Æskan - 01.02.1971, Síða 28

egar ég var um það bil 8 ára, sá
ég og las ÆSKUNA í fyrsta skipti.
Ég man, hvað mér þótti blaðið
skemmtilegt, og ákvað ég strax að ger-
ast áskrifandi að henni. Þá voru peningar
ekki eins mikið í umferð og gerist í dag.
Við krakkarnir í sveitinni fengum ekki
vasapeninga, t. d. fyrir að fara í sendi-
ferð eða fyrir að gera eitthvert annað
gagn.
í dag geta krakkar í kaupstöðum feng-
ið sér aura í snarheitum, ég tala nú ekki
um hér I Reykjavík, með því að bera út
blöð og selja þau, sömuleiðis fá þau oft
greitt fyrir sendiferðir og ýmislegt annað.
Aftur á móti var það siður I sveitinni að
gefa hverju barni lamb, þegar það hafði
vit á að taka á móti slíkri gjöf. Nú, þetta
lamb stækkaði og varð að fullorðinni kind,
Þrír bræður frá Trangisvogi. Pabbi þeirra
er kennari. Hann var svo vingrjarnleKur
að bjóða mér að búa hjá sér. Naut ég
þar mikillar gestrisni og fyrirgreiðslu.
ef ekkert óhapp kom fyrir. Þá var fyrsta
innleggið ! verzlunina ullin af kindinni,
svo komu lömbin, sem seld voru á haustin
tii slátrunar. Þarna myndaðist smá inn-
legg, sem hver og einn fékk nokkurn veg-
inn að ráðstafa eftir vild. Á þennan hátt
eignaðist ég mína fyrstu peninga, og fyrsta
úttektin var peningar til að borga ÆSK-
UNA. Síðan hefur mér alltaf þótt dálítið
vænt um þetta barnablað'. En nú er kom-
ið að linunum, sem ég ætlaði í raun og
veru að skrifa. Á siðastliðnu vori fór ég til
Færeyja i þeim tilgangi að lesa upp |S"
lenzkan skáldskap fyrir frændur okkar þaf
i landi. Ég hafði myndavélina mina með
mér, og tók margar myndir, því ég var
reglulega heppinn með veður. Ég hugs-
aði sem svo að gaman væri að gefa
Æskunni nokkrar myndir, fyrir góðar og
28