Æskan - 01.02.1971, Page 24

Jane sá Clayton ekki meir um daginn. Esmerakla íærði
henni matinn, og hún lét skila til föður síns, að sér iiði
ekki rétt vel eltir ævintýrið.
Snemma næsta morgun lagði Clayton af stað nteð leit-
armönnum af skipunum til þess að svipast um eftir
cl’Arnot. Flokkur þessi var fjölmennur og vel búinn vopn-
um og vistum. Yfirmenn flokksins voru tveir liðsforingj-
ar, og var annar þeirra Charpentier. — Er þeir komu
að þeim stað, sem bardaginn hafði staðið daginn áður,
sáu þeir fílagötuna, sem lá í áttina að þorpi Monga, og
héldu þeir sem hraðast eltir henni. Klukkan um tsi)
komu þeir að skíðgarðinum og sáu þá þorp svertingj-
anna. Skiptu þeir þá liði, umkringdu þorpið og réðust
síðan til atlögu frá öllum hliðum í einu.
Arásin kom blökkumönnunum algjiirlega í opna
skjöldu. Að vísu reyndu þeir að veita viðnám í fyrstu,
en spjót þeirra og örvar máttu sín lítils gegn skotvopn-
um Frakkanna, og að skömmum tíma liðnum voru þeir
algerlega yfirbugaðir og allir karlmenn annaðhvort flún-
ir eða fallnir.
Frakkarnir rannsiikuðu \andlega hvern kofa í þorp-
inu, en ekki fundu þeir tangur né tetur af d’Arnot. Þeir
reyndu að spyrja fangana með bendingum og hrogna-
máli um afdrif d’Arnots, en allt kom fyrir ekki, svert-
ingjarnir virtust skelfingu lostnir, þegar þeir minntust
hins hvíta manns, sem hvarf á svo dularfullan hátt frá
pyndingastaurnum þeirra daginn áður. Að síðustu gáf-
ust Frakkarnir upp og tóku að búast um fyrir nóttina
þarna í þessu frumstæða þorpi Monga konungs. Verðir
voru settir við hliðin, og brátt hvíldi k\rrð yfir skógin-
um að öðru leyti en ])\í, að við og við heyrðust vein og
grátkvein svertingjakvennanna, sent grétu fallna menn
sína.
Daginn eftir var haldið til baka, en hægt var farið,
því að á átta sjúkrabörum lágu særðir menn, en á tveim-
ur lík. Clayton og Charpentier gengu aftastir í hópnuni,
og Englendingurinn var þögull vegna hryggðar Charp-
entiers, sem lialði \erið félagi og góður vinur d’Arnots
frá æsku. Clayton þóttist vita, að Charpentier félli enn
verr fráfall d'Arnots, vegna þess hvernig það bar að:
Jane hafði kontið í leitirnar áður en d’Arnot féll *
hendur mannætanna. Og ofan á allt þetta bættist svo,
að þetta hafði ger/.t utan þjónustu og til hjálpar al-
ókunnugu fólki; en þegar Clayton minntist á þetta við
Charpentier, hristi liann höfuðið:
„Nei, herra minn,“ mælti hann. „d’Arnot hefði ein-
mitt kosið að deyja þannig. Það hryggir mig aðeins að
hafa ekki dáið fyrir hann eða að minnsta kosti með
honum. Ég vildi óska, að þér hefðuð þekkt hann betur.
Hann var sanntir foringi og göfugmenni — titill, sent
margir bera, en fáir verðskulda."
Clayton svaraði ekki, en virðing hans fyrir Erakk-
anum óx stórum og hélzt æ síðan.
Það var orðið áliðið dags, þegar þeir komu til koíans.
Einu skoti var skotið, áður en þeir konui út úr skóg-
inum. Það var merki þess, að ferðin hefði orðið til einsk-
is, þrjú skot þýddu, að allt helði heppnazt, en t\ö skot
þýddu, að þeir hefðu hvorki fundið sýertingjana ne
d’Arnot. Það var dapur hópur, sem beið þeirra á strönd-
inni og horfði þegjandi á, þegar særðir menn og dánir
voru fluttir fram í skipin með bátunum.
Clayton var þreyttur eltir stranga göngu og erfiði síð-
ustu daga, svo að hann gekk heim að kofanum til þess
að snæða og hvílast síðan :í stráfleti sínu. ]ane Porter
stóð við kofadyrnar.
„Sáuð þið ekkert til aumingja herforingjans?" spurði
hún.
„Við komum of seint,” svaraði hann hryggur.
„Segið mér, hvað gerzt hefur,” bað hún.
„Ég get það ekki, það er svo hræðilegt.”