Æskan - 01.04.1970, Blaðsíða 17

fal'ið til jarðar stutt frá Reykjavík og orðið slys á fólki. Þau héldu
s'ðan heim á gisihúsið, buðu hvert öðru góða nótt, og innan
stundar hurfu ungu ferðalangarnir inn í draumalöndin.
^orguninn eftir, síðasta daginn í utanlandsferðinni, voru þau
Snemma á fótum. Nú skyldi haldið til gamla borgarhlutans, is-
lendingahverfisins, og Strikið skoðað og kannski farið eitthvað i
Verzlanir. Þau ákváðu að fara fyrst í skrifstofu Flugfélagsins og
late skrifa í farseðlana, til þess að ekki þyrfti að eyða tíma í það
Siöar í dag. Að þvi búnu var snæddur morgunverður, en síðan
haldið sem leið liggur niður að Striki. Þau komu að Magasin
du Nord og spurðu eftir Þyri Árnadóttur, frænku Jóhönnu. Jóhanna
v'Ssi, að hún vann í hattadeild og þangað fóru þau. Þyri var ekki
viðlátin næsta hálftímann, svo þau gengu út að. Nýhöfninni, en
s'®an aftur inn í Magasin du Nord og upp á loft, þar sem þau
9en9u um margar deildir, skoðuðu vörurnar, en fátt var nú keypt
°9 hvergi stanzað, unz þau komu í leikfangadeildina. Þar var
V|rkilega gaman að koma og Jóhann fór strax í þá deild verzlun-
arinnar, sem selur flugvélalíkön og flugvélar, sem á að líma
Saman, þarna gerði Jóhann ágætustu kaup, því að hann er mikill
u9módelsafnari. Jóhanna verzlaði líka, en hún hafði ekki ennþá
hltt frænku sina og nú hófu þau leit að henni. Magasin du Nord
er hið mesta völundarhús, stórt og mikið, og mikill fjöldi fólks, t;em
9ar starfar. Þau fóru víða og spurðu, en allt kom fyrir ekki og
9au voru um þag bil að gefast upp og ætluðu niður aftur, þegar
yri Árnadóttir, frænka Jóhönnu, birtist allt í einu. Hún hafði að-
e'ns skroppið frá, og tóku þær frænkurnar tal saman. Eftir að
afa kvatt frænkuna fóru þau í aðra verzlun, þar sem meiri inn-
auP voru gerð. Hanna keypti meðal annars peysur, inniskó og
°rðdúk og það sama gerði Jóhann. Á eftir fóru þau niður í
^0n9angsstræde og heilsuðu upp á „Rudolf konung", en hann
6fur veitingastofu í næsta húsi við gistihúsið. Þar hittu þau lika
Rudolf kóngur hafði í mörgu að snuast en kom samt út með
málverk af sjálfum sér og kvaddi þau Jóhann og Jóhönnu.
«- Er þau komu í Tívolí var tekið að skyggja og hin marglitu Ijós
sem skreyttu byggingar í austurlenzkum stíl nutu sín vel.
Vestmannaeying, sem Jóhann þekkir, Guðna Guðmundsson, sem
er í þann veginn að hefja framhaldsám i tónlist í Danmörku.
En nú er komið að kveðjustundinni í Kaupmannahöfn að þessu
sinni. Þau fóru til gistihússins og pökkuðu niður dóti sínu og sið-
an var ekið út á flugvöll. Það var ágætisveður, þótt ekki væri
sólskin, og þau virtu fyrir sér múrsteinshúsin á leiðinni út eftir.
í stöku gerði blakti Dannebrog við hún. Þau höfðu orð á þvi, hve
fáninn færi vel við þetta græna og milda landslag og húsin. Allt
féll þetta inn í myndina.
Úti á Kastrup-flugvelli var mikið um að vera og margt um mann-
inn, eins og vant er. Þau fóru fyrst upp á skrifstofu Flugfélags
íslands og hittu þar Ólaf Bertelsson, en síðan voru töskurnar af-
hentar við sérstakt borð. Þær voru settar á færiband og þau fpngu
merkimiða, sem var festur í farmiðann, eins og er þau fóru að
heiman. Þetta var heilmikið ,,apparat“, sem afgreiðslustúlkan
hafði fyrir framan sig — nokkurs konar rafmagnsheili að því er
ferðafélagarnir héldu — og það reyndist lika svo. Og uppi í far-
þegabiðsalnum, sem heitir „Transit" á erlendum málum, biðu
þau nokkra stund. Sveinn fór og kom að vörum spori aftur með
minjagripi, sem þau höfðu með heim. Og eftir andartak hljómar
um salinn brottfararkall: Þota Flugfélags íslands ætti að leggja af
stað innan stundar, — og farþegarnir hröðuðu sér um borð.
Þotan „Gullfaxi" brunaði eftir flugbrautinni og var brátt hátt
í lofti. Kóngsins Kaupmannahöfn að baki, en undir var Sjáland,
grænt og gróðursælt svo langt sem augað eygði. „Gullfaxi" sótti
rösklega á brattann. Húsin smækkuðu. Þau sáu nú ekki fólkið
lengur og bílarnir voru eins og örlitlir dílar á þjóðvegunum. Og
brátt var Eyrarsund og Kattegat og aðeins útlínunar á Jótlandi
sjáanlegar. Heimflugið til íslands var hafið og þau Jóhann og
Jóhanna hölluðu sér aftur á bak í þægilegum sætum þotunnar og
létu hugann reika um öll ævintýrin, sem þau höfðu upplifað í
Danmörku þessa daga. Sveinn Sæmundsson.
217