Æskan - 01.02.1971, Qupperneq 52

Don Adams með Dorothy konu sinni og dótturinni Stacy Noc'
ar. Henni varð svo bilt við, að liún kom
engu orði upp. „Morgunverðar ])á,“ sagði
hann — og ]>að varð. bau giftust fyrst
i desember 1%0, þremur árum seinna, þvi
að honum gekk eitthvað erfiðlega að fá
skilnað frá fyrri konu sinni.
— Fyrir nokkrum mánuðum bjuggum
við á hæð rétt ulan við Hollywood, sagði
Dorothv, — og vegurinn upp á hæðina
var svo brattur, að sorpbilarnir komust
ekki upp. Einu sinni í viku urðum við þvi
að koma ruslatunnunum niður brekkuna,
svo að sorpbillinn gæti tekið þær. Sam-
ræðurnar voru þvi oftast eitthvað á þessa
leið kvöldið fyrir hvern „sorpdag":
Ég: Elskan, á morgun er ...
Don: Ég veit. Ég veit, ruslið.
Ég: Væri ekki bezt, að þú færir með
það niður eftir í kvöld? Þú veizt, að þeir
koma ...
Don: ...klukkan sjö í fyrramálið, og
ég nenni ómögulega að hugsa uin þetta
núna.
Ég: En i fyrramálið ...
Don: ... fer ég í vinnuna klukkan hálf-
sjö, og ég tek tunnurnar með mér i biln-
um og skil þær eftir fyrir neðan hæðina.
Ég: Ertu viss um, að ]>ú munir eftir því?
Don: Ég? Ertu að gefa í skyn, að ég sé
gleyminn?
Jæja, munduð þið trúa dálítið annars
hugar? Eitt skiptið, sem hann fær víst
aldrei að gleyma, fór Don i vinnuna kl.
iiálfsjö, og hann kom stóru tunnunum
tveimur upp i litla sportbílinn sinn, eins
og hann hafði lofað. Hann tók niður
toppinn á bílnum, en samt var ekki lilaup-
ið að því að koma tunnunum i aftursætið,
því að þær voru næstum eins stórar og
billinn. En loks tókst honum ])ó að leggja
af stað. Eftir sex kílómetra akstur stanz-
aði hann við umferðarijós við götuna,
])ar sem „Get Smart“ sjónvarpsupptakan
fer fram. I>á tók hann eftir þvi, að hann
heyrði óvenjumikið flaut í bilum, og
sumir vegfarenda gengu jafnvel svo iangt
að benda á hann. Á hann! Ailt í einu rann
upp fyrir Iionum ljós. Ruslatunnurnar!
Þær voru enn í aftursætinu — og farið
að liossast upp úr þeim. Hann sneri við
i ofboði og tókst með naumindum að ná
sorphreinsunarbilnum. Haldið ])ið að auð-
velt sé að finna heppilegri mann til þess
að ieika Maxwell Smart?
Stundum þarf að lagfæra eitthvað hcima
fyrir eins og gengur og gerist á öllum
heimilum og heimilisfaðirinn lagar þá oft.
Ekki hann Don! Hann varaði mig við
áður en við giftumst: „Elskan, ég er
hræðilegur klaufi i höndunum. Ég er
næstum því hættulegur með verkfæri. Ég
get ekki einu sinni skipt um peru í lampa
án þess að brjóta hann.“ Ég hélt, að hann
væri að gera að gamni sínu. Hann er góð-
ur teiknari — vann fyrir sér með því
fyrir mörgum árum — snjall golf- og
tennisleikari, svo að ég hélt, að hann gæti
ekki vcrið klaufskur. Ég átti eftir að kom-
ast að annarri niðurstöðu. Þegar hann
er kominn með hamar og nagla i hend-
urnar, er hann Maxwell Smart. Eitt sinn,
skömmu eftir að við giftumst, bað ég
hann að hengja upp mynd i setustofunni.
Til þess að gera langa sögu stutta, ]>á
endaði ég með að hengja upp myndina —
og lika hinar l'jórar, sem ég varð að
festa upp til þess að fela skemmdirnar,
sem liann hafði valdið á veggnum með
því að reyna að hengja upp fvrstu mynd-
ina.
Hann sagði mér lika strax, að ég skyldi
ekki láta mér bregða, þó að hann kæmi
einhvern tíma ekki fyrir sig nafni mínu.
Það henti stöku sinnurn, að hann gleymdi
sjálfsögðustu hlutum, ef hann væri nið-
ursokkinn i eitthvað annað. Ég hló og
trúði honum ekki, ég vissi, að hann hef-
ur furðulegt minni. Hann getur lesið yf'r
heila blaðsiðu af samtali úr leikriti einu
sinni og kann hana þá utanbókar. En
eitt sinn í veizlu komst ég á aðra skoð'
un. Don var að tala af ákafa við fólk>
þegar ég gekk til bans. Hann sá mig, tók
utan um mig, sneri mér að hópnum og
sagði hátiðlega: „Þetta er eiginkona
min ...“ Þarna varð hann strand og vand-
ræðalegur svipur færðist yfir andliti®'
Hann leit af mér á fólkið og stamaði-
„ ... ee-e ... eiginkona mín, a-a ... a-a • ■
Hann var í raun og sannleika búinn að
gleyma nafni mínu! Það varð löng °í’
vandræðaleg ])ögn, svo kom það: „■•■ ®>
já, Dorothy!“ Allir lilógu — en mest af
létti, þvi að það var svo augljóst, að
hann hafði ekki ætlað að vera fyndinn-
Margir gutu til mín hornauga, og ég sa’
hvað þeir hugsuðu: Þessi kona hefur
gifzt einhverjum furðufugli! Það er auð"
vitað alveg rétt hjá þeim, en hann el
stórkostlegur og yndislegur furðufugl
og ég vil alls ekki hafa hann öðruvísi!
52