Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 15

Jólablað Æskunnar 1947
hávaðinn hafði ekki verið mikill, þegar hlaðinn féll.
Og nú liélt hann áfram að ná af sér hveitinu. Hann
fór varlegar að en áður, og gætti þess að varla heyrð-
ist hið minnsta hljóð. Hann skrúfaði aftur hægt og
gætilega frá krananum, fyllti lófana af vatni og
skvetti því á bringu sér. Hann var í ullarpeysu utan
yfir, og i peysuna liafði hveitið mest farið og festst.
En hvað var að sjá þetta! 1 stað þess að fara af, fór
hveitið bara í klessur og festist betur i peysuna.
Vesalings Bjössi. Ilann var nú ekki vitibornari en
þetta. Hvernig gat hann líka vitað, að þetta mundi
fara svona. Nei, nú voru honum öll ráð þrotin. Nú
vissi hann bara lireint ekkert livað hann ætti að
gera. Hann stóð bara i sörnu sporum og glápti á
peysuna. Fallega peysan hans, sem hún mamma
hans hafði gefið honum á siðasta afinælisdaginn
hans, var gersamlega ónothæf liélt hann. Hann fór
nú að koma sér úr peysunni, en það geklc illa, því
hveitið límdist við hann, þegar hann kom við hana.
Iíann komst þó úr lienni að lokum með herkjubrögð-
um og faldi hana svo undir þvottabala. sem lá á
livolfi úti í einu horninu. Svo dustaði hann þurra
hveitið, sem eftir var, af sér eins vandlega og hon-
um var unnt, og skolaði það svo af höndu'in sér með
vatni, en reyndi þó að láta sem minnst heyrast í sér.
Nú sá liann, að hann liefði ef til vill getað farið eins
að með peysuna og dustað bara liveitið úr lieniii eí
bægl hefði verið, meðan það var þurrt, en það var
of seinl að hugsa um það.
Eftir það læddist hann hægt og liljóðlega upp stig-
ann, sem lá upp í íbúðina þar sem hann álli heima.
Hann hafði hverja taug spennta, því hann varð að
vera við búinn, ef hann !íeyrði mömmu sína koma.
Þegar hann var kominn alveg upp sligann, gægðisl
hann varlega inn í dagstofuna, hurðin var opin í
hálfa gátl. Þegar liann sá engan þar inni, smeygði
liann sér gegnum dyrnar. Hann varð að fara i
gegnum dagstofuna, til þess að komast inn i svefn-
herbergið. En í svefnherberginu vissi hann, að hann
átti gamla peysu, sem var lík þeirri, sem hann liéll
sig hafa evðilagt, og hann ætlaði að ná i þcssa gömlu
peysu. Hvað gerði til, þótt hún væri gömul og 1 j ót
og sjálfsagt of lítil, bara að hann næði í liana.
Til allrar liamingju voru dyrnar ekki aflæstar, en
Bjössi lcomst inn i svefnherbergið, án þess að hafa
gert mikinn hávaða. Svo lokaði liann aftur á eftir sér
dyrunum, og fór að leita að peysunni. Hann fann
hana eftir nokkra leit og klæddi sig i liana. Hún var
honum allt of þröng, því hann liafði stækkað mikið
og auðvitað filnað um leið, siðan liann hafði verið
í henni seinast. En hbnum var alveg sama um það,
bara að það kæmist ekki upp um hann, og að hann
'Stícfdu áfratn, Ótu ttfótur,
stiltur, /lœtjur, rólec/ur.
°HÍ atnma feldur fendi fjin
og flúir ad j>ér, elsfan mín.
S. O.
gæti einhvern veginn komizt út úr þessum vandræð-
um. Bjössi leit nú í spegil. til þess að vita hvernig
peysan færi á sér. En mikil skelfing var að sjá! Hann
var allur hvitflekkótlur i framan, svo það var alveg
hræðileg sjón að sjá hann. Aumingja Bjössi hafði
alveg gleymt að þvo betur af sér hveitið í andlitinu
eftir að mamma lians kom niður í þvottalierbergið.
Hann náði nú i sparibaukinn sinn, sem var líka
í svefnherberginu, opnaði hann, og steypti pening-
unum sinum ofan i vasann, þvi hann ætlaði að gera
dálítið við þá. Svo læddist hann út. llann Iiafði
125