Æskan - 01.12.1947, Blaðsíða 25

Jólablað Æskunnar 1947
• Blunda, barnið góða.
• Ég baeri vöggu hljóða.
• Svo þig dreymdi dátt og blítt,
\ dilla ég þér haegt og þýtt.
• Blunda, barnið góða.
• Teikning eftir )ón Engilberts listmálara.
• »
’•. •*
• •
— Eruð þér faðir drengsins? spurði lnin mig.
— Nei, nei, sagði ég. Síðan tók ég að segja lienni,
hvernig fundum okkar Jóa bar saman. Ég kvaðst
vera kennari eins og hún. Ekki vissi ég, livort hún
tók nokkuð eftir því, er ég var að segja. Hún liorfði
út í bláinn. — Það er nefnilega ekki allt drengsins
sök, að hann ekki kom í skólann, sagði ég. Hann var
eiginlega dálítið plataður----------
Fyrirgefið að ég gríp fram í fvrir yður, sagði
kennslukonan og brosti lítið eitt út í annað munn-
vikið, þér segist vera kcnnari, það getur vel verið.
Ég þekki ekki alla þessa nýju menn, en ég líð eng-
um að nota orðið „plataður" í minni viðurvist.
Gabbaðilr er betra.
Já, það er víst rélt hjá yður, sagði ég.
— Ég kannast við svona pilta eins og Jóhannes.
Þeir þykjast alltaf eiga nægar afsakanir. Mér virðist
ungdómurinn nú á dögum vera skrill upp til
liópa.
-— Mér finnst drengurinn saklaus, sagði ég. Kaup-
jnaðurinn gabbaði hann til að fara með appelsínur
út á Seltjarnarnes.
— Á íslenzlai heita þær glóaldin, sagði kennslu-
konan.
— Já, eða eiraldin, sagði ég.
Hún þóttist ekki hcyra það, en sagði:
— Svo tók ég eftir því, að þér notuðuð ekki rétt
fornafnið „bann“ þarna áðan. Þér sögðuð, að hon-
iim langaði til að tala við mig. Þér eruð auðheyrt
með þágufallssýkina.
Nú brosti liún út í bæði munnvikin, fór niður í
tösku sina, tók upp livítan vasaldút og brá honum
undir gleraugun að vinstra auga, síðan að liægra
auga, lét hann aftur í töskuna, hossaði henni undir
hamlarkrikann og horfði á mig.
Það er áreiðanlegt, að ég tók ekki svona til
orða eins og þér segið, sagði ég.
— Þér skiljið, við, sem unnum málinu, verðum
slöðugt að vera á varðbergi um rétta notkun þess,
sagði hún.
Ég kvaðst skilja liana mætavel. Jói stóð álengdar
og þagði.
— Ég vildi nú bara skýra málið fyrir yður, sagði
ég. Mér finnst framkoma kaupmannsins óforsvaran-
log af fullorðnum manni.
— Ófyrirgefanleg, sagði kennslukonan.
Ég er viss um að Jói er bezti strákur, sagði ég'.
Ég kann betur við orðið piltur í þessu sam-
bandi, sagði konnslukonan. Hún hafði engan áhuga
fyrir .Tóa. Við kvöddumst. Hún var þunglamaleg i
göngulagi og breið um herðar.
.Tæja, .Tói litli, sagði ég, við skulum þá heilsa
upp á hann Pétur í Nytsemd.
Það var rétt, sem .Tói sagði, Pétur var í hvítum
„slopp“, en vindilinn var hann ekki með í munn-
inum. Pétur var innan við búðardyrnar og vó svkur
135