Æskan - 01.04.1970, Blaðsíða 59

Knattspyrnu-
•^aíur
Kezti
knattspyrnurhaSur
111111 er svo leikinn, að liann
ketur látiS knöttinn snúast án
1 ^ts i kringum fimrneyring.
'’a'ð ])arf naumast aS taka
fram, að maðurinn er
Skoti.
^kki
VISS
t-i í 1 * *(trenBsnáði hafði hcyrt
„,.‘n u>n ])róunarkenningu Dar-
^l,ls °S sagði við móður sina:
'eyrðu, mamma! Heldurðu,
«ð (r ,
K se kominn ai öpurn?
v Móðirin: — Veit hað ekki,
i,^11' minn. lig þekki ekki ætt-
a hans pabba þíns.
^°tt fyrirheit
■Ué • Ætlarðu ckki að gefa
„y,,1 ''Uóðpipuna, sem þú lof-
'nér, pa|)l)i minn?
'nðirinn; Nei,
, 0 "'ikið
mér leiðist
að lieyra til þín,
il" ll v^ I tl lll |) I 11 )
l'ú fcrð að blása i bana,
]>e
!‘K bú
he"ni.
i. Nei, ég skal aldrei
1 kana, nema þegar þú
*"4sa
sef
Ur.
HEIÐA — Framlialílssa^a í mynclum,
165. KLARA og Heiða hafa nóg að starfa, því að amma Klöru er farin á hressingarhæli og hefur
krafi/t þess að fá daglega bréf frá þeim. „Þurfum við að fara inn til þess að skrifa þetta bréf?“
spurði Klara. „Nei, við verðum að reyna að skrifa bréfið hérna úti,“ sagði Heiða og hleypur
inn eftir nokkrum skólabókum, en við þær verður að notast sem skrifborð. Og nú byrja þær á
bréfaskriftum til ömmu. — 166. EINS og daginn áður, borða þær hádegisverð fyrir utan húsið. Afi
veitir því athygli, að Klara borðar með góðri lyst. Afi er þessu feginn. Þegar þær eru búnar að
borða, ekur Heiða hjólastól Klöru til grenitrjánna. Telpurnar eru í hrókasamræðum um allt það,
sem hefur drifið á dagana frá því leiðir skildust í Frankfurt. Því ákafara, sem þær tala, því
hærra kvaka fuglarnir. Áður en varir er aftur kominn matmálstími.
167 „ER það ekki skrítið, að frain að þessu hef ég aðeins borðað af skyldurækni. Oft hef ég
óskað þess, að ég þyrfti ekki að borða, en nú finnst mér afi komi allt of seint með matinn.“
Þegar Klara er búin að borða ostinn sinn og tæma stóru mjólkurskálina, segir hún við afa, um
leið og hún réttir fram tóma skálina: „Má ég fá svolítið meira?“ „Já, hvort nú væri,“ svarar afi
ána'gður. — 168. EINN góðan veðurdag komu tveir menn með þungar byrðar neðan hlíðina.
Stúlkurnar sáu, að það var fyrirferðarmikið, sem mennirnir báru. I»að kom í Ijós, að þeir voru
með tvö rúm, sem voru eins og steypt í sama mót. Mennirnir voru með bréf frá ömmu, en í því
stóð, að rúmin væru handa Heiðu og Klöru. Á veturna átti Heiða að fara með sitt rúm með
sér niður í þorpið, en rúm Klöru átti að vera kyrrt, svo að það yrði til taks, þegar Klara kæmi
aftur. Og nú ganga vinkonurnar til náða í nj'ju rúmunum sínum.
öi
'idi

ráö;
urinn
a9óöi
Framhald af bls. 218.
Kaupmaðurinn brosti og sagði: ,,Já, að vísu er gull þitt
gott, en heldur kýs ég poka fullan af flóm og skulu vera
I honum að hálfu karlkyns-flær og að hálfu kvenkyns-flær."
„En góði maður“, svaraði gestgjafinn, „hvað í ósköpun-
um ætlar þú að gera við fullan poka af flóm? Þér kemur
þó væntanlega betur að fá gullið."
„Nei, flærnar vil ég fá og neiti þú, sæki ég dómarann."
Að lokum varð það að samkomulagi með þeim, að kaup-
maðurinn fengi tvo poka fulla af ósiegnu gulli.
Hélt hann síðan heim til Samarkand, heimaborgar sinnar,
og lifði áhyggjulausu lífi upp frá þessu, onda vel fjáður
orðinn af viðskiptunum við bragðarefina, en oft varð hon-
um hugsað til blinda mannsins ráðagóða sem hann raun-
verulega átti veigengni sína að þakka.
259