Æskan

Árgangur

Æskan - 01.02.1975, Blaðsíða 18

Æskan - 01.02.1975, Blaðsíða 18
■■■■BHHMBaMHBnBBHBnBi■ ■■■ ■BMBEB HRÆÐILEGU MENNIRNIR FIMMTÍU William Clayton og Jane Porter horfðu þegjandi á hræ villidýrsins, sem því nær hafði orðið þeim að bana. Stúlk- an varð fyrri til að taka til máls: „Hver getur það hafa verið?“ hvíslaði hún. „Það má guð vita,“ svaraði maðurinn. „Því gefur hann sig ekki í ljós, ef hann er vinur?“ hélt Jane áfram. „Væri ekki réttast að kalla á hann og þakka honum fyrir að minnsta kosti?“ Ósjálfrátt kallaði Clayton, en enginn svaraði. Hrollur fór um Jane. „Furðulegur er skógurinn," muldraði hún. „Hræðilegur er skógurinn. Hann gerir jafnvel vináttu- brögð skelfileg." , „Ég lield, að við ættum að fara heim að skýlinu,“ sagði Clayton. „Þú ert að minnsta kosti öruggari þar. Það er svo lítið lið í mér,“ bætti hann við með beiskju. „Segðu það ekki, William,“ flýtti hún sér að segja, því að hún sá eítir því að hafa sært hann. „Þú hefur gert það, sem þú hefur getað. Þú hefur verið nærgætinn við mig. Það er ekki þín sök, þótt þú sért ekki ofurmenni. Það er aðeins einn maður, sem ég hef kynnst, sem hefði getað gert meira. Ég ætlaði ekki að særa þig. Ég vil aðeins í eitt skipti fyrir öll láta þér skiljast það, að ég get aldrei gifst þér — að slík gifting væri heimskuleg." „Ég held ég skilji það,“ svaraði Clayton. „Við skulum ekki tala frekar um það — að minnsta kosti ekki fyrr en við komum til manna.“ Daginn eftir leið Thuran verr. Hann var svo veikur, að hann talaði næstum alltaf í óráði. Þau gátu ekkert hjálpað honum, enda var Clayton ekki allt of sólginn í það. Stúlkunnar vegna var hann liræddur við Rússann — hann vonaði með sjálfum sér, að hann hrykki upp af. Hugsunin um, að eitthvað kæmi fyrir hann sjálfan, sem léti hana eina og hjálparvana eftir í höndum þessa dýrs, olli honum meiri áhyggjum en þó að hún yrði ein eftir og yrði villidýrum að bráð. Bretinn hafði dregið spjótið úr hræi ljónsins, svo að hann var miklu öruggari næst þegar hann fór á veiðar. Hann fór því lengra frá skýlinu en venjulega. Jane Porter hafði flúið óráðshjal Rússans og sat undir trénu, lengra þorði hún ekki. Hún liorfði stöðugt til sjávar, ef ske kynni, að skip kæmi í augsýn. Hún sneri baki við skóginum, svo að hún sá ekki grasið bak við sig greiðast sundur og illúðleg augu stara á sig. Lítil, blóð- hlaupin, náin augu skoðuðu hana í krók og kring. Við og við litu þau af henni og að ströndinni, eins og þau skyggndust eftir öðrum. Skyndilega kom hvert höfuðið af öðru í Ijós. Sjúkling- urinn fór aftur að tala óráð. Þá hurfu höfuðin hljóðlega. En þau koniu aftur í ljós, þegar stúlkan skeytti engu óráðshjalinu. Hvert dýrið af öðru nálgaðist hljóðlega ugglausa stúlkuna. Dauft skrjáf í grasinu vakti athygli hennar. Hún leit við, stökk á fætur og rak upp óp, við þá sjón, er mætti henni. Dýrin slógu hring um hana. Eitt þeirra greip hana í fang sér og sneri með hana inn í skóginn. Loðinn lófi greip fyrir vit hennar og kæfði neyðaróp hennar. Hún féll í öngvit, Þegar hún rankaði við aftur, var skógur allt umhverfis hana. Nóttin var skollin á. Stór eldur brann í litlu rjóðri, sem hún var nú stödd í. í kringum bálið sátu fimmtíu hræðilegir menn. Þeir voru loðnir í andliti. Handleggir þeirra voru langir og hvíldu á hnjánum, en fæturnir voru stuttir. Þeir nöguðu óhreina fæðu eins og villidýr. Pottur var yfir eldinum, og færði einn maðurinn upp úr honurn við og við með tréprjóni. Þegar þeir sáu, að fangi þeirra var raknaður við, köst- uðu þeir til hennar bita. Hann valt til hennar, en hún lokaði augunum, því hana hryllti við. í marga daga var haldið áfram gegnum skóginn. Stúlk- an, sem var orðin bæði fótsár og þreytt, var hálfdregin og hálflnakin áfram. Hitinn var illþolandi. Þegar hún hrasaði og var að -gefast upp, spörkuðu þeir í hana. Föt hennar voru í tætlum og skein í blóðrisa líkamann hér og hvar. Síðustu tvo dagana urðu þessir hræðilegu loðnu menn að bera hana. Langt í fjarska sást hilla undir borgar- rústir. Loksins, eftir eilífðartíma að henni fannst, var hún borin inn í þessar rústir og staðnæmst var í stórum sal. Jane varð ofurlítið hughraustari, þegar hún sá, að á rneðal áhorfendanna voru nokkrar konur, sem voru alls ekki eins hræðilegar og karlarnir, en þessi von varð þó skammvinn, því konurnar sýndu henni ekki vott af mis- kunnsemi, þótt þær á hinn bógnn gerðu henni ekkert mein. Jane var því næst færð inn í skuggalega hvelfingu. Þar voru skildar eftir hjá henni tvær málmskálar, önnur með vatni í, hin með einhverjum mat. í heila viku sá hún aðeins konur þær, sem færðu henni mat. Hún náði Framhald. STÆRRA BLAÐ 16

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.