Æskan - 01.04.1970, Blaðsíða 10

TARZAN
Tarzan leysti nú bönclin ai' þeim félögum og hvarf inn
i skóginn, án þess að kveðja.
„Stóríurðulegt, stórfurðulegt," varð prófessor Porter að
orði, er hann sá kofann. „I>arna sjáið þér, Philander, að
ég hafði á réttu að standa. Ég vona, að þér takið nú upp
þann hátt hér eftir að lofa yður greindari mönnum að
ráða stefnunni, ef við lendum aítur í skógar-villu.“
Philander gaf engan gaum orðum hans, svo feginn var
hann að vera nú kominn heim til kofans aftur. Hann
tók í liönd vinar síns og þeir hröðuðu sér inn til hinna,
er fyrir voru, en eins og nærri má geta, varð mikill
fagnaðarfundur, er þau voru nú aftur öll komin á einn
stað, jalnvel þótt það væri í eyðikofa á ókunnri strönd
Vestur-Afríku.
Mikið töluðu þau um það, hver hann væri þessi ókunni
verndarvættur þeirra. Esmeralda var alveg viss um það,
að þetta væri engill af guði sendur.
„Jæja, ef þú hefðir séð hann háma í sig hrátt kjötið
al ljóninu, þá hefði nú kannski einhver efi komizt að um
það, að hann væri af himneskum uppruna," sagði Clay-
ton.
„Jú,“ sagði Esmeralda, „sjáðu til, guð hefur sent hann
í svo miklum flýti okkur til hjálpar, að gleymzt hefur
að láta hann fá eldspýtur og ekki var þá urn annað að
ræða en borða kjötið hrátt, fyrst hann gat ekki kveikt
upp eld.“
„O-jæja. Ekkert fannst mér guðdómlegt við rödd hans!“
sagði Jane og hrollur fór um hana, er hún minntist hins
hræðilega öskurs.
Prófessor Porter lagði þetta til málanna: „Ekki hafði
ég hugsað mér, að guðlegir sendimenn hefðu Jjann hátt
á, að bregða reipi um háls tveggja hálærðra manna og
teyma ]>á síðan eins og nautgripi gegnum skóginn!"
......... “ ....
„Hér erum við komnar," kallaði Lena hróðug.
Börnin hrópuðu upp af gleði, þegar þau sáu, hverjar
komnar voru. Selma tók Hildu í fang sér og þrýsti henni
að brjósti sér en Elmer strauk vingjarnlega yfir bómullar-
hausinn á Lenu.
,,Þú ert duglegasti hundur I heiminum," sagði Elmer.
Svo gekk Selma inn í húsið og sótti sér nál og þráð og
saumaði saman allar rispurnar á Lenu. Hvað gerðu þær
annars til, úr því að hún var duglegasti hundur i öllum
heimi? Það hafði Elmer sagt.
Emma L. Brock.
í dögun næsta morgun vöknuðu ]>au öll banhungruð,
því að ekkert höfðu þau liugsað um matseld í meira en
sólarhring. Sjóræningjarnir á „Örinni“ höfðu látið þau
fá dálítið af matvælum með sér til lands og nú konn'
karlmennirnir þeim heim í kofann og allir söddu hungur
sitt á þurru saltkjöti, grænmeti og kexi, einnig höiðu
þau dálítið af tei og kaffi.
Næst var svo að búa um sig í kolanum og varð þeiin
íyrst fyrir að fjarlægja beinagrindurnar. Þeir Porter og
Philander rannsökuðu beinin og komust að þeirri niðui'-
stöðu, að tvær þær stærri væru af karli og konu af hvítuUi
kynstoliii. Litlu beinagrindinni í vöggunni gáíu þeir lít'
inn gaum, því að þeir töldu víst, að hún væri úr afkorn-
anda hinna.
Það var ákveðið að jarða beinin í gröf lraman við
kofann. Þegar Clayton var að búa um stærri beinagrind-
ina í segldúk, tók hann eftir gullhring, sem vafalaust
hafði verið á fingri mannsins, er hann dó, því að hann
sat enn á einni kjúkunni. Clayton skoðaði hringinn og
rak þá upp undrunaróp. Á hringnum var skjaldarmerkt
Creystoke-ættarinnar. í sama bili fann Jane bók í skápn-
um með nafninu: John Clayton, London, á saurblaðinu-
Á annarri bók stóð aðeins orðið: Greystoke.
„Hvernig stendur á þessu?“ hrópaði Jane. „Það er
nafn einhvers ættingja yðar á þessum bókum.“
„Og hér,“ sagði Clayton, „er signethringur Greystoke-
ættarinnar, sem hefur verið týndur síðan John Claytou,
frændi minn, lyrrverandi lávarður af Greystoke, hvarf ;1
sjóferð einni. Skýringin," hélt hann áfram, ,,er sú, að
hér liggja leilar þeirra Greystoke-hjón. Þau hafa þá ekki
drukknað, heldur dáið hér í kofanum." Með djúpt'1
lotningu báru þau bein þeirra lafði og lávarðar af Grey-
stoke til grafar framan við kofann þeirra á strönd Alríku-
Á milli þeirra í gröfinni lögðu þau litlu beinagrindinu
af barni Kölu, apynjunnar í flokki Kerchaks apakóngs-
Meðan Philander var að búa um litlu beinagrindin3
innan í segldúk, athugaði hann höfuðkúpuna nokkrá
stund, og kallaði síðan á prófessor Porter. Þeir töluðu
saman um ]>essi bein nokkra stund í hálfum hljóðunt-
„Stórfurðulegt, — stórlurðulegt!“ sagði Porter og fægð1
gleraugun sín. „Þessu verðum við að segja Clayton ft'a>
sagði Philander.
„So-so, Philander, so-so,“ andmælti prófessorinn. ,,L:lt'
um hina dauðu grafa hina dauðu.“