Æskan - 01.07.1966, Side 3

Milli heims og heljar.
1. Einu sinni voru þrír drengir,
sem hétu Bjarni, Tumi og Finn-
ur. Þeir höfðu fengið sér bát
einn laugardag og ætluðu nú í
skemmtiferð upp eftir ánni, sem
rann skammt frá bænum, sem
þeir áttu heima í. Þeir höfðu
með sér kynstrin öll af mat, og
svo vitanlega tjald og veiðitæki.
Finnur, semvar mikill bókaorm-
ur og aldrei leit upp úr skræð-
unum, kom með þykka bók um
svifflug og hugsaði um það nótt
og nýtan dag. Á sömu stundu
sem hinir drengirnir fóru að
búa sig undir veiðiskapinn, var
Finnur farinn að lesa bókina,
og liann lét Jaað ekkert á sig
fá, þótt drengirnir létu rigna
yfir hann háði og spotti og
segðu, að honum væri skammar
nær að halda sig við jörðina,
J>ví þar ætti hann heima.
2. Drengirnir urðu ásáttir um
að liggja um nóttina í gömlum
virkisturni, sem var á hólma
þarna í ánni, og Jæss vegna reru
Jreir þangað með allt sitt hafur-
task. Þarna í liólmanum voru
veiðimennirnir úr nágrenninu
auðsjáanlega vanir að koma
saman, því að niðri í turninum
fundu strákarnir fjöldann allan
af veiðistöngum. En nú þykkn-
aði í lofti og þótti þeim fyrir-
sjáanlegt, að óveður var í nánd.
Og Jtað leið ekki á löngu þang-
að til þrumurnar fóru að druna
í fjarlægð, og svört og drunga-
leg ský sigldu kappsiglingu um
himininn. Nú var óveðrið skoll-
ið á, og hvað eftir annað glamp-
aði af eldingum í myrkrinu fyr-
ir utan. Drengirnir stóðu allir
við hálfhrunda gluggagætt og
störðu á þessa tilkomumiklu sýn.
3. Nú livessti allmikið, svo að
Tuma flaug í hug, að máske
væri vissara að líta eftir bátn-
um. Hann hljóp niður í vörina,
Joar sem Jteir höfðu dregið bát-
inn á land, og skelfing hans
varð mikil: Báturinn var horf-
innl Vatnið hafði vaxið, flóð
var hlaupið í ána og við lá, að
flóðið væri komið upp að sjálf-
um turninum. Bátinn sá hann
nú á reki uppi undir bakkanum,
sem Joeir höfðu áður farið frá,
og sýndist honum hann vera
strandaður þar. Tumi flýtti sér
til vina sinna til þess að segja
Jieim frá Jjessum uggvænlegu
tíðindum. Rokið færðist sífellt
í aukana, og ekki varð drengj-
unum rórra, er þeir fundu, að
turninn skalf og nötraði í veð-
urofsanum og lék allur á reiði-
skjálfi.
4. Allt í einu kallaði Finnur:
Mér dettur nokkuð í hug! Ég
flýg til lands og sæki bátinn!
Hinir drengirnir góndu á hann:
Skyldi hann vera orðinn band-
vitlaus? En Finnur skipaði
þeim að láta nú hendur standa