Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 10

Veslings litla Irmelín prinsessa átti
enga foreldra, þau höfðu dáið þegar
hún var smábarn. En frændi hennar,
sem var biskuþ, ól hana upp og gætti
þess, að enginn stæli stóra fjársjóðn-
um frá henni.
En prinsessan átti fjársjóð, sem hún
erfði eftir foreldra sína, en það var
járnbentur kassi fullur af gimsteinum.
Margir vissu, hversu auðug prins-
essan var, og þess vegna lét biskuþ-
inn grafa kassann úti í skógi, þar sem
hann einn vissi um hann, til þess að
honum yrði ekki rænt.
I blómagarðinum bjó garðyrkju-
maðurinn og átti hann lítinn son, sem
vanur var að leika við prinsessuna,
þegar þau voru lítil börn. Hét hann
Anton og var skyggn og sá því margt,
sem hulið var öðrum mönnum.
,,Sjáðu, þarna koma litlu álfarnir,"
sagði hann dag einn við þrinsessuna.
,,Er það satt, að þú sjáir ekki þessa
tvo álfa, sem bera fjöl með jurtapott-
um á milli sín?"
,,Nei ég sé þá ekki. Ég er ekki
skyggn eins og þú," svaraði þrins-
essan.
Irmelín hafði afar gaman af að
hlusta á Anton segja frá álfunum, en
þegar börnin eltust, urðu þau aö
skilja. Prinsessan hafði núorðið alltaf
svo mikið að gera með kennurum
sínum og kennslukonum, alveg frá
morgni til kvölds, að hún fékk sjaldan
tækifæri til þess að ganga í blóma-
garðinum. Og Anton varð að hjálþa
föður sínum við að grafa, sá og
gróðursetja, en þetta var einmitt starf,
sem féll honum vel í geð, því að þá
fékk hann sífellt tækifæri til að sjá og
hlusta á álfana. Þeir hjálþuðu honum
einnig við starfið, svo að hann varð á
skömmum tíma duglegasti garðyrkju-
maðurinn í öllu iandinu.
En nú vildi til sá sorglegi atburður
að gamli biskupinn varð veikur, svo
veikur, að hann var nærri að dauða
kominn. En til allrar hamingju náði
hann sér þó að lokum, en þá varð
honum Ijóst, sér til skelfingar, að
hann hafði gleymt, hvar fjársjóður
prinsessunnar var grafinn.
Var nú það boð látið út ganga, að
sá sem gæti fundið fjársjóðinn skyldi
eignast prinsessuna fyrir konu og
prinsar og riddarar, iðnaðarmenn og
bændur streymdu út í skóginn til að
leita að fjársjóðnum.
„Þetta er sjálfsagt til einskis!" and-
varpaði biskupinn. ,,Ég veit, að ég
faldi hann svo vandlega, að þótt leitað
yrði í hundrað ár myndi hann ekki
finnast."
,,Það gerir ekkert til, frændi,"
reyndi Irmelín prinsessa að hug-
hreysta gamla manninn. ,,Ég kæri mig
ekkert um alla þessa skartgripi. Mér
þykir miklu vænna um blómin í
garðinum."
„Heyrðir þú þetta?" hvíslaði álfur,
sem heyrt hafði til þrinsessunnar, að
félaga sínum. „Þetta er skynsöm
prinsessa. Blómin eru miklu fegurri
en þessir köldu, dauðu steinar."
„Ég veit hvar þeir eru," svaraði
hinn álfurinn. „Eigum vió að segja
henni það?"
„Nei, segjum heldur Antoni það.
Honum þykir svo vænt um prinsess-
una, og hann fær að kvænast henni,
ef hann finnur fjársjóðinn."
Álfarnir flugu niður í garðinn cg
sögðu Antoni, að þeir vissu, hvar
fjársjóður þrinsessunnar var grafinn-
Þeir ætluðu að vísa þeim leiðina, svo
að Anton gæti grafið hann upp.
Snemma næsta morgun riðu þau af
stað með fríðu föruneyti og var gamli
þiskuþinn einnig í förinni, dúðaður í
kufl sinn. Þau komu nú að eyðilegum
stað langt úti í skóginum. Þar tók
Anton að grafa og áður en klukkutími
var liðinn, kom kassinn með fjár-
sjóðnum í Ijós.
„Já!" tautaði biskupinn. „Nú man
ég það líka. Hérna faldi ég hann. En
ég hefði aldrei fundið hann aftur
sjálfur."
„Nú á Anton að verða konungur og
ég drottning hans," sagði Irmelín
prinsessa og það urðu þau. Vió brúð-
kaup sitt bar prinsessan kórónu úr
rósum og myrtusviði og kjóll hennar
var skreyttur blómum, en ekki gim-
steinum.
,,Ég kæri mig ekki um þá!" sagði
hún. „Við seljum þá alla og notum
peningana til að reisa snotur og góð
hús fyrir fátæklinga, sem engin heim-
ili eiga, og gerum blómagarða í
kringum þau."
Litlu álfunum, sem höfðu hjálpað
þeim féll sú tilhögun vel í geó.
%
Gerist áskrifendur aö ÆSKUNNI. Box 14, sími 17336
8
A