Æskan - 01.02.1975, Blaðsíða 14

H. G. Wells:
Tímavélin
Eftir ofurlitla stund datt sálfræðingnum nokkuð í hug.
„Hafi hún farið nokkuð, þá hefur hún farið inn í liðna tim-
ann,“ sagði hann.
„Því þá það?“ spurði tímaferðalangurinn.
„Af því að ég geri ráð fyrir, að hún hafi ekki hreyfst úr
stað, og hafi hún þá farið inn í ókomna tímann, þá mund-
um við sjá hana hér kyrra, því þá hefði hún farið gegnum
þennan tíma, sem nú er að líða."
„En,“ sagði ég, „ef hún hefði farið inn I liðna timann, þá
hefði hún átt að vera hérna á borðinu fyrst þegar ég kom
hingað inn. Þá hefði hún líka átt að hafa verið hér á fimmtu-
daginn var, þegar við vorum hérna, og fimmtudaginn þar
áður o. s. frv.“
„Alvarlegir örðugleikar," sagði herforinginn og setti á
sig svip eins og óvilhallur dómari og leit í áttina til tíma-
ferðalangsins.
„Nei, nei,“ sagði hann og sneri sér svo að sálfráeðingn-
um. „Hugsaðu þig um. Þú hlýtur að skilja þetta. Það er
fyrirþrigði undir takmörkunum, útþynnt fyrirbrigði."
„Þetta er alveg satt,“ sagði sálfræðingurinn, „það er
Ijóst mál. Ég hefði átt að athuga það. Það er auðskiljan-
legt og puntar upp á fjarstæðuna. Við sjáum hana ekki
frekar en við sjáum rimarnar f hjólinu þegar það er á fleygi-
ferð eða riffilkúlu á flugi. Ef hún fer fimmtíu sinnum eða
hundrað sinnum hraðar áfram eftir tímanumi ef hún fer
mínútu meðan við förum sekúndu, þá fáum við 50 eða 100
sinnum óljósari mynd af henni heldur en ef hún fylgdist
með okkur. Þetta er augljóst mál.“ Hann sveiflaði hendinni
yfir staðinn þar sem vélin hafði verið. „Sko,“ sagði hann
og hló.
Við sátum um stund og einblíndum á borðið. Þá spurði
tímaferðalangurinn okkar, hvað við héldum eiginlega um
þetta.
„Við getum sætt okkur við það í kvöld,“ sagði læknirinn;
„en sjáum til á morgun. Við skulum bíða eftir því að dags-
Ijósið viðri burt draumórana."
„Langar ykkur til þess að sjá vélina sjálfa?” sagði tlma-
ferðalangurinn. Hann beið ekki eftir svari, en tók lampann
sér í hönd og gekk á undan út eftir löngu göngunum fram
að vinnustofunni. Hvað ég man vel eftir þessu öllu. Ljósið
flöktandi, höfuðið á honum breitt og svipmikið eins og
skuggamynd á tjaldi, iðandi skuggar á veggjunum og við,
sem eltum hann, forviða en vantrúaðir, og svo vélin, sem
stóð í vinnustofunni, alveg eins og litla fyrirmyndin, sem
við sáum hverfa af borðinu, nema miklu stærri. Sumt var úr
nikkel, sumt úr fílabeini, og sumir partarnir sýndust vera
12