Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 26

6. SÖGULOK
31. María var nú ekki hrædd lengur. Draugur, sem var
slæmur af kvefi og hnerraði eins og maður, gat varla
verið sérlega hættulegur. Hún læddist þess vegna
mjög rólega á eftir honum. Hann gekk að hallar-
dyrunum og setti lykilinn í skrána til þess að opna.
32. Drengirnir stóðu á verði. Þeir fengu brátt sínar óskir
uppfylltar. Munkurinn kom hægt og tígulega inn í
löngu göngin, sem lágu niður í riddarasalinn. Hann
var í mjallhvítum hjúp, skósíðum og bar stóran,
hvítan kross í hendi.

33.
I
Það var dauðaþögn þarna inni. En hún var skyndi-
lega rofin. Draugurinn féll um snærisspottana, er
strákarnir höfðu strengt yfir stigaþrepin. Hann valt
niður stigann með miklum gauragangi og krossinn
lá á gólfinu.
34. Það var enginn annar en Vilhjálmur ráðsmaður, sem
drengirnir sáu fyrir neðan stigann. Seinna komst
það upp, að það var hann, sem stolið hafði gim-
steinunum. Svo hafði hann leikið draug í þeim til-
gangi, að leiða frá sér qrun.
35. Daginn eftir kom jarlinn heim. Vilhjálmur hafði þá
játað yfirsjón sína. Hann skilaði öllu þýfinu aftur, og
lét jarlinn hann þá fara burtu og gaf honum rækilega
áminningu. En lögregluliðið, það er að segja börnin
þrjú, fengu hrós og gjafir fyrir dugnaðinn.
36. En þið skuluð samt ekki ímynda ykkur, að drauga-
gangurinn sé liðinn undir lok í kastalanum. Nei,
ónei. Skotar eru margir hjátrúarfullir. Og þegar
stormurinn næðir um hina fornu kastalamúrveggi,
þá birtist hvíti munkurinn þeim enn þann dag í dag.
Ævintýrióí kastafanum*.*