Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 26

Jólablað Æskunnar 1947
í poka fyrii' einhvevja konu. Ég leit ekki á konuna.
Ég horfði á Pétur. Jói horfði niður á gólfið.
Ilvaó var það? spurði Pétur.
— Ég er með þessum dreng, sagði ég.
— Nú, já, sagði Pétur. Hvernig gekk það?
— Ég vil fá töskuna mína, sagði Jói.
En Pétur vildi fyrst fá að vita, iivort Jói hefði
fundið rétt liús. Hvort hann iiefði komið sending-
unni til skila. Um það vildi Jói ekki ræða. Hann
benli á mig og sagði:
-— Hann veit það. Ég lief sagt honum það. Hann
getur sagt þér það. Ég vil fá töskuna mína.
Ég sagði Pétri, hvernig við Jói hefðum kynnzt, og
síðan það, sem ég vissi af sögu Jóa. Hann liefði
aldrei fundið rétt hús og loks hefði hann verið
rændur.
— Rændur, sagði Pétur og hafði óþarflega hátt.
— Já, Siggi og Stjáni tóku allar appelsínurnar,
sem eftir voru, sagði Jói og var nú hinn borgin-
mannlegasti.
— Og skammastu þín hara, strákur, þú hefur
stolið þeim, sagði Pétur.
— Ég held þér ættuð að spara yður stóryrðin við
drenginn. Þér fenguð hann sjálfur lil að svíkjast
undan skyldu sinni við skólann, sagði ég.
Já, og þú sagðir mömmu i gær. að þú ættir
engar appelsiriur, sagði .Tói og var grimmur i mál-
rómnum.
Hvað kostuðu þessar appelsínur? spurði ég. Ég
ætla að borga þær.
Ætlið þér að borga þær? sagði Pétur og horfði
á mig tortrygginn. Ja, sama er mér, þó að þér hendið
úl peningum yðar fyrir götustráka. Þær kostuðu tiu
krónur og fimmtíu aura.
Ég borgaði þegjandi. Pétur fékk Jóa töskuna og
við fórum út.
Við snerum við og gengum Bræðraborgarstíginn.
Ég varð þess var, að Jói hafði laumað hendi sinni
í hönd mína og við höfðum leiðst iangan spöl án
þess ég vissi. Ég liafði unnið traust og virðingu Jóa.
Hann hafði tekið gleði sína og bx-aut nú upp á hverju
umi*æðuefninu á fætur öðru. En ég var eittlivað
annars hugar og hafði tapað áhuganum fvrir Jóa.
Við vorum rétt lcomnir heim til hans.
— Finnst þér ekki líka góðar appelsinur? spurði
hann allt í einu, en lalaði ]xó mjög hægt.
— Appelsínur? segði ég. Ojú, jú, jú, mér þykja
þær bara góðar.
— Eins mér, mér þykja þær voðalega góðar,
sagði hann.
Við héldum áfram nokkur skref. Þá losaði Jói
hönd sína úr lófa mínum, fór ofan í úlpuvasa sinn,
gróf þar upp stóra og fallega appelsínu. rétti mér
hana og sagði.
— Þú mátt eiga þessa.
—- Jói, sagði ég liranalega, hvernig stendur á að
þú ert með þetta í vasanum?
Honum vafðist tunga um tönn. Hann sótroðnaði
og varð mjög vandx*æðalegur. í bláum augum lians
hrá fyrir snöggum ótta.
— Mið langaði bara til að gefa þér hana, sagði
hann.
Já, Jói minn, ég veit það, sagði ég mildari. En
hvei’nig fékkst þá hana?
Ég félck fimrn, sagði Jói.
— Fékkstu fimm? Ilvar fékkstu fimm?
Hann svaraði ekki strax, en horfði á mig með
djúpri sorg og takmai’kalausu vonleysi í vandræða-
legu brosi.
— Við skiptum þeim á milli okkar, hvíslaði Iiann
loks.
Satt að segja var ég mjög óánægður með Jóa. Ég
ávítaði liann hai’ðlega.
— Ég vissi elckert, Iivað ég átti að gera við appel-
sínurnar, sagði hann. Ég þorði elfki að koma til Pét-
urs, hann var svo vondur. Svo lofuðu strákarnir
lílca að segja kennslukonunni, að ég hefði vei’ið
veikur, en ég vrði að láta þá fá appelsínur í staðinn.
Mér fannst það Ixezt lir þvi sem lconiið var. En svo
sá ég strax eftir öllu saman og þá fór ég að gráta.
Ég sá strax, að þetta var lika ómögulegt. Allt var
ómögulegt.
Ég fann, að Jói sagði satt. Ég treysti mér ekki til
að ásaka hann. Hann hafði lent i slæmri klípu og af
harnaskap sínum elclci Iiitt á að losna úr henni á
þann hátt, sem beztur hefði verið. Ég sagði eins vin-
gjanilega og mér var unnt:
— Jói minn, þetta hefur farið ósköp klaufalega
Iijá þér. Verst er þó, að þú sagðir elclci satt. Þú
sagðir, að drcngirnir hefðu rænt þig. Þú skrökvaðir
því, Jói. Það er ljótt að skrökva.
— .Tá, sagði hann, ég veit það.
— Nú, svo þú veizt það. Því gerðirðu það þá?
spurði ég.
Augu .Tóa stóðu full af táruni. Hann hélt enn á
appelsínunni og vissi auðsjáanlega eklci, hvað hann
álti að gei-a. Ég skildi vel, að hann hafði ætlað að
gleðja mig með því að gefa mér hana. Vonbrigði
hans voru mikil. Hann var orðlaus og þagði.
— Ég vona, að þxi viljir reyna að vera góður
drengur, sagði ég. En mundu þá, að góðir drengir
skrökva elclci.
— En . . . sagði Jói.
Þeim sem skrökva getur enginn sýnt traust„
136