Æskan - 01.04.1981, Blaðsíða 20

Fjölskyldutengslin treysta ber,
tilgangur þáttarins einkum er.
Biðjum Guð að blessa hann,
og bæta sérhvern landsins mann.
V. E.
Kæru börn og aðrir lesendur
Árið 1981 er ,,Ár fatlaðra". Þegar okkur verður hugsað
til þeirra mörgu, sem hafa orðið fyrir þeirri lífsreynslu að
vera fatlaðir á einn eða annan hátt, þá getur ekki hjá því
farið, að við, sem heil erum heilsu, verðum þakklát fyrir
að við höldum ennþá heilsu okkar. Það búa sannarlega
ekki allir við sömu kjör eða sömu aðstæður í lífinu. Allt
getur skeð — hraustur maður getur allt í einu slasast —
orðið veikur á einn eða annan hátt — verður fatlaður af
ýmsum orsökum. Sumir fæðast fatlaðir, við vitum ekki af
hverju, en allt hefur sínar orsakir. Það eina sem við vitum,
eða ættum að vita og það er það að mennirnir eru í raun
og veru ein stór fjölskylda, og ættu þar af leiðandi að
hjálpast að í erfiðleikum og mótlæti.
Við sem erum svo lánsöm að vera hraust ættum aó
sýna þakklæti okkar með því að styðja þá og styrkja, sem
eitthvað amar að. Telja í þá kjarkinn, vera vinir og sam-
herjar, hjálpa þeim að taka þátt í hinu daglega lífi, en
geyma þá ekki einhversstaðar, og halda að þeir séu ekki
til neins nýtir.
Ég þekki stúlku sem er búin að vera lömuð í hjólastól
nærri alla ævina, en hún er komin yfir fertugt. Einu sinni
þegar við vorum að tala um reynslu hennar, sagði hún
mérfrá því, hvernig þetta hefði atvikast. Hún hafði verið
að hanga aftan í bíl — og ekki meira um það. Síðan hefur
hún ekki getað hlaupið, stundað íþróttir og fleira eins og
önnur börn, og henni hefur auðvitað oft liðið illa bæði
andlega og líkamlega. Henni fannst stundum aö hún
væri ekki til neins nýt. Það var mesti misskilningur hjá
henni. Hún hefur hjálpað ótal mörgum, sem hafa átt við
svipuð vandamál að stríða. Uppörvað, talað í þá kjark,
hughreyst og glatt, fengið þá til að hugsa um eitthvað
annað, talað í þá áhuga á ýmsu, sem þeir gátu ráöið við.
Ég varð vitni að því, að mörgu gamalmenninu hjálpaði
hún meö ýmsu móti — með glöðu og góðu viðmóti. Það
átti hauk í horni þar sem hún var.
Þessi pistill er ekki bara til ykkar, börnin mín. Mig
langartil að mamma og pabbi lesi þetta með ykkur og þið
talið síðan saman um það, hvort þið þekkið einhvern,
sem þið getiö létt undir með, eða tekið þátt í einhverju
sem aðrir aðilar gera fötluðum til gleði og gagns.
Þessu fylgja tvær litlar sögur. Önnur er úr Lífi og starfi
Jesú en hin er úr daglegu lífi nútímans. Þær skýra sig
sjálfar, þið þurfið kannski að lesa þær tvisvar til þess aó
þær festist í huga ykkar. Ég óska ykkur alls góðs með
kveðju frá okkur öllum í Kirkjumálanefndinni.
H. T. — amma.
18