Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 20

Jólablað Æskunnar 1947
Stefán Jónsson:
Vinur
og appelsínurnar.
Það var i janúar. Sólin skein eins og hún gerir
fegurst í júní. Ég labbaði hér vestur í bæinn til að
njóta veðurblíðunnar. Þá var það, að ég liitti Jóa.
Hann tá vestan við Selbúðirnar á litlum malarbing.
Hann var grátandi.
Hvað gengur að þér, væni minn? spurði ég,
]>ví að Jói er bara lítill stráknokki og við þess háttar
menn segir maður „væni minn“.
Ég lieiti .Tói.
Jæja, góði minn, sagði ég. Ég var ekki að
spyrja, livað þá hétir. Ég var að spyrja, hvers vegna
þú værir að gráta.
Hann bafði ekka, þurrkaði sér um augun með
liandarbakinu og var eitthvað að segja. Ég heyrði
ekki livað það var nema þessi orð:
— Hún lieitir Sigríður.
Jæja, heitir mannna þín Sigríður, Jói minn?
Nei, hún heitir ekki Sigriður. Hún lieitir Gróa.
Það er kennslukoíian.
Nú, heitir kennslukonan Sigríður, og var liún
eitthvað vond við þið? spurði ég.
-— Nei, nei, iiún var ekkert vond við mig. Ekki
ennþá. En hún verður vond.
— Hefurðu þá gcrt eitthvað ljótt, Jói minn?
Nei, nei, ég hef ekkert gerl ljótt, kjökraði .Tói
og grél aldrei meira en nú.
— Hvers vegna ertu þá að gráta?
— Það var liann Pétur.
Nú, gerði einhver Pétur eitthvað Ijótt?
Já, en liann sagði strax, að hann liéti Lárus.
— Sagðisl Pétur heita Lárus?
Nei, Pétur sagðist ekki lieita Lárus.
Nú, liver sagðist þá heila Lárus?
Hann sagði það.
— Svona, hættu nú að gráta, Jói minn. Ég skil
ekkert, hvað þú ert að segja. Hættu nú að gráta.
Kannske ég geti eilthvað lijálpað þér, sagði ég. Síðan
slrauk ég Jóa nokkrum sinnum um kollinn. Það var
ljóshærður, úfinn kollur og lmöttóttur. Og Jói hætti
næstum alveg að gráta, aðeins kjökraði og var með
hyldjúpa sorg í augunum.
Ég var að fara í skólann, sagði Jói.
Nú og hvað svo? spurði ég.
Svo fór ég ckki í skólann, sagði Jói og enn á
ný tók liann að gráta.
Þú hefur þá líklega skrópað, sagði ég og hætti
við nokkrum alvarlegum athugasemdum um það.
að hörn ættu aldrei að skrópa. Hins vegar skaltu bara
hiðja kennslukonuna að fyrirgefa þér, .7ói minn, og
hcita því að gera þetta aldrei framar. Hættu svo að
gráta.
En Jói liélt áfram að gráta.
— Það cr ekki það. Það var alil honum Pétri að
kenna, sagði Jói, og síðan fór hann aftur að tala um
einlivern Lárus.
Jæja, sagði ég og kærði mig ekkert um söguna
af þeim Pétri og Lárusi. Ég kannaðist ekki við þá
karla.
— Ég var að fara í skólann, sagði Jói, og þá
slendur hann Pétur í dyrunum lijá sér.
Nújá, stóð Pétur í dyrunum? sagði ég.
Já, Pétur stóð í dyrunum og var í hvítuni
,,s!opp“ og með vindil í munninum, eins og hann er
alltaf.
Ojá, sagði ég. A Pétur heima rétt lijá þér?
Nei, Pétur á ekki lieinia þar. Ég veit ekki, hvar
Pétur á Iieima. Hann er kaupmaður. Hann á verzl-
unina Nytsemd, og hann stóð þar í dyrunum, sagði
Jói og grét nú fremur lítið.
Já, þannig er það, Jói minn, sagði ég.
Svo gekk ég bara þarna framhjó og ællaði að
fara í skólann, en Pétur stóð í dyrunum og segir við
mig. Skrepptu fyrir mig liérna suður á Nesið.
Og hann sagði, að hann héti Lárus.
Að hver héti Lárus?
Nú skipstjórinn.
Jæja, Jói minn, sagði ég, haltu áfram.
Ég sagðist ekki mega vera að því, ég sagðist
vera að fara í skólann, kennslukonan yrði vond, en
þá ldó Pétur hara og sagði: Láttu liana verða vonda.
Ég held þið lærið ekki svo mikið i harnaskólunum
hvort sem er. Og svo sagðist Pétur skyldu gefa mér
130