Æskan - 01.04.1970, Blaðsíða 8

LITLA SAGAN
Hvar ertu og hvað ertu að gera?“
Þá datt Lenu nokkuð í hug. Hún sagði við sjálfa sig.
„Ég skal fara og finna Hildu. Hún hlýtur að vera einhvers
staðar.“
Nú sperrti Lena upp annað eyrað og hljóp yfir til hænsn-
anna til að spyrja þau.
„Hafið þið séð Hildu?“ spurði hún.
En hæsnin voru svo önnum kafin við að gagga og tína,
að þau litu ekki uþp.
„Nei, við höfum ekki séð hana,“ svöruðu þau.
Þá sperrti Lena hitt eyrað upp og hljóp niður í fjós og
hesthús til að spyrja hesta og kýr. En hestarnir voru úti
á akri að vinna og kýrnar voru á beit úti á engi.
Nú sperrti Lena bæði eyrun upp í einu og fór að finna
stóru gæsina. Gæsin rak höfuðið og langa hálsinn sinn út
um dyrnar rétt í þessu.
„Hefur þú séð Hildu?" spurði Lena.
„Nei, ég hef ekki séð hana,“ svaraöi gæsin.
Kalkúnarnir úti höfðu ekki séð hana og ekki heldur
rauði íkorninn uppi í trénu. Grísirnir neituðu einnig, þegar
þeir voru spurðir.
Lena settist niður fyrir utan grisastíuna og braut heilann
lengi, lengi.
brúðan HILDA hvarf
jíinu sinni var lítill drengur, sem hét Elmer. Hann átti litla
systur, sem hét Selma. Þau bjuggu ásamt foreldrum
sínum á stórum bóndabæ langt úti í sveit. Framan við
íbúðarhúsið var stór verönd, en vindmylla og brunndæla
voru á bak við það. Á bænum voru tuttugu kýr og tuttugu
svin auk nokkurra hæsna. Einnig tilheyrðu bænum stór engi
og miklir akrar þar sem uxu ávextir, korn og grænmeti.
Á bænum voru einnig til dráttarvél, heyvagn, plógur og
önnur nauðsynlegustu tæki.
Selma átti litla brúðu, sem hét Hilda. Brúðan sú var
með blá augu, gult ullarhár og lítið nef, sem var næstum
alltaf óhreint, vegna þess, hversu oft hún borðaði leðju-
kökur.
Elmer átti dúkkuhund, sem var búinn iil úr iuskum og
viðaruii. Hundurinn sá nefndist Lena og var mjög góður
og duglegur hundur.
Dag einn fannst brúðan Hilda hvergi nokkurs staðar og
þau systkinin leituðu um allt að henni. Þau gáðu undir
útvarpstækið, undir rúmin, fóru út í íjós, hesthús og inn
í hlöðu en hvergi sást Hilda.
Selma settist á brunndæluna bak við húsið og var gráti
nær af örvilnun. Elmer settist hjá henni, stakk höndunum
á kaf í buxnavasana og fór að róta íil smásteinum með
berum fótunum.
Þau gátu alls ekki ímyndað sér, hvað orðið hafði af
Hildu. Dúkkuhundurinn Lena var þarna líka og hugsaði svo
ákaft, að hann fékk nærri því verk í viðarullar-hausinn
sinn.
„Elsku litla Hilda með litla óhreina nefið.
Elsku litla Hilda með litla óhreina nefið.
Hvar ertu og hvað ertu að gera?
Nú hljóp Lena niður til andatjarnarinnar og veifaði
skottinu.
„Hafið þið séð . .byrjaði hún en lengra komst hún
ekki, vegna þess að hún rann til í háium leirnum og datt
208