Æskan - 01.02.1971, Síða 17

Gutlfaxi hafSi aðeins
lo9Í3 skamma stund, þeg-
ar *lugfreyjurnar báru
fram gómsætan
morgunverð.
uPpátæki né heldur verzlunarmannanna tveggja, sem á endan-
UrT1 komust til stórborgarinnar og upplifðu þar jafnvel fleiri
®vintýrj en þeir höfðu látið sig dreyma um.
Morguninn eftir vöknuðu þau tímanlega eins og ávallt. Nú
Var síðasti dagur þessarar Lundúnaheimsóknar runninn upp.
rirnur og stúlkurnar gengu um nágrennið, fóru í búðir og skoð-
uðu mannlífis eins og það getngur fyrir sig þarna í South Kens-
ln9ton, en Sveinn þurfti að fara á fund uppi í borg.
O9 svo var komið að kveðjustundinni. Þau kvöddu þetta ágætis-
°, a gistihúsinu, sem verið hafði þeim ákaflega alúðlegt og
islpsamt, náðu í leigubíl og óku upp að flugafgreiðslunni á
romwell Road. Eftir að hafa afhent farmiða sína og látið tösk-
Urnar af hendi fóru þau í stórum tveggja hæða bíl út á flugvöll-
lnn- Þessi leið tekur þó nokkra stund, og á meðan notuðu stúlk-
Urnar tímann til þess að festa sér í minni byggingar og stórhýsi,
®6rn þær sáu úr bílnum. Þotan Gullfaxi stóð ferðbúin á vellinum.
tir að hafa átt samskipti við útlendingaeftirlitið var gengið um
Oro. Hitinn úti var óþægilega mikill, og það var góð tilhugsun
a® koma brátt heim til íslands. Þotan Gullfaxi var fullskipuð
arÞegum, en stúlkurnar fengu sæti saman. Nokkur bið varð á
Vl’ a® tlugtak hæfist vegna mikillar umferðar um Lundúnaflug-
Vo11 þennan dag. Enn var Skúli Magnússon flugstjóri við stjórn-
volinn, og um hátalarakerfi þotunnar tilkynnti hann farþegum,
Þessi töf væri af umferðarorsökum en ekki vegna „loðinbarð-
anna , minnugur þess, að töf varð við brottför frá Keflavík fjór-
Um dögum áður vegna mikils farangurs hljómsveitarinnar Led
6Ppelin. Brátt tók Gullfaxi að mjakast út á flugbrautina, áhöfnin
k flugtaksheimild frá flugumferðarstjórn og Gullfaxi geistist
lr tlugbrautinni og var brátt á lofti. Stúlkurnar litu nú London
r lofti i síðasta sinn í þessari ferð, en ekki nema rétt augnablik,
V' Gullfaxi sótti á brattann með nærri 900 km hraða á klukku-
s und, svo að London var skjótt að baki.
En nú var lika um nóg annað að hugsa. Flugfreyjurnar komu
r°sandi til farþeganna, buðu þeim blöð og svaladrykki, og það
ar þægilegt að fá appelsínusafa í glas og líta í blöðin að
eirnan. Hvað hafði nú gerzt heima á gamla Fróni meðan þau
0ru í Þessari reisu? Og svo tók hvað við af öðru, gómsætur
ur var borinn fram, og stúlkurnar keyptu sælgæti til þess
að gefa, þegar heim kæmi. Eftir tveggja stunda flug sáu þau
ísland rísa úr sæ. Stúlkurnar höfðu veitt því eftirtekt, að í fremsta
sæti þotunnar, tveim sætaröðum fyrir framan þær, sat ung kona
ákaflega aðlaðandi en látlaus, og hjá henni stóð stór hljóðfæra-
kassi. Þær fengu að vita, að þetta var hinn heimsfrægi selló-
leikari Jacqueline du Pré, sem hér var á leið til íslands til þess
að leika á Listahátíðinni í Reykjavík, þar sem maður hennar,
Daniel Barenboim, lék með henni á píanó, en stjórnaði einnig
Sinfóníuhljómsveit islands.
Þau flugu yfir Vestmannaeyjar, sáu sjávarþorpin á suðurströnd
landsins og stórárnar, sem falla til sjávar og voru brátt yfir
Reykjanesskaganum. Það var heilmikil bílalest á Keflavíkurvegin-
um, og nú sá Sóley heim til sin, Keflavík blasti við böðuð sumar-
sól. Brátt lenti Gullfaxi og ók upp að flugstöðvarbyggingunni,
farþegarnir gengu á land, og stúlkurnar veittu því athygli, að
þarna voru Ijósmyndarar, sem tóku^margar myndir. Aðalmynda-
efnið var að sjálfsögðu listakonan Jacqueline du Pré. Eftir að
hafa rætt við útlendingaeftirlitsmann og spjallað við tollverði,
voru nú stöllurnar staddar við dyr flugstöðvarbyggingarinnar. For-
eldrar Sóleyjar og systir höfðu komið til að taka á móti henni.
Og nú kvöddust þær vinkonurnar. Margt höfðu þær séð og upp-
lifað á þessum fjórum dögum í einni stærstu borg heimsins,
Lundúnaborg. Þær höfðu skyggnzt aftur í aldir, fundið æðaslög
nútímans í stórborg og gert sér í hugarlund, hvernig framtíðin
yrði, þegar sumarleyfisferðir yrðu farnar til mánans. En allt um
það sendu þær fingurkoss til Gullfaxa, þar sem hann stóð á
flugbrautinni, og þökkuðu fyrir ánægjulega ferð.
Sv. S.
17