Æskan - 01.04.1970, Blaðsíða 5

Sannma lannst það skylda sín, að íara
vangað aftur um kvöldið, þar sem Raffi
onaðist eftir honum. Þetta kvöld varð þó
þaruv'si en hin fyrri, sem hann hafði verið
rna í slökkvistöðinni. Er hann var ný-
tota h*a Raffa> hrökk hann upp
j oskaplegan hávaða, svo að hann stökk
j endingskasti undir rúmið. Það leit út
lr’ að slökkviliðsmennirnir væru allir
e°9nir af göflunum.
u ^Öan Sammi kúrði þarna skjálfandi
urn ^ rnrrnnu’ hentust þeir íram úr rúmun-
hlu sar ' buxur og stígvél. Þeir
tQs»u að gati, sem var í miðju gólfinu, og
U[uUðu Uf>P um :3'9 axlat,öndin á hlaupun-
■ Þeir tóku utan um súlu eða stöng sem
len UPP ur miðiu 9atinu> °9 v°ru okki
Svo' renna ser niður á næstu hæð.
u v°ru þeir farnir. Það hvein í uírenun-
u ’ ®r slökkviliðsbíllinn brunaði eftir göt-
a^n'- Srnám saman dvínaði hljóðið og hvarf
þ. iokum alveg í fjarska. Það varð alger
þa^n i Slökkvistöðinni, og Samma fannst
n aldrei á ævi sinni hafa verið eins
e'nmana.
h0^ann læddist niður, lagðist íyrir úti í
a(/ni °9 beið eftir að mennirnir kæmu
aftur.
S|'ufrn,T|i helt afram að fá gistingu i
0 kvistöðinni. Margar nætur voru hljóðar
v- friðsælar. En þegar útkall var og við-
runarklukkan hringd i, og slökkvi I iðs-
nennirnir
stön
sér
h
— Eg ætla samt að reyna, sagði Raffi
hljóðlega. Hann tók Samma upp, bar hann
að stönginni, strauk honum gætilega og
sagði: — Vertu nú ekki hræddur, gamli
minn. Þú heldur bara löppunum utan um
stöngina, og þá rennurðu beint niður. Þú
getur lært þau brögð, sem þú vilt!
Heitasta ósk Samma var að sanna það,
að Raffi hefði á réttu að standa. En þegar
Raffi hélt honum og rétti hann í áttina að
stönginni, virtist gólfið á hæðinni íyrir
neðan svo óralangt í burtu. Sammi mjálm-
aði óttasleginn, og hélt sér fast með
klónum í skyrtuermina hans Raffa. Þegj-
renndu sér í loftköstum niður
9'ha og sírenurnar hvinu, ílýtti Sammi
undir rúm. Þar skalf hann og hristist af
nr®3slu.
óg - nokkurt sagði Raffi: — Vitið þið,
eins 6'^ ar5 kötturinn yrði kannski ekki
stön tlrædciur, ef hann renndi oér niður
k,ukfna nneð okkur, þegar viðvörunar-
9era ^ hrin9ir- Ef hann hefði 'aiffhvaS að
’ taeki hann ekki eins eftir hávaðanum.
skulum kenna honum á stöngina.
^nn slökkviliðsmannanna hló.
njgu ^ottur getur ekki lært að renna sér
köttur stong, og sérstaklega ekki útilegu-
ag , ' hað verður erfitt fyrir þig að ætla
nna honum að leika einhverjar listir'.
andi dró Raffi hann að sér aftur og hélt
áfram að strjúka honum.
Samma leið illa, vegna þess, að hann
hafði orðið Raffa til skammar. Hann hugs-
aði með sjálfum sér, að næst skyldi hann
renna sér niður stöngina, hversu hræddur,
sem hann yrði.
Það fór nú samt svo, að það gekk ekk-
ert betur í næsta skipti, né þar næsta.
Fimm kvöld i röð reyndi Raffi að kenna
honum, en hvernig sem Sammi reyndi, þá
gat hann ekki rennt sér niður stöngina.
Samma leið svo illa, að honum fannst eins
og eitthvað ætlaði að kyrkja sig. Hann
hætti að óta.
Sjötta kvöldið, sagði Billi við Raffa: —
Af hverju hættirðu ekki að reyna? Hann
ætlar sér ekki að gera þetta.
Þá sagði Raffi: — Ef hann sæi mig bíða
eftir sér, yrði hann ef til vill ekki hræddur.
Haltu á kettinum, ég ætla að standa niðri.
Raffi hafði rétt íyrir sér!
Þegar Sammi sá Raffa standa þarna og
brosa til sín, virtist fallið ekki nærri því
eins hátt. Og þegar Billi hélt honum og
rétti hann í áttina að stönginni, setti hann
lappirnar utan um hana og renndi sér beint
niður. Hann lenti rétt við fætur Raffa, sem
tók hann upp og gældi við hann. Nú leið
Samma vel! Þessi vonda tilfinning, sem
hafði alveg ætlað að kyrkja hann, hvarf nú
með öllu.
Áður en vika var liðin, hafði Sammi lært
að hlaupa sjálfur að stönginni og renna
sér niður. Þetta var ákaflega skemmtilegt!
f hvert skipti, sem viðvörunarklukkan
hringdi eftir þetta, renndi Sammi sé niður
stöngina með slökkviliðsmönnunum.
Raffi var mjög hreykinn af honum, og
allir slökkviliðsmennirnir sögðu vinum sín-
um írá þessum vel gefna ketti.
Sagan flaug fljótt, og brátt kom blaða-
maður á Slökkvistöðina til að taka mynd-
ir af Samma og skrifa um hann sögu. Það
var blaðamaðurinn, sem gaf honum nafn-
ið Sammi.
Sammi setti lappirnar utan um stöngina og renndi sér beint niður.