Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 19

9rjótvegum, varð holdvot þegar regn
skall á og ekkert skjól var að finna og
matarlaus í marga daga þegar hún
varð veðurteppt.
En hún fór alltaf aftur þangað til að
túlka fegurð og töfra náttúrunnar í
úásamlegum og tilkomumiklum
myndum. Emily kom þá aftur til
Victoríu til að kenna og safna fé.
Loksins urðu gömlu skórnir sem
héngu í rjáfrinu fullir af peningum og
1899 fór hún til Englands þarsem hún
menntaðist ÍLondon og úti á landi ílítt
skipulögðum námstímum.
En heilsu hennar hrakaði, trúlega
af of mikilli vinnu og af heimþrá; og
eftir átján mánaða dvöl á sjúkrahúsi
fór hún aftur til Kanada.
£mily fór í annað ferðalag til
Evrópu. París varð fyrir valinu, þar
sem hún stundaði nám við Colarossi
akademíuna. Aftur varð hún veik og
neyddist til að fara heim eftir langa
hvíld.
En þrátt fyrir erfiðleikana hafði hún
^ynnst málurum sem höfðu orðið fyrir
áhrifum liststefnu hennar.
1 Evrópu var Emily Carr tekin í tölu
Þeirra er taldir voru miklir málarar.
Tvö af málverkum hennar voru á
meöal málverka Salon D. Automne
19111 árlegri málverkasýningu í París.
^n Breska Columbía var ekki tilbúin
eö viðurkenna list hennar, og á næstu
arum dró úr henni kjark, hún var ekki
faer um að lifa af list sinni. Til fram-
f®rslu reyndi Emily aó ala upp fjár-
hunda og móta leirmuni og um tíma
rak hún matsöluhús.
þessi störf tóku mikinn tíma og hún
^nálaði mjög fáar myndir. Árið 1927
Urðu mikil viðbrigði hjá Emily Carr.
F°rstjóri Listasafns Kanada, Eric
®r°wn, heimsótti hana. Brown var að
korria á fót málverkasýningu list-
málara af vesturströnd Kanada sem
halda átti í Ottawa, Montreal og Tor-
onto.
Ungfrú Carr samþykkti að láta hann
sýna 26 af málverkum sínum ásamt
'eirnriunum og teppum sem hún hafði
9erf. Þegar hún ferðaðist austur á
sýninguna hafði hún tækifæri til að
hitta aöra kanadíska listmálara.
Athygli þeirra fyrir verkum hennar
var hugljómun fyrir hina 57 ára gömlu
konu. Hún fór aftur til Victoríu tilbúin
að hefja starfsmesta tímabil listferils
síns.
Emily Carr hafði nú fengið nokkurt
fé fyrir myndir sínar og gat aftur farið í
ferðalög til indíánaþorpanna í norð-
vestri, gömlu kumlanna þar og regn-
skóganna.
Eitt sinn spurði indíánakona frá
Kitvancool hana af hverju hún málaði
málverk af gömlum slóðum og minj-
um indíánanna. Emily Carr svaraði:
,,Af því þau eru svo falleg. Þau eru
orðin mjög gömul núna og fólkið þitt
býr til svo lítið af nýjum munum. Smátt
og smátt verður ekkert eftir af kumlum
og ættarminjum ykkar og átrúnaðar-
goðum. Ég vil gera myndir af þeim svo
að fólk sjái hve haglega gerð
átrúnaðargoð ykkar voru."
Þó Emily væri sívinnandi var hún
ánægð. Hún keypti lokaða sígauna-
vagnkerru og bjó hana út fyrir veru-
stað inni í skógunum. Hún og kjöltu-
apinn hennar og hundarnir dvöldu
stundum vikum saman í vagninum —
hún málandi og teiknandi — og þau
öll njótandi góða loftsins og frjáls-
ræðisins.
Á seinni árum þegar heilsa hennar
leyfði ekki þessar útilegur fann Emily
Carr að hún gat túlkað tilfinningar
sínar og hugmyndir í orðum eins og
myndum.
Fyrsta bók hennar hét ,,Klee Wyck"
(en það nafn fékk hún frá Chinook
indíána) og þýðir ,,Hin hlæjandi".
Næst var ,,Bók hinna smáu.“ Þar
segir Emily Carr sögur af fjölskyldu
sinni, og af lífinu í Victoríu á seinasta
fjórðungi nítjándu aldar.
Emily Carr andaðist 1945. Litla
hamingjusama stúlkan sem hafði lært
að sigra erfiðleika og mótlæti lífsins
hafði séð drauma sína rætast og skilið
heiminum eftir fögur verk.
Þrenns skaltu óska þér: Heilbrigði, góðs lundernis og góðra vina
17