Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 18

Einu sinni var lítil stúlka sem var
mjög hamingjusöm. Allt í kringum
hana voru hlutir sem hún elskaði: tré,
grundir vaxnar blómum sem fylltu
hjarta hennar unaði, kjúklingar og
kýr sem hún hændi að sér, og
nágrannar hennar voru skemmti-
legt fólk og staðir til að rannsaka allt í
kring. Þessi litla stúlka hafði tvo
dásamlega eiginleika: hún vissi hvað
hún vildi og hún hafði þolinmæði til að
vinna nógu mikið og bíða nógu lengi
eftir að draumar hennar rættust. Hún
varð mikill málari.
Fyrir málverk sín og bækur sem hún
skrifaði varð hún fræg. En hún var líka
stúlka sem átti mörg vandamál. Hún
var yngst af sex systrum sem skipuðu
henni fyrir. Og alltaf endaði það svo
að hún var sú druslulegasta og skít-
ugasta af þeim (hvernig gat það farið
öðruvísi en að fjósið yrði aðseturs-
staður hennar), og hún fékk eilífar
skammir. Foreldrar hennar dóu þegar
hún var unglingur, og eldri systur
hennar hugsuöu um hana. Þrátt fyrir
það hlýtur hún að hafa verið einmana.
Strax á æskuárum sínum langaði
hana að læra að verða listmálari og
fór til Evrópu til listnáms en fékk svo
mikla heimþrá að hún veiktist — og
þegar hún kom aftur heim og sýndi
fjölskyldu sinni og vinum málverk sín,
þá varð enginn hrifinn af þeim. Henni
fannst þá vinna sín vera mistök og
málaði ekki í mörg ár af kjarkleysi.
Þú hefur trúlega getið þér til að
þessar tvær litlu stúlkur voru ein og
sama stúlkan. Nafn hennar var Emily
Carr. Foreldrar hennar höfðu yfirgefið
England og sest að í Kanada áður en
hún fæddist 1871. Hr. Carr faðir
hennar rak stóran matarmarkað í
Victoriu í Bresku Columbíu og fjöl-
skyldan bjó í útjaðri ríkisins.
Fjölskyldan hafði flutt öll húsgögn
sín og búslóð frá Englandi og hr. Carr
var mjög hreykinn af hvað hann hafði
látið land sitt líkjast mjög hinu enska
heimalandi sínu. Hin mikla ást hans á
ættjörð sinni gekk í arf til dóttur hans
Emily.
En auðvitað var heimabyggð Emily
vesturhluti Kanada og hún elskaði
það allt sitt líf.
Fyrirmynd margra bestu mynda
hennar eru regnskógar Bresku
Columbíu. Bækur hennar lýsa land-
inu og náttúru þess eins og það korff
henni fyrir sjónir.
Seinna á æskuárum sínum fór
Emily Carrtil San Francisco til náms á
California School of Design. Hún var
fimm ár þar að læra að mála andlits-
myndir og landslag.
Þessi námsár þjálfuðu hana 1
undirstöðuatriðum tjáningar sinnar.
En hún fann að hún var bara byrjandi-
Eins og hún orðaði það: ,,Ég var eins
og barn að raða stafrófinu saman. Ég
var ekki byrjuð að mynda orð úr
stöfunum." Þegar ungfrú Carr sneri
aftur til Victoríu tók hún aö kenna
börnum teiknun, fyrst í einkatímum
heima hjá sér, en síðar á loftinu yfir
fjósinu.
Emily elskaði alltaf áð vera á meóal
dýra svo að fjósið kom sér vel með
kúnum og vingjarnlegum páhana sem
hreykti sér hátt á þakinu. Upp í rjáfrið
hengdi hún gamla skó sem hún
geymdi peningana í sem hún tók fyrir
kennsluna. Þegar þeir yrðu troðfullir
þá ætlaði hún að fara fyrstu ferð sína
til Evrópu.
En á meðan varö Emily fyrir reynslu
sem varð ákaflega þýðingarmikil fyrir
líf hennar og starf. Trúboði nokkur
sem hún kynntist ÍVictoríu bauð Emi-
ly í heimsókn til sín á aðsetur sitt í
afskekktu indíánaþorpi. Lífið þar var
ekki þægilegt. í ævisögu sinni ,,Gróin
sár", skrifar Emily: ,,Við lifðum á fiski
og hreinu lofti — sváfum á harðri
jörðinni sem særði okkur, en hin
yndislega villta víðátta bætti allt upp-
Ég elskaði þetta allt — engin landa-
merki, ekkert upphaf, enginn endir,
ein samfelld gróðursýn."
Emily Carr fór margar ferðir þangað
síðar á ævinni til að gera uppdrætti
eins og þá sem hún sá í þessari
heimsókn. Það voru aldrei auðfarnar
ferðir fyrir hana, hún leið af sjóveiki á
litlum bátum, hristist og hossaðist á
gömlum flutningavögnum á holóttum
16