ég er búinn aá
brjóta einn bolla.
Anna á Hóli varð heylaus og keypti
liey hjá prestinum, nágranna sinum,
skepnum sínum til bjargar. Á næsta
bæ var Disa litla, 5 óra, að spyrja
pabba sinn um ýmislegt, varðandi
heyleysi, skepnudauða o. fl. Brot úr
samtalinu var á þessa leið:
Dísa: Fer kálfurinn til guðs?
Pabbi: Það held ég, Dísa mín.
Disa: Fór liann Neisti til guðs?
Pabbi: Jó.
Dísa: En fór Ilryggja gamla þangað
líka?
Pabbi: Já.
Dísa: Fara þá hreint allar skepnur
til guðs?
Pabbí: Já.
Dísa: Hefur hann nóg hey handa
öllum þessum fjölda?
Pabbi: Ætli það ekki.
Dísa: Ósköp hlýtur túnið hans að
vera slórt. (Þögn). Ef hann verður
heylaus, getur hann þá ekki fengið
hey hjá prestinum, eins og liún Anna
á Hóli?
Ritstjóri: Guðjóri Guðjónsson.
142
Ríkisprcntsmiðjan Gutenberg.